Tüm insanlık yalan üzerine kurulu. Bastığımız toprak, soluduğumuz nefes.
Aldığım her emanet nefes onu anımsatıyor bana.
Camın açıkta bıraktığı boşluk kadar görüyordum gök yüzünü. Ayaklanarak odanın çıkışına adımladım. Oturma odasına adım atacaktı...
70k'ya adım adım.. pano kısmında duyurular yapıyorum, orayıda yoklayabilirsiniz. hepinizi çokça seviyorum, keyifli okumalar.
oy sınırı; 150 yorum sınırı 200 bunlar dolduğunda yeni bölüm gelecek.🤍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dünya gözünden görmem yetmezmiş gibi, ahirete de uğrayıp gelmiştim. Ve her zaman ki gibi orada da bütün sorunlar peşim sıra beni kovalamış ve aklımda yeni soru işaretleri peyda etmişti.
"Sorun mu var?" Barlas, konuşmasının ardından bir süre sessiz kalışıma ses etmemişti. Sindirmemi bekliyor gibiydi.
"Evet var." Sinirle kaşlarımı çattım, yattığım omzundan doğruldum. "Beni gaza getirdin ahiretten u dönüşü yaptım senin yüzünden. Ben ne güzel orada ki yakışıklı luciferlerle takılıp kariyer planlamaları yapacaktım."
Barlas kaşlarını yukarıya kaldırdı. "Yakışıklı neyler neyler?" Bedenini doğrulttu ve yataktan kalktı. "İyi söyle o yakışıklı ucubelerine onlar baksın sana hasta yatağında." İlk başta ki koltuğa geri oturdu ve göz temasımızı bilerek kaçırdı.
Sinirle arkama yaslandım. Sanki ben gel beni kargocu gibi al demiştim, aptal. Serumun yoğunluğundan gelen çişimle yerimde kıpırdandım. Al işte, yaptığımız atarın altında kalacaktık yine.
"Iı, şey." Şirince gülümsedim. "Luciferler senin yanında halt etmiş canım, ne saçmalıyorsun sen öyle?" Ne? Umarım çarpılmam...
Barlas inanmadığını belli ederek gözlerime baktı. "Ne istiyorsunda yağ çekiyorsun, söyle."
Barlas kendisini tutamayıp güldü, sonra gülüşünü boğazını temizler gibi yapıp bastırdı. "İşeteyim seni, gel." Ayağa kalktı, serum takılı olan uzun tutmalı şeyi ileriye itti. Yataktan kaldırdı bedenimi ve kucağına aldı. Ayağımın üzerine baskı yaptığımda kasıklarıma giren ağrı canımı yakıyordu çünkü.
"Acele eder misin, kucağına işemek zorunda kalmak istemiyorum." Kucağındayken yüzümü görüp utandığımı fark etmemesi için yüzümü boynuna sakladım.
"Şu an ne düşünüyorum biliyor musun sarışın," Odanın içerisinde duran kapıya ilerledi.
"Senin şu işeme olayın bitince refakatçi olarak Gazel'i yanına göndermeyi." Tuvaletin kapısını açtı.
"Oho, az önce sevdiğim kadın diyordun? Sen yaşlanıp elden ayaktan düşünce bize bakmazsın, istemiyorum seni." Saçmaladığımın o kadar farkındaydım ki... Bedenimi usulca yere bıraktı ama ellerini belimden ayırmadı. Bedenimin ağırlığı hâlâ ondaydı ve kasıklarıma ufak bir ağrıdan başka bir şey olmamıştı.
