KIRIK ŞARAP +18 |TAMAMLANDI|

|2. Kitap 11. Bölüm|

304k🥺 kitaba son bir bölüm.. kitap bittiğinde profilimde yer alan Kırık Şarap Özel, isimli kitapta kesitler paylaşılacak. karakterleri özledikçe orada buluşalımdlqmdşwös.

Kuruyan boğazım aldığım nefeslerin ciğerlerime inmesini engelliyordu.

Sanki yaşamım dolmuş ama zoraki bu hayata kabulüm var gibiydi.

Ben bir katildim.

Daha önce de katildim ama bu hepsinden farklıydı artık.

Ben kendi rahmimde yaşayan nokta kadar bir cana kıymış ve anneliği elimin tersiyle itelemiştim.

"Manolya," dedi annem.

Evdeydim ve yatağımda öylece uzanıp tavana bakıyordum.

"Kızım," dedi bu kez.

"Kızım," mırıldanışım o kadar acı bir ses barındırıyordu ki kendime daha çok üzüldüm. "Bir kızının olması nasıl bir his anne?"

"Bilmiyorum," dedi bana mahçup gözlerle bakarken. "Yeni fark ediyorum."

Güldüm, hissizce güldüm. "Hak etmeyenlere verilen anne şansı ve hayatları kararan onlarca çocuk. Tanrı gerçekten adaletli mi?"

Annem asla anne olmayı hak etmiyordu.

Benim çocukluğumun mahvedilmesini hak etmiyordum.

"Kızım yaşasaydı onu masal gibi bir çocukluk yaşatacaktım. Benim boynuma dolayıp ölmek istediğim o ip ile atlayıp acılarını görmezden gelecekti." elim karnıma gitti.

"O ip ile beraber atlayacağız kızım söz."

Kafamı salladım. Kimseyi kırmak istemiyordum artık, buna halimde yoktu.

Kapı açıldı ve kapandı.

"Bizi yalnız bırakabilir misiniz rica etsem?"
Barlas'tı bu.

Annem son kez bana baktı ve odadan çıktı.

Onun kalktığı yere Barlas oturdu.

"Daha iyi misin sarışın?" elleri saçlarımı okşadı.

"Bilmiyorum." dedim. Kuruyan dudaklarımı dilimle ıslattım. "Sen?"

Gözlerini kaçırdı. "Eskiye dönüyoru gibiyim."

Kaşlarım çatıldı. Eski? "Eski?" dedim.

"Sanrılar görüyorum."

O kadar çaresiz gözüktü ki gözüme. İçim parçalandı.

Bedenini kendime çektim ve üzerime yığılmasına izin verdim.  "Atlatmak zorundayız sevgilim."

Gözünden akan yaşı omzumda hissettim.

Yıkılmaz gibi görünen şeylerde yıkılabiliyormuş.

Sarsılmaz duvarları olan insanlarda devrilebiliyormuş.

"Ya atlatmak istemiyorsam?" kafasını kaldırdı ve suratıma baktı. Nefesi dudaklarıma çarptı.

"Yıllar önce seni bir sanrı olarak gördüm ve karşıma sen çıktın, kızımda seneler sonra karşıma çıkarsa?"

İçim daha çok kanadı.

Barlas yıkılmanında ötesine geçmişti artık.

"Kızımız öldü," dedim zorlukla.

Kendime bile söyleyemediğim sırf daha kötü olmasın diye ona söylemiştim.

"Manolya," dedi fısıldayarak. "Ya sen de yoksan, ya bunların hepsi benim kurmacamsa?"