Part - {11}

186 43 7
                                    

ကြၽန္ေတာ္ မ်က္လုံးမွိတ္ထားရင္ေတာင္မွ ျမင္ေယာင္မိေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြက ေ႐ြ႕လ်ားကုန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အုတ္ေလွကားအတိုင္း တက္လာၿပီး လမ္းၾကားက်ဥ္းေလးထဲ ျဖတ္သြားလိုက္တာနဲ႕ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး ေတာင့္တင္းသြားေပမဲ့ ေျခေထာက္ေတြက ပိုျမန္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္‌လမ္းေလွ်ာက္တာ ျမန္လာတာနဲ႕ စိတ္လႈပ္ရွားလာၿပီး အသက္ရႉႏႈန္းကလည္း တိုေတာင္းျမန္ဆန္လာတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕ၿပီ။

ေဆးအနည္းငယ္ ကြာေနတဲ့ အျပာေရာင္ဂိတ္ေပါက္အေဟာင္းေလးကို ေတြ႕ေနရတယ္။ ဂိတ္ေပါက္ေဘးက လမ္းၾကားကေန ဝင္သြားလိုက္ရင္...

"အိုး..."

ကြၽန္ေတာ္ သတိလက္လြတ္နဲ႕ ရပ္လိုက္တယ္။ ေနရာမွန္ေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ရွာေနတဲ့ ေခါင္မိုးစိမ္းနဲ႕ အိမ္ေလးကေတာ့ မရွိဘူး။

"ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ"

အမွန္တရားကို လက္ခံလိုက္ေပမဲ့ စိတ္ပ်က္မႈကိုေတာ့ မေက်ာ္နိုင္ဘူး။ ဂီယြန္းဂ်ယ္ရဲ႕ စံအိမ္ကို အိမ္လို႔ေခၚဖို႔က ခက္ခဲတယ္။ အဲ့ဒီ့ေနရာက အခ်ိန္ျပည့္ သတိရွိရွိေနရတဲ့ ေနရာ။ ဒီခႏၶာကိုယ္ထဲ မေရာက္ခင္ ကြၽန္ေတာ္ေနခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးက ေသးၿပီး အိုေဟာင္းေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အနည္းဆုံးေတာ့ စိတ္ေအးသက္သာစြာ ေနလို႔ရတယ္။

ကြၽန္ေတာ့္ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ၿပီးေတာ့ ‌အိမ္ကို ေနာက္က်မွ ျပန္ျဖစ္တဲ့ ညေနခင္းေတြဆိုရင္ အိမ္ျပန္ရင္းနဲ႕ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကေန ဝယ္လာတဲ့ ဘီယာဘူးေလး ေသာက္မယ္။ တီဗီၾကည့္မယ္။ ဖုန္းေဆာ့ရင္းနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္သြားမယ္...။

ေနာက္တစ္ေန႕ကလည္း ပင္ပန္းတဲ့ေန႕ပဲ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ဒီ့မွာေတာ့ စိတ္ေအးခ်မ္းတယ္။

စိတ္ပ်က္‌မႈက ကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လုံးကို ဖုံးလႊမ္းေနတယ္။ နံရံကို မတ္တပ္ရပ္ရင္း မွီလိုက္ၿပီး တုန္ယင္လာကာ ေသဆုံးသြားသလို ခံစားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္က တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ေလွ်ာလာၿပီး မွီထားရင္းနဲ႕ ထိုင္ခ်လိဳက္တယ္။ ဒီလိုထိုင္လိုက္လို႔ ဖုန္ေတြေပရင္း ပ်က္စီးသြားမဲ့ ေဈးႀကီးတဲ့ အဝတ္အစားေတြကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ ဂ႐ုမစိုက္နိုင္ေတာ့ဘူး။

လူ႕အမွိုက္ရဲ႕ ရွင္သန္ရန္ ႀကိဳးစားမႈမ်ား : Myanmar Translation (Zawgyi)Where stories live. Discover now