Tüm insanlık yalan üzerine kurulu. Bastığımız toprak, soluduğumuz nefes.
Aldığım her emanet nefes onu anımsatıyor bana.
Camın açıkta bıraktığı boşluk kadar görüyordum gök yüzünü. Ayaklanarak odanın çıkışına adımladım. Oturma odasına adım atacaktı...
biraz geciktim farkındayım.. ama sınavlarıma hazırlanmam gerekti, bir daha gecikmeyeceğime söz veriyorum.🤍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Manolya, Manolya!" Sessiz fısıltı uyandırdı bedenimi. Kimden ya da nereden geldiğini anlayamıyordum.
Yattığım yatakta tek başımaydım. Ne Barlas vardı ne de bir şey.
Yataktan güç bela kalkmaya çalıştım. Ne kadar garip olsada, adım atacak gücü bulamıyordum kendimde.
Ayaklarım yere bastığında sanki bir buz pistinde yürümeyi deniyormuşum gibi hissettim. Adım atsam, kayıp düşeceğim.
Güçlükle attığım adımlarımı ilerlettim ve kapıya ulaştım. Kapının kulbunu kaldırdığımda loş mekanın koridoru ölüm sessizliğine bürünmüştü.
Ne bir müzik sesi, ne de tek bir insanın sesi.
Korkuyor muydum?
Evet.
Ama korkumun asıl sebebi sevdiklerimin nerede olduğunu bilmememden kaynaklanıyordu.
Açtığım kapıyı ardımdan kapattım ve koridora yöneldim.
Ölüm sessizliği etrafı sarmış durumdaydı. Ana salona doğru ilerledim, burası bomboştu.
Geldiğim koridora tekrar döndüm, çıktığım kapıdan tekrar geçtim ve Barlas'ın odasını sessizce açtım.
Geçit kapısı sonuna kadar açık, içeriden az duyabileceğim sesler geliyordu.
Duyduğum ses tonunun Barlas'a ait olduğuna emindim.
Hiç düşünmeksizin merdivenlere adımladım ve aşağıya indim.
Gördüğüm manzara, emanet olan nefesimi kursağımda bıraktı. "Bu, bu olamaz." Nefesimi zar zor dışarıya verdim. "Bu imkansız."
Her yer sevdiklerimin kafasıyla doluydu. Tuna, Gazel ve bir çok tanıdığım. Hepsinin kafaları kopartılmış ve hepsi birer müze parçası gibi duvarlara asılmıştı.
Ama daha garip olan şey, babamın şu an Barlas'o tutuyor olmasıydı.
"Tam zamanında yetiştin güzel kızım, koleksiyonun en değerli parçasını paketlemek üzereydim." Babam elinde ki bıçağın bir kısmını Barlas'ın boğazına soktu.
İçime kaçmış sesim kendisini belli etti, bağırdım. "Dur!" Göz yaşlarım ister istemez aktı.
Gözlerim Barlas'a kaydığında sanki olacaklara razıymış gibi bana bakıyordu.
Bu tanıdığım Barlas mıydı? Tanıdığım Barlas yenilgiye boyun eğmezdi.
"Yapma baba, ne olursun yapma." Ağlamaktan etrafı bulanık görüyordum.
"Kızım, hepsi senin için." Elini biraz gevşetti.
"Ne benim için baba? Sevdiklerimi öldürmen mi? Söyle, ne benim için?" Bu beni aksine daha yaralardı.
