Part - {5}

213 51 4
                                    

ကြၽန္ေတာ့္အသိေတြ တျဖည္းျဖည္း ေမွာင္မိုက္လာတယ္...။

အသိစိတ္လုံးဝ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာနဲ႔စာလုံးေတြ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕ ေပၚလာတယ္။

\...

...

...

(မူလဂီယြန္းဂ်ယ္ရဲ႕ POV)

သူ႔မွာ ေနာက္ျပန္လွည့္ဖို႔ လမ္းမရွိေတာ့ဘူး။

ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္က ေသရမယ္။ သူတို႔က ေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္မွာ အတူတူမရပ္တည္ႏိုင္တဲ့ ရန္သူေတြပဲ။

ဂီယြန္းဂ်ယ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ မာနႀကီးတဲ့ အမူအရာနဲ႔ ဂုဏ္ယူစြာပဲ ရပ္ေနခဲ့တယ္။ သူ႔ေဘးမွာ ရွိေနတဲ့ ဘယ္သူကမွ သူ႔ဖက္က လူေတြ မဟုတ္ခဲ့ေပမဲ့လည္း သူကေတာ့ မသိလွ်င္ ထိုသူမ်ားက သူ႔ရဲ႕လူမ်ား ျဖစ္ေနသလိုပဲ ရပ္ေနခဲ့တာ။

ၾကည့္ရတာ လူေတြအကုန္လုံးက သူ႔ကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ရင္ေတာင္ သူသာလွ်င္ ဘုရင္ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ ဒါေပါ့ သူက သူေတာ္စင္ဆိုတာထက္ မင္းဆိုးမင္းညစ္နဲ႔ ပိုတူတယ္။

မူလဂီယြန္းဂ်ယ္ - ""အဟြတ္!"

ဓားေျမႇာင္တိုတစ္ေခ်ာင္းက သူ႔ရဲ႕အေနာက္ကေန ႐ုတ္တရက္ တိုက္ခိုက္လာၿပီး ရင္ဘတ္အေရွ႕ကိုေတာင္ ထိုးစိုက္ၿပီး ေဖာက္ထြက္သြားတယ္။

သူ႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ထဲ ဓားေျမႇာင္က စိုက္ဝင္ေနခဲ့ေပမဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ စိတ္ပ်က္ေနတဲ့ အမူအရာကို မေတြ႕ရဘူး။ ဘာလို႔လဲ?

အဲ့ဒီ့အစား သူ႔ကို ဓားေျမႇာင္နဲ႔ အေနာက္ကေန ထိုးခဲ့တဲ့သူကပဲ ပိုၿပီး မ်က္ႏွာပ်က္လာတယ္။

ဟအြန္ဆိုး - "အာ...ငါ..."

ဂီယြန္းဂ်ယ္ - "...ငါ့လမ္းကေန ဖယ္စမ္း, ‌ေသာက္႐ူးမရဲ႕"

အရင္ကလိုပဲ ဂီယြန္းဂ်ယ္က ဓားထိုးခံထားရေပမဲ့ ဟအြန္ဆိုးကို ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့စကားေတြနဲ႔ ဆဲဆိုလိုက္ေသးတယ္။

ဟအြန္ဆိုးဟာ ေစာ္ကားေမာ္ကား အေျပာခံရတာကို ေဒါသမထြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ျဖဴေဖ်ာ့ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူမဟာ ဒီအတိုင္းပဲ ေနာက္ဆုတ္သြားတယ္။

လူ႕အမွိုက္ရဲ႕ ရွင္သန္ရန္ ႀကိဳးစားမႈမ်ား : Myanmar Translation (Zawgyi)Where stories live. Discover now