ချစ်တယ်မောင်🖤

41🖤

#unicode

"မောင်... အင့်! ဖြေးဖြေး ဟ့... အ့..."

"......"

ညနက်သန်းခေါင်းကြီးထဲ မှန်တံခါးကတိုးဝင်နေတဲ့ လရောင်‌ကသာ အခန်းတွင်းအလင်းပေးနေလေသည် ဆက် ကုတင်ပေါ်ဖိကပ်ခံရပြီး ခန္ဓာကိုယ်တွင်းထဲ အသားစိုင်တစ်ခုရဲ့ ထိုးနှက်ခြင်းကိုခံနေရလေသည် အိပ်ယာခင်းစကိုသာ တင်းတင်းဆုတ်ကိုင်ထားပြီး အသက်ရှုတို့မှာ မြန်ဆန်နေလေသည်

"မောင်! အ့... ဟင့်...."

ပြင်းထန်တဲ့ဆောင့်ချက်တွေအဆုံး ဆက်ကိုယ်ထဲ ပူနွေးနွေးအရည်များကပြင်းထန်စွာဝင်ရောက်လာတော့သည် ဆက်မောဟိုက်လွန်းတာကြောင့် ကိုယ်ကိုတောင်မလှည့်နိုင်တော့ မှောက်လျက်သာအမောဖြေပြီး မျက်လုံးတို့ကိုမှေးဆင်းထားလိုက်တော့သည်

ဂုတ်ပိုးပေါ်တယုတယဖြင့် အနမ်းတို့ပေးလာသော‌ေမာင့်အား လှည့်ကာထုရိုက်ပစ်ချင်မိတာအမှန်ပင် ဒါပေမယ့်လဲ ကိုယ့်လက်ကိုယ်တောင်မသယ်နိုင်တော့တာကြောင့် လှဲသာလှဲနေရတော့သည် အိပ်နေရင်းတန်းလန်း နှိုးပြီးဆက်ဆံတာကြောင့်လဲ လူကပြန်အိပ်ချင်နေပြီ ပင်ပန်းထားတာကြောင့်ရော မျက်လုံးကဖွင့်မရအောင်ကို လေးလံနေရသည်

"နောက်ဆိုမောင့်ကိုလျစ်လျူမရှုနဲ့နော်!"

"သွားပါ အိပ်ချင်နေပြီ အိပ်စရာရှိတာအိပ်တော့"

"မောင်ပြောနေတာအရင်ပြန်ပြောလေ ထပ်ပြီးလျစ်လျူရှုရင် မောင်အပြစ်ထပ်ပေးမှာနော်"

တင်ပါးကိုညှစ်ကာ ပုခုံးသားတွေကိုကိုက်ရင်းပြောလာတာကြောင့် ဆက်ခန္ဓာကိုယ်မှာ အင့်ခနဲတုန်တက်သွားလေသည်

"မောင်! တော်တော့လို့!"

"အာ့ဆိုမောင့်ကိုပြန်ဖြေလေ မောင့်‌ကိုနောက်လျစ်လျူရှုအုန်းမှာလား!"

"အင့်! မရှုတော့ဘူးလို့... လွှတ်တော့မောင်ကိုက်တာနာနေပြီ ဟင့်"

ရှိန်းဆက်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်ကာ ဘေးဘက်ကိုလှဲချလိုက်တော့သည်

"အစောကြီးတည်းက မောင့်ကိုစိတ်ဆိုးအောင်မလုပ်သင့်ဘူးဆက်ရာ..."