Risen

Chapter 66

ISABELLA

Marahas na tinatangay ng hangin ang aking buhok habang patuloy sa pagtakbo si Blue. Hindi siya kailanman huminto o napagod. Deretso naming tinahak ang daan nang walang kahit ano mang aberya.

We even passed by three forest and crossed over five streams just to reach our way to the mountain where the bird wpuld be . Nakaapak na nga kami sa paanan ng bundok at kasalukuyan ng paangat nang biglang huminto si Blue.

Its dead end.

Now i started to panic knowing that it would consume a lot of my time thinking of how to cross on the other side.

Dumapa si Blue kaya bumaba ako at tinanaw ang bangin, at kung ano ang nasa ilalim nito na mas higit kong ikinabahala. Waiting below was a river of sulfur and lava. Kung sakaling mahulog ako rito ay hindi na ako mabubuhay pa.

"Paano natin ito tatawirin Blue?"
Tanong ko sa aso pero nakatingin lang ito sa baba at hindi sumagot. Maybe he also think this is hopeless.

Napakalapad ng agwat ng banging ito sa kabilang tawiran. Dapat ay may mahabang tulay para makapunta roon. And knowing im alone and powerless i cant think of any idea.

Kung nandito sana ang iba ay mas madali ito. Dale can summon the nature to make a bridge or Gust can fly me to the other side o di kayay magpapabuhat ako kay Ace para makarating sa kabila dahil alam kong kayang kaya niyang palutangin  ang kahit na ano sa ere. Kung sana lang ay kahit isa sa kanila ang narito.

In the midst of giving up I tiredly sat on the stone ground, embracing my knees and drawing it closer to my body. Ipinatong ko ang aking noo roon at pumikit. Naramdaman ko ring umupo si Blue sa tabi ko at idinantay ang gilid nang kanyang ulo sa aking balikat, like he's comforting me.

"Thank you  Blue..  Kung hindi dahil sayo ay hindi ako makakarating rito. But maybe I should just give up." mahinang sabi ko nang hindi nag aangat ng tingin.

"Blue!!!" Sigaw ko dahil sa gulat nang  may pwersang humila sa aking katawan patayo.

Tumahol sa galit si Blue pero hindi nito napigilan nang lumutang ako sa ere habang ang dalawang kamay ay naunat sa magkabilang gilid at patuloy ang pagkakahila ng aking katawan patungo sa dulo ng bangin. Natakot akong mahulog sa nagbabagang ilog sa ibaba kaya napapikit ako sa takot.

Hindi matigil si Blue sa pagwawala hanggang sa mas lalong lumayo ang tunog niya.

"Bella.. Open your eyes, do not be afraid. Its me .."

My heart stopped in hearing his voice. In an instant, joy and security filled my soul.

"Ace.." i uttered containing my tears.. Then I slowly opened my eyes.

"Its really you Ace... you came."

I was still suspended through the air and he is below gazing at me with unexplained emotions. He moved closer and dragged me closer too with his power.

"I will always come for you Bella"

"Kahit saan ka magpunta susundan kita. Kahit sa panganib o kamatayan hinding hindi kita iiwan." I smiled genuinely with his words.

"Can you put me down?" i ask and he did.

Ngayon ay magkalebel na kami kaya walang pahintulot ko siyang niyakap at mas lalo pa itong hinigpitan nang makaramdam ako nang kaginhawaan dahil sa presensya niya. Im finally saved and not alone. Hindi na ako matatakot pa. He came for me.

" Salamat.." i whispered

"Salamat dahil dumating ka."

"Im so scared.. Mag isa lang ako, walang kapangyarihan, walang kakaibang lakas para lumaban. I almost died in that cave. I can still remember how painful it is. Walang nagligtas sa akin but im thankful that im still alive at nakita kita." hindi ko mapigilang humaguhol.. This is my pent up emotions. Now im pouring it all out.