Tüm insanlık yalan üzerine kurulu. Bastığımız toprak, soluduğumuz nefes.
Aldığım her emanet nefes onu anımsatıyor bana.
Camın açıkta bıraktığı boşluk kadar görüyordum gök yüzünü. Ayaklanarak odanın çıkışına adımladım. Oturma odasına adım atacaktı...
bölüm sınırı; vote 95 yorum 175 bunlar dolduğunda yeni bölüm gelecek.🤍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"İşte geldik." Barlas'ın sesiyle kafamı ona çevirdim.
Şu an arabanın camından Barlas'ın evine bakıyordum. İyileşmiş miydim, bedende oluşan yara bakımından evet. Ama ruhen aynı çöküntü içerisinde barınıyordum.
"Sen içeri gir ben çantaları getiririm." Benden önce arabadan indi ve bagajı açtı.
Arabadan ağır adımlarla indim. Üzerime yapışmış hastane psikolojisi de ayrı bir dertti benim için. "Giriyorum o zaman?"
Elinde tuttuğu üç büyük çantayı yere koyup bagajı kapattı. "Nereye?" Sonra duraksadı. "Ha tabi içeri gir evet."
Gülümsedim. Neyi ne yapacağımızı hiç birimiz bilmez haldeydik artık. İlk önce hangi sorunu çözeceğimiz, ilk önce kimi yok edeceğimiz. Hepsi birden bire sıraya dizilmiş ve sanki bizim bir şekilde bir arada kalmamızı istiyordu.
İlk Barlas'ın babası mıydı? Karısıyla aynı hayatı paylaşmamı isteyen sadist? Kurtulduğumu öğrendiğinde içimi rahatlamıştı yoksa daha mı öfkelenmişti? İlk onun icabına mı bakmalıydık, o daha mı tehlike arz ediyordu?
Peki ya annem? Barlas ikinci kocasını öldürdüğü için sinirli ve öfke dolu olan çocukları Barlas'ın babasındanda mı tehlikeliydi? İlk onun icabına mı bakmalıydık, o daha mı tehlike arz ediyordu?
Ve birde hiç gerek yokmuş gibi, salak gibi öldürmediğim o adam. Keşke dedim içimden, keşke ileriyi görebildeydim de o adamı öldürüp seçim şansımı üçten ikiye düşürebilseydim.
"E ama benim anahtarım yok." Kapının önüne gelmiştim.
O da çok uzakta değildi ama arabanın içerisinde bir şeyler arıyordu. "Bekle biraz o zaman."
"Yardım edeyim o zaman." Az önce geldiğim yolu tekrar dönüp Barlas'ın yanına gittim.
Göz ucuyla bana baktı. "Nasıl yardım edecekmişsin bakayım?" Bedenini tamamen bana döndürdü. Yanımdan geçti, arkamda durdu ve arka koltuğun kapısını açtı.
Bedenim anlık olarak havalandı ve kendimi arka koltuğun uç köşesinde otururken buldum. Barlas ellerini düşmemem için belime sabitlemişti. "Et bakalım yardım."
Kafamda ki bütün düşünceleri geriye atıp arsızca gülümsedim. "Nasıl bir yardım istersin?"
Yüzünü yüzüme yakınlaştırdı. "Yardım etme teklifinde bulunan sendin, et hadi."
Yorgunluktan çökmüş ve morarmış göz altlarında elimi gezdirdim. "Burada mı?"
