Gül Çıkmazı

0

Çocuk olmanın saflığı bile ne yazık ki Gül çıkmazında sökmezdi. Burada çocuksan bile saf ve temiz kalmak demek güçsüzlük demekti. Ne kadar erken yaşta bu işlere girersen o kadar iyiydi.
Mehmet Ali de ne yazık ki o çocuklardan birisiydi. Babası erkek çocuğu olduğu için evde onu kardeşinden daha ayrı bir kefeye koyarken içten içe mutlu olsa da, bunun aslında ne kadar korkunç bir lanet olduğunu on iki yaşına girdiğinde anlamıştı. Babası onu kardeşinden daha çok sevmiyordu. Hatta babasının onu sevip sevmediğinden bile emin değildi artık. Hatta durum o kadar vahimdi ki on iki yaşında bir çocuk olmasına rağmen sevginin ne olduğunu dahi bildiğinden emin değildi... Fakat bildiği ve yüreğinde hapsolan olduğu duygularıda vardı. Öfke, kin ve nefret gibi...

Kim çocuğunun hayatını henüz on iki yaşındayken karartmaya karar verirdi ki? Mehmet Ali'nin babası vermişti... Nefret ve sevgi duyguları iç içe girmişti çocuk için.
Babası... Onun kahramanı olan adam artık bir canavardı sanki. Lakin Mehmet Ali babası canavar da olsa, ondan nefret edip, korksada seviyordu... Ya da sevginin ne olduğunu bilmediğinden sevdiğini düşüyordu. Hem sevmeyip ne yapacaktı ki? Ailesini terk edecek hali yoktu ya?!

Ama işte insan oğlu öyle bir varlık ki hep eksiklerinin peşinde koşar. Sadece bazen aradığımız şeyin ne olduğunu kabul edemediğimiz için başka şeyleri kovalarız. O yüzden belkide çıktığımız yolda gelişir öğrenir ve sonunda aslında neyi aradığımızı tam olarak kendi içimizde buluruz...

Mehmet Ali de Dila da kendilerinde ki eksik şeyin peşinden koşmak istediler. İkiside bunun sevgi olduğunu bilsede kabullenemedi. İkiside başka hayatlara başka şeylerin peşinden koştu. Birisi eksikliğin güç, diğeri ise eğitim olduğunu düşündü. Peki ya gerçek eksik şey sevgiyse?

Bir diğer soru ise; sevgi peşinden koşulduğunda bulunur mu?
Hiç sevilmezseniz sevebilir misiniz?

—

Bu hikaye iki minik yüreğin hikayesi... Ama en çok kendi hayatını bile yan karakter olarak yaşayarak büyümek zorunda kalan bir genç kızın hikayesi...