Çok yorum+ Çok Oy = Pazar yeni bölüm :)
17.BÖLÜM "BENDEN GİTME"
Utanç... Gözlerimi yumup yerin dibine geçme isteği... Çaresizlik...
İçine düşüp durduğum duygu bataklıkları bunlar olurken Kuvars'la kesişen bakışlarımız bana çok şey anlattı. Tek isteğim kapıyı geri kapatıp çıkmasıyken onun bakışları benim önce çıplak tenime kilitlenip kaldı, gördüğü şeye inanamıyormuş gibi bakışlarını çekmezken hemen yanımda külçe gibi duran kollarımı kendime sardım. Kuvars bu hareketime ayılır gibi olurken hızla bakışlarını göğüslerimden gözlerime çevirdi. "Sen." Ağzını açıp konuşmak için hareketlenirken geri kapadı, kelimelerini yutmuş gibi, afallamış kalmış gibi.
Ona kocaman olmuş bakışlarımla bakıp çıkmasını umarken hızlı iki adımda banyonun içerisine girdi. Yanıma doğru gelirken kollarımı iyice sıkılaştırdım, artık utançtan yüzüme hücum eden kan yüzünden bir domatesten pek farkım olduğunu söyleyemezdim.
Kuvars benim uzanamadığım rafa kolaylıkla uzanıp oradaki bornozu alırken bana doğru eğilip ben ona şaşkınca bakarken sırtıma doğru giydirdi. Hızla kollarımı bornozdan geçirip ayağa kalkarken kuşağını iyice bağladım.
Uzun bir sessizlik olurken sadece başımı eğip çıplak ayaklarıma çevirebildim bakışlarımı. İçinde bulunduğumuz atmosfer ağırlaşırken Kuvars "Ben çıkayım," dedi. Nihayet bunu demiş olması bir nebze içime su serperken o durmadı. "Eğer yardıma ihtiyacın olursa-"
Ona git artık der gibi bakınca halimden anlayıp cümlesini devam ettirmedi. Kapının kapanma sesini duyup Kuvars'ın nihayet banyodan çıktığını fark ederken derince oflayıp az önce çöküp kaldığım yere geri yıkıldım.
Rezil olmuştum!
Rezil!
Kelimenin tam anlamıyla, rezil!
Utançtan nasıl bakacaktım ben bu adamın yüzüne! Alnımı yasladığım soğuk duvar yüzüme vuran sıcaklığı bir nebze giderirken asla dışarı çıkmamaya karar verdim. Hzıla doğrulup üzerimdeki bornozdan kurtulup ellerimdeki yanıkların sızım sızım sızlayan acısını göz aradı edip hastane önlüğünü giyerken her yerimin iyice kapandığından emin oldum.
Dudağımı ısırıp odada volta atarken başım döndü, yere yığılacakmışım gibi oldum, kalp atışlarım iyice hızlanırken utanç her saniye daha da yoğunlaştı. Adamın zaten beni bir çıplak görmediği kalmıştı, o da tam olmuştu yani.
Ne yapacaktım şimdi? Ne? Volta atıp ıslak saçlarımı çekiştire çekiştire geçen dakikalardan sonra Kuvars yeniden kapımı çaldı.
"Güzelim çıkmayı düşünmüyor musun?"
Başım önümde oflarken yere yığılacakmışım gibi hissetmekten kendimi alıkoyamazken Kuvars yeniden konuştu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
LAL
Romance"Aklım almıyor," diye söylendi kendi kendine, beni aniden kavradığı elimden yeniden kendine çekti ve dudaklarını saçlarıma bastırdı. "Ben sana böyle his-," duraksadı. "İnsanlar nasıl seni yaralayabiliyorlar?" Konuşma engelli bir kız ve onun için işa...
