NeverEver

Hoofdstuk 36

Meghan POV.

'Daar zijn ze! Staan blijven jullie!' Geschrokken draaien we ons om. Daar staat een groep van acht watermannen. Ze zijn ons toch wel gevolgd. We konden uit het kasteel ontsnappen, dus van deze gasten kunnen we het ook wel winnen. Ze lopen sneller dan verwacht naar ons toe.

'Rennen!' Roept Ryan plotseling naar ons. We knikken en tegelijk racen we het bos in. We manoeuvreren ons door het zand heen en ik kijk nog snel even achterom. De watermannen pakken hun kruisboog en maken het gereed. Een pijl zoeft voorbij en raakt mij net niet. Vervolgens horen we nog een klik en de volgende pijl komt ons tegemoet. Gelukkig mist deze ook. Ryan rent voorop en daarachter volgt Vincent, dan komt Felix, ik en Sylas achteraan.

We stuiven langs de bomen en rennen door het hoge gras. Ondertussen vliegen er weer pijlen langs die we ontwijken. We blijven alsmaar rechtdoor rennen totdat we een kant moeten kiezen. We nemen de linkerkant en rennen door. Ik kijk achterom, maar er valt me iets op. Sylas rent niet meer achter ons aan. Ik ga nog iets harder waardoor ik naast de jongens kom die voor mij lopen. 'Waar ik Sylas?' Schreeuw ik. Felix kijkt ook achter zich en Vincent haalt alleen zijn schouders op. Ryan reageert op mijn vraag. 'Misschien is hij net naar rechts gegaan in plaats van naar links.' Het liefst zou ik nu op zoek gaan naar Sylas, maar daar is niet genoeg tijd voor. Ik hoop dat we hem straks weer tegemoet komen.

Ik krijg een steek in mijn buik van het rennen, maar ik zet door. Ik kan de jongens nog maar net bijhouden. Ze rennen veel te hard voor mij of ik heb nog steeds een slechte conditie. Gelukkig zijn de mannen achter ons verdwenen, maar plotseling stoppen we met rennen. Één van de watermannen staat voor ons met zijn kruisboog op Vincent gericht. Een grote grijns hangt om zijn mond. Zijn vinger drukt de knop nog verder in en dan horen we een klik in onze oren. Ryan komt van zijn plek af en springt voor Vincent, waarna hij gelijk met een harde dreun op de grond terecht komt. Ryan ligt op de grond te kermen van de pijn. Een pijl steekt uit zijn borst. Hij is geraakt. Zo snel mogelijk ren ik naar hem toe.

De waterman heeft het niet door maar Vincent staat opeens achter hem. De vampier zet zijn tanden in de nek van de waterman en drinkt de sappige hoofdslagader helemaal leeg. De man slaat om zich heen om Vincent te kunnen raken, maar hij valt al dood neer op de grond. 'Dat komt er nou van als je een kruisboog op mij richt en vervolgens iemand neerschiet.' Vincent likt zijn lippen af.

Ik hurk naast Ryan neer. Hij ligt op zijn rug en ik weet niet wat ik moet doen. Vincent komt ook aangehold en gaat net als ik door zijn knieën. Zonder nadenken trekt hij met een kracht de pijl langzaam uit het lichaam. Bloed stroomt uit de wond van Ryan. Een vreselijke schreeuw zet uit in zijn keel. Hij lijdt zo veel pijn.

Ryan houdt het schreeuwen een minuut vol. We moeten alleen maar luisteren naar hoeveel pijn hij heeft. Wanneer hij eindelijk weer normaal kan ademen, lijkt het slechter met hem te gaan. Het bloed stroomt nog uit de wond en veroorzaakt een plas bloed onder hem. Dan begint Ryan plots rustig te vertellen.

'De Paholainen vielen niet alleen het dorp van de heksen aan, maar ze stuurden zeemonsters op ons af. De rede waarom wij ook werden aangevallen weten we nog steeds niet, maar ze namen alle kinderen mee, inclusief mijn kleine jongen. Evan was altijd een aardige jongen die je nooit tegensprak of lastig viel. Hij en bijna twintig andere kinderen zitten bij de Paholainen gevangen. Niemand weet of ze nog in leven zijn en niemand durft naar ze toe te reizen.' Hij kreunde nog een keer van de pijn. 'Alsjeblieft, red Evan voordat het te laat is. Zeg tegen hem, dat ik van hem houd en dat hij sterk moet blijven.' Er rolde een traan over Ryan wang. 'Jullie wilde toch iets terug doen voor mij? Nou dit is mijn opdracht aan jullie. Succes met jullie verdere reis. Ik geloof in jullie. Vaarwel mijn vrienden.'

