We Could Have Had İt All || Tom Riddle

5

•

Slytherin'in quidditch takımında olan bir çocuk ile gryffindor bir kız tartışıyordu...

"Evet, evet aslına bakarsan vazgeçilmezim." diyen slytherin çocuğa göz devirdim.

"Aslında ne kadar dayanılmaz birisin farkında bile değilsin. Çünkü seni sevdim sana değer verdim ve bu boka dönüştün iyice."

"Aptalca konuşurken cesur olduğunu falan mı sanıyorsun? Cesur olup ayrıl benden hadi lütfen."

"Ne var biliyor musun? Ayrılıyorum. Bitti, sana olan ne aşk ne bir şey kaldı. Hadi yürü git oyununa şimdi."

"Senden emir almıyorum!"

"Oh evet alıyorsun."

Onlara doğru adımlarımı atarken bir şey dikkatimi çekti.

İkisi tartışırken merdivenlerin başlangıcında durup onları izleyen Riddle'ı gördüm. İğrenerek bakıyordu. Onun arkasında duruyordum ve aramızda yaklaşık bir metre vardı.

"İğrenç..." diye mırıldandı.

Ne zaman ağzımı açtığımı bile anlamamıştım ama "Onların kırılıp üzüldükleri bi anda izlerken iğrenmek yerine onları ayırabilirsin mesela?" dedim.

Kötü bir niyetim yoktu. Sadece iyimser yaklaşmaya çalışıyordum.

Bana bakma gereği bile duymadan "Çiçekli böcekli bir şey ifade etmeyen kelimelerine kulağımı kanatma sakın seni bulanık hufflepuff kız." dedi duygudan yoksun sesiyle.

"Ben bulanık değilim yalnız."

"Ne olduğun beni ilgilendirmez, o çöpten ibaret olan umut ve mutluluklarını al ve kaybol."

Çöpten ibaret? Bunu ırkçı olan ve kalp kırmaktan başka bir şey bilmeyen biri mi söylüyor? Pekala...

Cidden sinirlenmiştim.

Sıktığım yumruğumu gevşetip cebimdeki asama elimi attım. Hayır- ne yapıyorum? Sakin olmalısın Lydia.

"Biliyor musun bir melez olup safkan birine bulanık demen kadar ironik bir şey yok. Madem benim umut ve mutlulukların 'sana göre' çöp, sen bunları söylediğin için başlı başına bir çöp değil misin? Umut ve mutlulukları olmayan bir çöp?"

Ve tabi yine cevap vermeden duramadım...

Aniden arkasını dönüp bana baktı. Keskin bakışları gözlerimin içine bakarken çekinmeden bende onun gözlerine bakıyordum.

"Sen Marcilya'nın aptal arkadaşlarından değil miydin?" dedi küçümseyici bir tavırla.

"Bu durumda sende Marcilya'nın aptal arkadaşı olmuyor musun?"

"Ben aptal değilim."

"Tabii zeki, herkesin hayran olduğu, yetenekli Tom Marvolo Riddle'sın sonuç olarak değil mi?"

"Evet. Yalnız, insanlar umrumda değil."

"Bak Riddle ne ile ilgilenip ilgilenmediğin konu değil. Şu kaba tutumun ve rahatsız edici tavırlarını kesmen lazım."

"Sen bana emir mi veriyorsun?" derken aramızda bir adım kalacak kadar yakınıma geldi.

"Beni korkutamazsın. Böyle algılıyorsan evet bir emirdi."

"Kimsin? Derslerde ortalama başarıya ulaşan sıradan bir hogwarts öğrencisinden başka bir şey olmadığına adım kadar eminim. Benim konuşmakla vakit kaybedebileceğim biri olduğunu mu sanıyorsun seni aptal? Bahse varım ailen için bile arka plandasındır. Yanına gelip o sahte mutluluğunla miğde bulandırıcı cümleler kurmaya cürret-"