Until It Fades Away [COMPLETED]

Chapter 34

P A U M I

“Aray,” daing ko.

Tiningnan ko ang sugat ko sa paa. Hindi ko na masiyadong makita kung nagdurugo ba sila o ano dahil medyo maputik na ang paa ko.

Inangat ko ulit ang tingin nang dumating na ang bus na pagsasakyan ko. Pero hindi ako makasingit dahil sabay-sabay ang taong pumunta roon. In the end ay hindi ako nakasakay dahil napuno na.

Kahit ang mga jeep ay punuan. May iba na ngang mga nakasabit dahil wala nang puwesto sa loob.

Buti na lang at may bubong ang waiting shed dito kaya hindi ako gano'n nababasa.

I just blow on may palms nang biglang humangin. It's so cold. Wala pa 'kong dalang jacket. I don't know if I can handle the coldness of the bus if ever na makasakay na ako.

I'm still waiting for the next jeep to arrive habang nakayakap ako sa sarili ko. Ramdam ko na ang panginginig lalo na nang mag-iba ang direction ng ulan. Natatamaan na ako.

Makikipag-unahan na sana akong sumakay sa kararating lang na jeep nang may maramdaman akong humawak sa likod ko. Impit akong napatili nang maramdaman ko rin ang braso nito sa likod ng legs ko. Napakapit ako sa leeg ng wala sa oras sa batok niya.

And the next thing I knew ay nakatingin na ako sa kaniya. Not minding the rain na bumabagsak sa amin dalawa.

He didn't looked at me. His face is serious as hell. Bagsak na rin ang buhok nito dahil sa ulan.

Napakapit ako ng husto sa batok niya nang maramdaman kong binuksan niya ang pinto ng kotse. Dahan-dahan niya akong binaba sa shotgun seat. Mediyo nahiya pa nga ako dahil nabasa ko ang upuan ng kotse niya.

Plus the fact na ang dumi ng paa ko.

Sinarado na niya ang pinto at agad na tumakbo paikot para makasay sa drivers seat.

Napakapit ako ng mahigpit sa bag ko nang maramdaman ko ang lamig. He noticed it na naging dahilan kung bakit niya hininaan ang aircon.

I can't look at him. Nahihiya ako. Mukha akong dugyutin.

Nakita ko naman sa peripheral vision ko na may kinuha siya sa passengers seat. He's like reaching for something until I felt a cotton on my head. Pabulong akong nagpasalamat sa kaniya bago kinuha ang towel. He also took a towel for himself.

Pinagmamasdan ko lang siya sa ginagawa lalo na nang patuyuin nito ang buhok niya.

Gumulo na ito ng husto at humarang na sa noo niya.

I just avoid my face when he turn his gaze on me. Nakakahiya, baka nakita niya akong nakatingin sa kaniya.

I heard him sighed. Nakahinto pa rin ang kotse niya hanggang ngayon. Palakas na rin nang palakas ang ulan. Kung hindi dahil sa ginawa niya ay baka naligo na ako sa ulan ng tuluyan.

Pinaglaruan ko ang kamay ko habang humahanap ng lakas ng loob. I was about to open my mouth when I felt his towel on my lap. I looked at him at do'n ko lang napansin na binabasa niya ang isang bimpo sa labas ng bintana using a bottle of mineral water.

Nagitla ako nang magtama ang paningin namin.

He just sighed again. “Amin na ang paa mo,” utos na aniya.

Napatingin ako sa mga paa ko ngayon. Marumi pa rin siya siyempre. “A-Ayos lang, architect. Hindi naman kailangan--”

I stopped talking nang bigla niyang abutin ang paa ko. In just a swift of move ay nakapatong na ang parehong paa ko sa legs niya. Napakapit ako sa sandalan ng upuan lalo na nang maramdaman ko ang pinto sa likod ko.