You Are Mine (Mine Series #1)

Forty- Three

Chapter 43.

Uunahan.

"Are you... going to Scarborough Fair... parsley--" sa pangalawang pagkakataon na pagkanta ay natigil ako nang marinig na dumaing ang kapatid ko habang natutulog. "Vaiden? Hey! Wake up!" pinilit ko siyang gisingin pero wala!

"I-I... can't breathe, Ate..." natataranta akong tumayo at akma na sanang tatawag ng tulong nang bigla niyang hawakan ang kamay ko. "No... J-just... stay here f-for a while," nagbabadya na ang pagtulo ng luha ko habang naririnig ang hirap na hirap na boses ng kapatid ko. Umiiyak akong tumango saka umupo ulit sa tabi niya.

"Nandto lang ako. Dito lang a-ako... dito lang..." bulong ko sa kaniya at hinalikan pa ang gilid ng ulo niya.

Tinanggal na ang oxygen na suot ni Vaiden dahil siya na mismo ang nagsabi na hindi niya na kakailanganin 'yon. Masakit para sa'kin na mas lalong pinapahirapan ng kapatid ko ang sarili niya but who am I to stop him? Siya na ang nagdedesisyon para mas tumagal ang oras niya para sa amin.

Seeing my little brother in this kind of situation makes me question the Lord kung ano ang naging kasalanan niya... ang aga-aga pa para kunin niya si Vaiden, napakaaga na hindi man lang siya nagkaroon ng girlfriend. Pagod na akong umiyak pero masyadong matigas ang luha ko eh, ang sakit- sakit tingnan na ginaganito ni Vaiden ang sarili niya.

I know... I know he is forcing himself to live and I should thank him for doing that for me. Sa akin niya ginagawa ito dahil ang gusto niya ay makita akong nakangiti habang nawawalan na siya ng hininga.

I am just his sister but I love him so very much... that no one knows how I love my brother so damn much.

Naalala ko bigla ang araw na kinuha ako ni Daddy sa demonyong babae na nagngangalang Ashta. I was just 14 that time at 11 si Vaiden, he was so cute holding his robot toy staring at me, asking who am I, what's my name. And when Daddy told him that I am his big sister, he was so happy and even gave me his loving hug.

Habang inaalala ang mga ala-alang 'yon ay mas lalong sumisikip ang dibdib ko. I can feel a big space inside my chest, para siyang tinutusok ng milyo-milyong karayom na 'di ko alam kung mabubuhay pa bah ako sa ganitong paghinga.

Vaiden suddenly held my hand so tight and wasn't planning to let it go. He let out a soft chuckle in his small lips and stared at me for a while.

"You're so ugly..." natatawang ani niya.

"Ano bah--" my voice cracked. "M-magseryuso ka nga..." umiiyak na dagdag ko at napatakip sa sariling bibig.

"Stop crying then? I will just get things serious if you will stop your tears from falling in your beautiful eyes," mariin kong pinikit ang sariling mga mata at tumango-tango. "Good... I don't want to see you crying because of me." I went silent and let him talk.

"You know Ate? When I met you after Daddy got you from Ashta... I thought you were Mommy that time, inakala kong ikaw si Mommy because you got her aura... her looks... but I was wrong," marahan na naman siyang natawa.

"You even called me a 'butiti' just because I called you 'Ate', I got mad at you actually dahil sa pagiging masungit mo sa'kin. I honestly got jealous when I saw you and Ate Essena hanging out good together," he even acted like he was so jealous kaya napangiti ako. "And when you found out that I have an asthma, doon ka palang naging malambing sa'kin which is ginusto ko naman... hahaha"

"It's funny to think na kailangan ko pang magkasakit para lambingin at mahalin ako ng gusto kong taong lumambing sa akin..." mapait niyang sabi.