Broken lives - Clara [ZAKOŃCZONA]

***

Rok później...

Daniel

To były najgorsze momenty w moim życiu...Dziś z perspektywy czasu dostrzegam szczegóły, których wtedy nie widziałem lub nie rozumiałem.

Igor chciał mnie zabić! Ten pieprzony psychopata, uważał, że Claire jest jego własnością. Zgotował jej piekło na ziemni, a ja nie mogłem temu zapowiedz...

Nicolas zgodnie z naszymi ustaleniami zjawił się w magazynie po tym jak Igor strzelił... Nie widziałem jak wiele czasu minęło do jego przyjazdu, ale policja mówiła mi później, że wyraźnie słyszeli strzał... Igor w szale, który go dopadła po tym jak zorientował się, że zranił Claire nie mnie, sam odebrał sobie życie! Nicolas mówił, że wykrzykiwał, że będzie z Clarą nawet po śmierci...

Chory człowiek, który przez swoją obsesję zrujnował życie innym... Jego wspólnik Conrad niestety uciekł...Podobno to nawet nie było jego prawdziwe imię. Kiedyś go znajdę i odpłacę mu za każdą krzywdę, którą wyrządził mojej Sarence...Claire...

Ona pokazała mi co to znaczy kochać kogoś bezwarunkowo. Kochała tak swoją córeczkę, poświęcając się dla niej bez reszty i kochała tak mnie...nie pozwoliła, żeby Igor mnie zastrzelił...Zasłoniła mnie swoim ciałem i przyjęła jego strzał...Nigdy jej tego nie wybaczę, że nie myślała o własnym życiu tylko o mnie... Nie miała pojęcia jak jej śmierć może na mnie wpłynąć... Z zamyślenia wyrwał mnie głos Nicka.

-Nie za bardzo się wystroiłeś? – Nicolas okazał się świetnym przyjacielem. Miał swoje wady, ale wiedziałem, że zawsze mogę na niego liczyć. Zwłaszcza teraz...

- Nie denerwuj mnie, mógłbyś chociaż dziś odpuścić.

-Jasne – podniósł ręce w geście poddania- sory stary. Wiem, że to dla Ciebie ważny dzień...zresztą dla mnie też- pokrzepiająco poklepał mnie po ramieniu – no to już nie stójmy tak, tylko chodźmy.

Kiedy wychodziliśmy z ośrodka słońce niemiłosiernie grzało. Maj w tym roku był jeszcze bardziej upalny niż ten rok temu. Oślepiający blask nie pozwalał mi na skoncentrowanie się na tym co stoi przede mną. Zazdrościłem teraz Nicolasowi, który założył na nos ciemne okulary i nonszalancko się uśmiechał. Wiedziałem jednak, że ogród wygląda pięknie, bo od dwóch dni ekipa dekoracyjna z niego nie wychodziła. Byłem też pewny, że jedzenie rozstawione w klimatyzowanym namiocie cudownie smakuje bo przygotowywała jej Aline.

Kiedy minąłem kilkadziesiąt krzeseł na których siedzieli goście, porozstawianych po dwóch stronach szerokiego, białego dywanu doszło do mnie jaki jestem szczęściarzem. Niewidoczny impuls przeszył moje ciało i kazał mi się obrócić w kierunku, z którego dopiero co przeszedłem, a tam stała ona... Tamtej nocy myślałem, że ją stracę. Że umrze w moich ramionach i zabierze z sobą moje serce. Tak się nie stało... Dwa dni spędziła nieprzytomna, a ja trwałem przy jej łóżku. Kiedy w końcu się obudziła, lekarze powiedzieli, że to prawdziwy cud, że z tego wyszła. Ona była moim cudem... A za chwilę zostanie moją żoną... Szła spokojnie pod rękę ze swoim ojcem. Miała na sobie skromną, gładką, biała sukienkę na ramiączkach. Wiem, że moja matka próbowała namówić ją na coś innego, ale taka właśnie była Claire... Delikatna, skromna, piękna...I dziś dokładnie rok od naszego pierwszego spotkania, powiemy sobie sakramentalne „tak". W miejscu, gdzie po raz pierwszy ją spotkałem...

-Pięknie wyglądasz -podałem jej dłoń i szepnąłem czule do ucha.

-Ty też niczego sobie – uśmiechnęła się figlarnie i mocniej chwyciła moją dłoń.

- Kocham Cię sarenko.

-Też Cię kocham. – Na taką miłość niektórzy czekają całą życie, ja już wiem, że warto.

KONIEC

Dziękuję kochani za poświęcony czas! Każda odsłona tej książki pozwala mi wierzyć, że jednak powinnam pisać dalej:)

W wolnym czasie będą poprawiać błędy w tekście(których na pewno nie brakuje). Za każdym razem,  gdy czytam stare rozdziały napotykam na kolejne :( Czasem moja wyobraźnia wyprzedza moje możliwości pisania;)

Mam nadzieję,  że dalej będziecie że mną i czekam na wszelkie sugestie:)