Until It Fades Away [COMPLETED]

Chapter 37

P A U M I

“Uuwi na 'ko,” he whispered as our lips parted.

Nakagat ko ang ibabang labi ko nang ngumiti siya. He kissed my lips for the last time before kissing my forehead. Tumayo na siya at inayos ang polo niyang nabuksan ng bahagya.

That's what I did too. Umupo ako mula sa pagkakahiga at sinarado ang dalawang butones ng blouse ko sa taas.

I was about to hook back my bra again when he suddenly leaned towards me.

I gulped as I felt his both hands at my waist until he reached my back. I can smell his scent properly!

Inagaw niya sa kamay ko ang hook ng bra at siya mismo ang nagkabit no'n. Pinamulahan agad ako ng mukha pagkatapos.

I heard him chuckled when he saw my face. Akala ko ay tutuwid na siya ng tayo but I'm wrong, dahil binagsak niya ang ulo niya sa balikat ko. He stayed his hands at my back at mas hinigpitan ang pagkakayakap sa akin.

He rested there for a couple of minutes.

“Kita tayo bukas, I'll wait for you in my office,” he whispered.

Humiwalay na siya mula sa pagkakayakap niya. He smiled again bafore bidding good bye to me. Hindi niya ako hinayaang lumabas. Sumilip na lamang ako sa bintana ng studio just to see him go. I waited until his car is gone.

That's when I cover my face with my own hands.

Totoo ba ang nangyari!?

He kissed me!

At muntik na kaming lumagpas doon kung hindi lang niya na-control ang sarili.

Smile immediately form into my lips as I remembered what happened earlier. Ramdam ko ang pagkalabog ng puso ko. I can't even breath properly dahil feeling ko ay ang init-init ng paligid.

Humiga ako sofa, binaon ko ang ulo ko sa unan at doon tumili. Nanatili ako sa ganoong position. I can't even stop thinking about him.

Damn, ang lakas talaga ng epekto sa 'kin ni Karl.

Hindi ko alam kung ilang oras ko siyang inisip, basta ang alam ko ay halos hindi ako nakatulog buong gabi. I woke up as I heard my phone rang. Kinapa ko iyon sa tabi ko, my eyes are still closed though.

“Hello . . .” I yawned. “This is Pauline Micah Limn, may I help you?”

[Still sleeping, pom-poms ko?]

I heard him chuckled from the other line. Kumunot ang noo ko bago tiningnan ang caller. My eyes grew bigger at kusang nagising ang diwa ko. Agad akong umupo mula sa pagkakahiga at tiningnan ang wristwatch ko.

What!? It's already lunch!

“Sorry, architect---”

Hindi ko pa natatapos ang sasabihin nang sumingit siya.

[Architect who?]

“I-I mean, Karl . . .” tumikhim ako. “Sorry ngayon lang ako nagising, pupunta ako agad diyan in just a minute.”

'Yon lang ang sinabi ko bago binaba ang tawag. Hindi ko na siya hinintay pang magsalita dahil kinuha ko na ang bag ko at bumyahe papunta sa condo.

Mabilisang ligo lamang ang ginawa ko. I wear a simple pink shirtdress below the knee. Hindi ako nagsuot ng high heels, wedged heels ang sinuot ko para kumportable ako mamaya.

I forgot my heels in my studio, slippers lang kasi ang sinuot ko kanina pauwi.

Kumain na rin ako bago pumasok. It's already lunch break kaya mawawalan na 'ko ng oras mamaya kung hindi pa ako kakain ngayon.