Zijn spieren worden zwakker en zijn hart bonkt niet meer. Hij ligt hier verslapt in mijn armen met zijn ogen gesloten. Ik knijp zachtjes in zijn hand, hopend dat hij wakker wordt, maar dat gebeurt helaas niet. Ryan is dood.

Een traan biggelt over mijn wang. Snel veeg ik hem weg voordat de anderen het zien. Ik ga me aan de afspraak houden. Ik ga iets terug doen voor Ryan. We gaan zijn zoontje redden. Hij heeft ons zo goed geholpen dat ik dit terug wil doen. Ik laat hem langzaam los en sta op. Ik kijk nog even naar het levenloze lichaam en draai me dan om. Naast een boom groeit een prachtige bloem die ik pluk en naast Ryan leg als mooi gebaar.

We horen watermannen door het bos schreeuwen. 'Ze zijn dichtbij. Als we nu niet weggaan zien ze ons.' Zegt Vincent. We kijken nog een laatste keer naar Ryan en dan rennen we weer verder. De steek in mijn buik verschijnt weer en ook deze keer zet ik door. Mijn gedachten kunnen alleen aan Ryan denken. Hij had een zoon die nu zijn vader kwijt is geraakt.

'Hé Sylas, daar ben je weer!' Roept Felix enthousiast naar Sylas die uit het niets verschijnt. 'Surprise mensjes! Hebben jullie me gemist?' Sylas lacht. Gelukkig, we zijn weer compleet. Behalve op één na. 'Waar is Ryan.' Vraagt Sylas opmerkend. Mijn ogen gaan omlaag. 'Hij... Hij is er niet meer.' Mijn stem klinkt treurig. 'Hij is geraakt door een pijl. Overleven zat er niet meer in. Hij gaf ons een opdracht om zijn zoon te bevrijden van de Paholainen. Ik leg je anders later wel uit waarom Evan daar is.'

We denken dat we de watermannen zijn kwijt geraakt en we stoppen op een open plek midden in het bos. Misschien niet de beste plek, want iedereen kan ons zo zien. Ik gooi de tas van mijn rug en zet hem op de grond neer. Vlug maak ik de rits open en grabbel in de tas. Helemaal onderop ligt het klokje wat we nodig hebben. Ook pak ik de drie benodigde kristallen uit de kistjes en geef ze aan Sylas, hij weet er misschien meer over. Aan de zijkant van het klokje zitten drie gaatjes in de vorm van een driehoek met ieder zijn eigen kleur die past bij het kristal. Rood, Groen en Blauw. Sylas kijkt er gebiologeerd naar en zet dan de kristallen op hun goede plaats waar ze horen. Wanneer hij het eerste kristal in het gat zet, schijnt er een fel rood licht vanaf. De tweede kleur is groen en de derde is blauw. Het is zover.

'Leg allemaal een hand of een vinger op één van de kristallen en doe je ogen dicht.' Zegt Sylas. Ik leg mijn hand op een kristal en Vincent en Felix leggen ook hun hand op de andere kristallen. We kijken elkaar nog even aan en daarna sluiten we onze ogen. Een ruisend geluid komt van het klokje vandaan en ik spiek ongezien door mijn wimpers heen. De wijzers van het klokje beginnen langzaam te draaien en daarna bewegen ze al veel sneller. Het lijkt alsof ze bijna uit hun plaats springen, maar dat gebeurt niet. We zijn op weg naar het rijk van de Paholainen. Ik moet en zal mijn vriendin redden en het zoontje van Ryan weer terug meenemen naar NeverEver.

~~~~~

'Neeeeee, Ryan! Waarom ging je dood?!' sorry mensjes, het moest nou eenmaal. *lacht kwaadaardig* mwhoehaha.

Ik hoop dat iedereen een leuke kerst heeft gehad, ik namelijk wel ^^
Vote & Comment is welkom!