Tüm insanlık yalan üzerine kurulu. Bastığımız toprak, soluduğumuz nefes.
Aldığım her emanet nefes onu anımsatıyor bana.
Camın açıkta bıraktığı boşluk kadar görüyordum gök yüzünü. Ayaklanarak odanın çıkışına adımladım. Oturma odasına adım atacaktı...
selam, biliyorsunuz ki bir instagram grubundan bahsetmiştim. Bazı arkadaşların hesaplarına ulaşamıyorum, o yüzden bana özelden veya buradan tekrar isimlerinizi atar mısınız?
keyifli okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Neden herkes gibi mutlu olmak benim hakkım değil? Neden herkesin kalbi umut ile dolup taşarken benim kalbim çaresizce çırpınıyor ? Herkes birşeyler ile cebelleşirken bütün ortamlara ayak uydurmaya çalışan ben, sevecen sevecen takılmaya çalışan ben.
Neden dünya bana haksızlık yapıyor? Sıkıldım ve bunaldım. Neden hiç kimse beni anlamıyor?
"Senin ne işin var burada?" Alayla gülümsedim. Hayatımı mahveden adam, karşıma geçmiş birde bana sırıtıyordu. "Cidden gram beynin yok, hiç gelişme kat edememişsin." Alayla gülümsedim. "Ayrıca burası kadınlar tuvaleti," Pantolonunun ön tarafını işaret ettim. "Gerçi onun dışında erkek olduğunu belli eden pek bir şeyinde yok."
"Hiç değişmemişsin," Karşımda duran kişi, Aydından başkası değildi. Aydın, çocukluğumdan beri tanıdığım adamdı. Babamın en yakın arkadaşı sandığı fakat annemin o adamla ilişkiye başlamasının mimarisi. "Babanın öldüğünü duydum, yazık oldu iyi adamdı. Severdimde onu."
Dişlerimi sıktım. Onun babam hakkında yorum yapması sinirlerimi bozmuştu. "Haklısın." Sinirimi ona belli etmemek adına gülümsemeye zorladım kendimi. "İyi adamdı, o kadar iyiydi ki senin gibi kaypak insanları yanında dost diye gezdirirdi." Derince bir iç çekip gözlerimi gözlerine daha fazla kenetledim.
Uzun boylu, kahve rengi saçlı ve kirli sakallıydı. Mavi gözlerini gözlerime kilitledi benim ona yaptığım gibi. "Biliyor musun Manolya," Bana biraz daha yakınlaştı. "Ne annene ne de babana benziyorsun." Omzuma düşmüş saçı nazikçe geriye itelediğinde bir adım geriye attım. "Annen hep insanların parasının arkasına saklanır, paraya köpeklik ederdi." Alayla gülümsedi. "Babanın yaptığı hiç bir şeyden haberin yok. Zaten bu yüzden gözünde dünyanın en mükemmel babası, öyle değil mi?"
Söylediği şeylerin bir kısmı doğruydu, bir kısmı dediğim annem hakkındakiler. Ama babam hakkında konuştuğu şeyler fazla sinirlerimi bozuyordu. "Yanılıyorsun çünkü senin aksine pek çok şeyi biliyorum. Mesela senin hakkında da çok yanıldım. Seni babamın en yakın dostu sanıp amca yerine koyarken, annemin pezevenkliğini yapan bir puşttun." Az önce geriye attığım adımı şimdi ileriye atarak telafi ettim. "Ama bir konuda da çok haklısın, çünkü ben ne anneme ne babama benziyorum." İçtenlikle gülümsedim. "Onlarda birazda olsa acıma duygusu vardı, bende o yok. Seni şuracıkta öldürsem kimin ruhu duyar?" Bir adım daha attım üzerine, bu sefer o geriledi. "Üzerine vazife olmayan konularda yorum yapma. Bir dahada yoluma çıkma."
