Until It Fades Away [COMPLETED]

Chapter 48

P A U M I

“Sorry, I'm late.”

Tumango ako habang pinagmamasdan ko siyang umupo sa harap ko. I offer him the menu na nakapatong sa lamesa.

He chuckled at me na naging dahilan kung bakit ako sumimangot. “I'm not used na ganiyan ka ka-formal,” natatawang saad niya.

Well, kahit din naman ako ay hindi sanay. But I want to treat him something nice. Gusto ko siyang ilibre ng masarap. Not just because ngayon lang ulit kami nagkita kung hindi dahil sa ginawa niyang hindi niya sinabi sa akin.

I stared at Brooks habang sinasabi niya sa waiter ang order namin.

For the meantime, sinalinan na muna ng wine ng waiter ang glass namin, but I refused, instead pinalagyan ko ng tubig ang baso ko.

“You knew, right?” I blurted as he lend the menu to the waiter.

He innocently look at me bago tumawa ng bahagya. “What are you talking about?”

“Nagkabalikan na kami ni Karl.”

He nodded as he sip on his wine. He smiled at me sabay sandal sa upuan niya. “Really? That's great then. Congratulations.”

“Brooks!”

He giggled. “What?”

Umirap ako sa kaniya. Alam niya kung ano ang tinutukoy ko pero nagmamaang-maangan pa siya.

I bit my lower lip to prevent my tears. Natawa siya ng bahagya nang makita ang nangingilid na luha sa mata ko. He reached for my hand na nakapatong sa ibabaw ng lamesa at marahan iyong hinaplos.

“Thank you,” I mouthed.

He smiled at me as he lend his handkerchief. “No, I don't deserve your thank you. I should apologize to you, to what I did.”

Inabot ko ang panyo sa kamay niya at agad na pinunas sa luha ko. Why am I such a cry baby.

I heard him took a deep breath. Tinaas ko ang paningin ko sa kaniya, but all I can see is sadness to his eyes. Lungkot at guilt na lagi kong nakikita sa tuwing magkikita kami. This time, sobrang obvious na.

“I'm really am sorry, Paumi . . .” he stopped for a meantime to prevent his tear. “Hindi dapat kita pinapili, hindi dapat ako nag take advantage noong naiipit si Karl. Hindi ko dapat ginamit ang pagmamahal mo sa kaniya para sumama sa 'kin.”

I shook my head, aggressively, to show him na wala siyang kasalanan doon. I can't utter a word, dahil sa kakatulo ng luha sa mga mata ko.

Hindi niya kasalanan iyon, wala siyang kasalanan doon. I must be thankful for him dahil inurong niya ang kaso kay tita Carla.

“Don't be sorry, ginawa mo lang ang sa tingin mo ay tama,” I sobbed.

He smiled, but later on ay napunta sa tawa. “Iisa talaga kayo ng isip.”

Hindi ko alam kung ano ang sinasabi niya, but I just smiled at him at sinabayan siya sa pagtawa ng bahagya. We look like an idiot, dahil pagkatapos umiyak ay tumatawa naman ngayon.