LAL

70. BÖLÜM "SÖZ"

Merhaba güzellerim, bölüme oy vermeyi ve yorum yapmayı lütfen unutöayın <3

Biliyorsunuz ki Lal kitap oluyor. Bu nedenle bugün saat tam 20.00'da Instagram: hikayelerindeyasar hesabında LAL'in ilk kitabı LAL UMUTLAR'ın kapağı yayımlanacak <3 Ve biliyorsunuz ki burada uzun zamandır hikayelerindeyasar adıyla hikayeler yazdım. Artık kapak vasıtasıyla benimde kim olduğumu öğreneceksiniz. Bu nedenle hepinizi Instagram: hikayelerindeyasar hesabına bekliyorum. Gelin TANIŞALIM <3

70. BÖLÜM "SÖZ"

"Seni hâlâ deli gibi seviyorum."

"Hayat bu, bir bakarsın her şey bir anda son bulur. Hayat bu, son dediğin an her şey yeniden can bulur," demiş Şems-i Tebrizi. Hayat bundan daha iyi bir sözle özetlenebilir mi hiç bilmiyordum, beş dakika önce sahip olduğu tüm ailesini kaybetmiş bir kadınken, beş dakika sonra şimdi Kuvars tam karşımdaydı ve beni sevdiğini söylüyordu.

Dolu gözlerimi Kuvars'a çevirirken uzandı ve elleriyle yüzümü kavradı. "Doldurma o güzel gözlerini."

Az önce sildiği gözyaşı izlerini tekrar takip etti parmakları. "Kimsesiz değilsin, senin ailen benim."

Ellerim titrerken ne yapacağımı bilemedim. Kuvars bir adım geriledi bana alan açmak için.

"Ama sen bana beni sevmediğini söyledin. Artık sevmiyorum dedin."

Kuvars titreyen ellerimi okudu.

"Hay ben öyle söyleyen dilimi sikeyim. Ben seni üzmek istemedim, ben.." Kuvars'ın gözleri kapandı. "Ağlama." Nefesini içine çekti. "Sen ağlayınca dünyanın belasını sikesim geliyor, ağlama."

Elleri yüzümü kavradı, çenemi kaldırdı. "Ben seni üzmek istemedim, sadece böyle daha kolay olur sandım. Kendi yoluna dönüp bakabilirsin, daha rahat bir hayatın olur." Kuvars'ın sesi boğuk çıktı. "Seni sevmemem mümkün olabilir mi, seni düşünmediğim bir saniye bile olmuyor."

"Kuvars." Ellerim titrerken uzandı ve parmaklarımı avuçlarının arasına aldı. Tek tek parmaklarımı öptükten sonra ellerimi onunla iletişime geçebilmem için bıraktı, parmaklarım titrerken hızla ona sordum.

"Bana kızmadın mı? İntihara teşebbüsümden sonra benden nefret etmedin mi?"

Kuvars intihar sözcüğünü parmaklarımdan okuduğu gibi irkildi. "Ne nefreti Cemre? Ben seni sevmeyi hiç bırakabilir miyim mümkün mü bu? Sadece bir hayatın olsun istedim. Mutlu ol istedim."

"Ben seninle mutluyum."

Kuvars'ın bakışlarına hüzünlü bir ifade gelip çöktü.

"Sensizken çok yalnızım. Kimsem yok. Sen benim tek ailemsen eğer gitme." Yutkunamadım. "Beni yarım bırakma."

Kuvars duraksadı. Yüzünde acı artık kendi yolunu yapmıştı. Tekrar son bir çabamla onun gözlerinin içine baktım. "Gitme."

Dudakları yeniden parmaklarımı buldu, tek tek parmak boğumlarımın üstünü öptü tekrar ve tekrar. Dokunuşundaki acıyı yüreğimin tam ortasında hissettim.

"Kaybettim," dedi Kuvars omuzları çökerken. "Senden gitmeyi başaramadım. Belki gitsem çok iyi bir hayatın olacaktı ama senden uzak kalamadım, kalamıyorum."

Korkuyla titreyerek sordum. "Gitmeyeceksin değil mi?"

Uzandı, alnımı öptü. "Gitmeyeceğim."

Sanki aylar sonra tekrar benim eski Kuvars'ım dönmüş gibi irkilirken, özlemle onun gözlerine baktım. Buradaydı, benden gitmeyeceğini söylüyordu.