Uzun bir aradan sonra herkese merhaba <3 Çok olaylı bir bölüm lütfen sindire sindire okuyun <3 Altı yıldızlı yerlerden sonra bir küçük ara vermenizi tavsiy ediyorum :) Oy vermeyi ve yorum yapmayı da lütfen unutmayın <3 Hepinizi yorumlara bekliyorum <3 Çünkü bu bölüm 72 bölümlük Lal'deki en önemli bölüm :)
SEZON FİNALİ
72. BÖLÜM "LAL MÜCADELELER"
Şiddetle susturulduğumdan bu yana yıllar geçti. Hep korktum, sesimi çıkarırsam üzerime basıp geçecekler, ben bir hiç olacağım sandım. Korkum öyle büyüdü ki çoğu zaman, insanlardan yardım istemekten bile çekindim, tenimdeki morluklar, içimdeki çığlıklardan ibaret hâle geldim.
Bazen tünelin ucunda ışık yoktur.
Bazen sadece kayıplardan ibaretsindir.
Bazen umutlar bile lal olur.
Çünkü konuşsalarda kimse duyamaz seslerini.
Günümüzde susturulan, bastırılan, baskılanan tüm kadınlar gibi korktum. Kimse duymadı sesimi. Kimse duymadı sesimizi. Koruma tedbirleri en alt sınırdan verildi, cezalarda bir takım elbise giyildi diye indirime gidildi. Bazen o kadar bile şanslı olamadık. Ben ölümden döndüm, bir daha çocuk sahibi olma şansımı kaybettim. Bir çok kadın artık konuşsa da kimse duyamaz seslerini, hepsi toprak oldu.
Ben, Cemre.
Şiddetle susturulduğumdan bu yana yıllar geçti. Artık o evden dışarı çıktığında öldürüleceğinden korkan o küçük kız değilim.
Ben Cemre. Tıp kazandım. Mücadele ettim. Kendim gibi lal mücadelelerdi bunlar. Tüm olumsuz seslere kulaklarımı tıkadım. Bu uğurda sevdiğim insanlardan vazgeçtim, sıfırdan başladım her şeye.
Ben Cemre. Bir zamanlar bastırıldığım, baskılandığım, içime attığım her şeyin toplamıyken şimdi tüm baskılanan, bastırılan kadınlar adına konuşuyorum.
Ben Cemre.
Gözlerim dolu dolu aynadaki aksime baktım.
Ben Cemre.
Susturulduğumdan bu yana ilk defa sesim bu denli gür. Bastırılan tüm kadınlar adına konuşuyorum.
"Ben Cemre."
Gözyaşlarım gözlerimden dökülürken kendime engel olamadım, yirmi dört senenin sonunda mutluluk gözyaşlarıydı bunlar. Kuvars uyuduğu için hıçkırıklarımı duymaması için evden dışarı çıktım.
Ne yapacağımı bilemezken öylece merdivenin üzerine oturup dizlerimi kendime çektim. Hıçkırıklarım dinmezken dudaklarım titriyordu. Yaşadıklarım bir bir gözlerimin önünden geçerken sevincimi biriyle paylaşma ihtiyacıyla olduğum yerden kalktım. Aklıma ilk gelen Reha olurken öylece üzerime hiçbir şey almadan dışarı çıktım ve soğuk tenime etki etmezken yolu yürüyüp Reha'nın evine geçtim.
Kapıyı bana açmasını beklerken bir yandan da heyecan ve mutluluktan akan gözyaşlarımı siliyordum.
Reha üzerinde şort ve atlet takımı ve uykulu gözlerle kapıyı araladığında şaşkınlıkla bana baktı. "Cemre?"
"Günaydın."
"Günaydın rüyanda beni görmüş olmalısın." Çarpık gülümsemesiyle konuşurken heyecanla kapı aralığından geçip içeri geçtim.
Reha şaşkın şaşkın beni takip etti. "Bir sorun yok değil mi? Ağladın mı sen?"
"Ben," dedim heyecanla ona doğru. "Konuşabiliyorum. Konuşabiliyorum. İnanabiliyor musun az önce konuştum."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
LAL
Romance"Aklım almıyor," diye söylendi kendi kendine, beni aniden kavradığı elimden yeniden kendine çekti ve dudaklarını saçlarıma bastırdı. "Ben sana böyle his-," duraksadı. "İnsanlar nasıl seni yaralayabiliyorlar?" Konuşma engelli bir kız ve onun için işa...
