Part - {23}

152 35 0
                                    

"...ငါ အိမ္ကို ဘယ္လိုျပန္ရမွာလဲ?"

ကြၽန္ေတာ္ သြားလိုရာကို ေန႕တိုင္း ကားေမာင္းပို႔ေပးၾကတယ္ေလ၊ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုအသြားအျပန္လုပ္ရမလဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္ကိုလမ္းေလွ်ာက္ရမလဲ မသိဘူး။ ဂီယြန္းဂ်ယ္ရဲ႕ အိမ္လိပ္စာကိုေတာင္မွ ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး! ပုံမွန္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္တာတစ္ခုခုပဲျဖစ္ျဖစ္ - ကြၽန္ေတာ့္ကို ‌အေျပး လာကူေပးမဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးေလ။

သူတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနပုံကို ၾကည့္ေနၿပီးေတာ့ ေဂ်ာင္ရီဂြၽန္းက အႀကိမ္ေရအမ်ားႀကီး စုပ္သပ္လိုက္ေသးတယ္။

"မင္းက အ႐ူးလား? ဒါရိုက္ဘာကို ဖုန္းေခၚလိုက္ေလ"

"..."

"... မင္းသူတို႔ရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ မသိဘူးလား?"

ဒီေကာင္က အ႐ူးလားဟ?

ေဂ်ာင္ရီဂြၽန္းက ေၾကာင္အ,သြားၿပီး ေရ႐ြတ္ေနတယ္။ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို အ႐ူးလို႔ ယူဆေနတာကို နားလည္ေနတဲ့အတြက္ သူေျပာတာကို နားေထာင္ေနဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး။

'ငါ? အ႐ူး?'

ကြၽန္ေတာ္ ဘာစကားကိုမွ ဆက္မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေဂ်ာင္ရီဂြၽန္းကို လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး သူနဲ႕ေဝးရာကို သြားလိုက္တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ကို မျပန္နိုင္ရင္ေတာင္မွ ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းမွာေတာ့ မေနခ်င္ဘူး။

"ေဟး! မင္းဘယ္သြားမို႔လဲ!" ေဂ်ာင္ရီဂြၽန္းက ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ ေျပးလိုက္ရင္း ေမးေနေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ သတၱိရွိရွိ လ်စ္လ်ဴရႈပစ္လိုက္တယ္။ သူလည္း အရင္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုဆို လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ဆန္ ျပဳမူေသးတာပဲ၊ အဲ့ဒီ့ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ လက္တုံ႕ျပန္ေနတယ္ေပါ့။

သူ႕အသက္ရႉသံက တျဖည္းျဖည္း ျမန္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အျပဳအမူကို သေဘာမက်ေၾကာင္း ေျပာေနသလိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေက်းဇူးႀကီးမားလွစြာပဲ သူလည္း အမွားလုပ္ထားမိေၾကာင္း သူ႕ကိုယ္သူသိေတာ့ ေဒါသမထြက္လာဘူး။

လူ႕အမွိုက္ရဲ႕ ရွင္သန္ရန္ ႀကိဳးစားမႈမ်ား : Myanmar Translation (Zawgyi)Wo Geschichten leben. Entdecke jetzt