You Are Mine (Mine Series #1)

Thirty- Five

Chapter 35.

Eat.

"I- I'm sorry..."

Napapahikbi na ako habang sinabi 'yon at ang huling nakita ko ay ang pagpigil ni Kathlyn sa ina niyang gusto na akong sugorin dahil hinila na ako palayo ni Kailean palayo sa lugar kung nasaan sila. Hindi ko man lang nabati sila Tita at Tito para kay Kassandra.

Umiiyak akong nagpahila kay Kailean a likod ng covered court at sinigurado niya pang walang taong makakakita sa amin sa lugar na ito. Nang makarating ay walang pasabi niya akong niyakap nang mahigpit na kahit hindi na ako makahinga ay hinayaan ko pa rin siya na yakapin ako ng ganito. Binasa ko ang kaniyang balikat hanggang sa mas lalong lumakas ang paghagulhol ng pag- iyak ko. 

"S-sana hindi mo nalang ako dinala rito... 'di pa ako handang harapin ang Mommy mo..." parang batang ani ko.

I heard him sighed. "I'm sorry, I wasn't inform that my Mom will be here just to do that with you. Humihingi ako ng tawad--" pinutol ko siya sa pagsasalita.

Tinulak ko siya para makahinga nang maayos, galit ko siyang tinitigan sa mga mata. "Hindi mo bah talaga alam? O nagpapanggap ka lang? Why can't you just tell me the truth na gusto mo rin akong ipasampal sa Mommy mo?!" sumbat ko, napatigil siya.

"Nagsasabi ako ng totoo, 'di ako marunong magsinungaling--"

"Anong hindi?! Bakit palagi mo nalang nililigtas ang sarili mo kapag sinusumbatan kita?! Lahat ng tao ay marunong magsinungaling! Huwag mong sabihin sa'kin na Diyos ka?" sarkastikong tanong ko, his eyebrows suddenly met when I asked the last question.

"You don't know what you are saying--"

"I know! I know what I am saying, Kailean! Matured na ako at pati na rin ang isipan ko! Kaya huwag na huwag mong sasabihin na 'di ko alam ang mga sinasabi dahil alam ko!" hinihingal na ako habang sinisigaw 'yon.

Napahawak na ako sa kaliwang dibdib ko para pakalmahin ang sarili, tahimik niya lang akong pinagmamasdan kaya mas lalong nag-aalburuto ang galit ko sa kaniya.

"You did this on purpose! You did this on purpose! I know that! Dahil gusto mong maghigante sa akin sa ganitong paraan! Tangina ka!" napaluhod na ako sa sakit sa paghinga at hindi na alam kung magiging maayos pa bah ako. I think I'm going to have a heart attack now huh? What the fvck is wrong with me? Bakit nagiging malambot ako kaagad dahil sa kaniya?

"Tumayo ka 'dyan," utos niya pero hindi ko sinunod. Patuloy ang pag- agos ng luhang tiningala ko siya. "Stand up if you don't want me to carry you back to my car--"

"Leave me alone! Leave me alone, please! It's your fault why I am here! Leave me here! I can go home on my own!" paulit- ulit ko 'yong isinigaw pero 'di siya natinag. Imbes na iwan ako ay lumuhod siya para magka-lebel ang paningin naming dalawa, mabilis niya akong niyakap.

"I- I don't want to see you... like this, Vaeda. Stand up," nagmamakaawa na ang boses niya kaya mas lalo akong umiyak sa balikat niya ay napahawak na sa sariling bibig. "Hindi na ako aattend sa ceremony, let's go home..." huling bulong niya.

He helped me to stand up and was about to carry me but I stopped him. Pinili niya ang daanan papunta sa parking lot na walang mga tao, tahimik lang akong sumusunod sa kaniya hanggang sa makarating kami pabalik sa kotse. Sumakay kaagad ako sa backseat at hinayaan siyang paandarin na ang makina para makapagmaneho pero bago niya ginawa 'yon at tinanggal niya ang tuxedo niya, revealing his white polo under at sinulyapan ako saglit sa mirror.