NeverEver

Hoofdstuk 1

Meghan POV.
Ik schrik wakker van een hard geluid. Ik kijk in het rond om te kijken waar ik wakker van werd, maar ik zie niks. Opeens hoor ik het geluid weer en probeer het te negeren, alleen dat lukt niet. Het klinkt alsof er iemand aan het roepen is. Ik besluit uit mijn bed te stappen en loop naar mijn slaapkamerdeur toe. Ik open zachtjes de deur. Voorzichtig kijk ik om de hoek. Er is niemand thuis. Mijn pleegouders en broer zijn op vakantie en ze vinden dat ik oud genoeg ben om alleen thuis te blijven. Ze komen pas over een paar weken thuis.

'Hallo?' Roep ik om de hoek. 'Is daar iemand?' Het blijft stil en ik loop de kamer uit naar de trap toe. Ineens rolt er iets naar beneden van de trap. Ik raap het op en ik zie dat het een balletje is. Ik kijk ernaar en het lijkt wel of je het kan openmaken. Dan gaat het balletje open en er valt een briefje uit. Het briefje is klein waardoor je het moeilijk kan lezen wat er op staat. 'Loop naar boven.' ik kan het nog maar net lezen.

Ik kijk naar boven en zie dat het mistig is. 'Hm wat raar'. De trap kraakt als ik de eerste stap neem. Ik loop verder naar boven en het wordt steeds kouder hoe hoger ik kom. Als ik bijna boven ben stop ik met lopen en probeer door de mist heen te kijken. Opeens zie ik een zwarte schaduw tegen de muur. Het heeft de vorm van een mens. Ik schrik en verlies mijn evenwicht waardoor ik naar achter leun en van de trap val. Ik kom met een harde dreun tegen de grond aan. Mijn hoofd bonkt als een gek en het  voelt zwaar aan. Het lijkt wel alsof ik over een paar seconden flauw val.

Maar dan voel ik een windvlaag langs mijn lichaam en ik begin te rillen. Wat was dat? Denk ik en probeer in het rond te kijken maar mijn hoofd doet te veel pijn. Dan staat er opeens naast mij de zwarte schim die ik net ook zag. Hij steekt zijn hand uit naar mij. Wat moet ik toch doen? Vraag ik me af in me hoofd. Opeens wordt ik omhoog getrokken en voel een hand op mijn rug en schouder. 'Wie ben jij, wat doe je hier en wa..' ik wordt onderbroken door een geheimzinnige stem. 'klopt het dat jij Meghan Hills bent?' WAT! hoe wist hij mijn naam? 'Ehh ja d-dat klopt, en hoe w-weet jij dat en m-mag ik ook antwoorden op mijn v-vragen?' Stotterd ik nog maar moeilijk. 'Dat mag.' Zegt de mysterieuze stem. 'Ik ben Alex, prins van NeverEver en ik wil je vragen of...' Hij onderbreekt zijn zin en verdwijnt in het niets. Wat bedoelde hij met Prins van NeverEver en waar is hij gebleven?

Ik kijk in het rond of ik hem nog ergens zie, maar hij is echt verdwenen. Ik loop naar mijn kamer en kruip in mijn bed. Snel duik ik onder de deken. Ik probeer weer in slaap te komen, maar ik denk de hele tijd aan Alex. Zou hij ooit nog terug komen?