NeverEver

Hoofdstuk 21

Meghan POV.

Ik schrik van de woorden. Ik kan net niet zien wie er achter mij staat, maar aan de hand te zien, is het een jongen. De stem komt me bekend voor, alsof ik hem al eerder heb gehoord. Ik weet alleen niet meer waarvan. 'Vincent, laat haar los, alsjeblieft.' Felix zijn stem klinkt erg paniekerig. Met de naam ''Vincent'' schiet het me weer te binnen. Hij is die ene gekke psychopaat die me had ontvoerd. Ohja en hij is ook nog de broer van Alex.

'Goed zo Meghan, je weet nog wie ik ben. Helaas vind ik het niet tof dat je me een gekke psychopaat noemt.' Ik stond met grote ogen. Hoe kan hij dat nou weer weten? Ik zei het toch niet hardop? 'Liefje, je hebt echt mooie visioenen. Weetje nog dat ik je bewusteloos had geslagen? Je visioen ging ongeveer zo: Ik kan niet zonder jou Sylas. Jij bent de enige persoon waar ik verder mee wil leven.' Zegt Vincent met een hoog piepstemmetje dat waarschijnlijk op een meisjesstem moet lijken. Natuurlijk heel erg overdreven, waardoor hij het belachelijk maakt.

'Dat is helemaal niet waar! Dat verzin je nu.' Sis ik terug naar achteren. Hij begint geheimzinnig te lachen. 'Ahh Felix, ben je jaloers? Jaja, ik heb je wel horen denken. Je vindt Meghan leuk, maar je bent jaloers dat ze aan Sylas dacht.' Ik kijk Felix vragend aan. Hij staat stevig in zijn schoenen, maar toch hangt zijn hoofd omlaag, kijkend naar de vloer.

'Ah achja. Genoeg hierover. Ik wil even met jullie praten.' Hij vermindert de druk op mijn nek en laat zijn arm naar beneden zakken. Het mes laat hij langzaam in zijn lange zwarte jaszak glijden. Eindelijk kan ik weer normaal ademhalen. Zo snel mogelijk haast ik me naar Felix toe die gelukkig alweer normaal staat. 'Waarover wil je praten?' Vraagt Felix geïrriteerd. Ik kijk om me heen. Nergens zie ik de Paholainen staan. Het lijkt alsof ze van de aardboden zijn verdwenen.

'Ik wil even mededelen dat mijn lieve...' Hij kucht expres even. '...broertje weet dat je toch bent ontsnapt. Hij weet dat je je vriendin gaat zoeken en daarna bevrijden. Dussuhh, hij is gestopt met zoeken en laat het verder aan jou over.' Hij is even stil, maar al snel verbreekt hij weer de stilte. 'Ohja, voor ik het vergeet, hij gelooft niet dat je nog levend zal terugkeren, omdat je sowieso vermoord wordt. Bijvoorbeeld dat je bent opengereten en daarna bent opgegeten. Je bent niet echt stoer en slim om dit te kunnen overleven.'

Ik voel me erg beledigd door zijn opmerking. Natuurlijk zou ik het wel kunnen overleven, maar dan heb ik meer zelfvertrouwen nodig. Wat raar dat Alex ook zo over mij denkt. 'Heb je nog meer dat je moet mededelen? Of kom je ons verder alleen lastigvallen met je irritante gedrag.' Vraagt Felix vervolgens.

Vincents gezicht verandert naar verdrietig. 'Waarom denken jullie zo verkeerd over mij.' Hij laat een nepsnik achter. 'Nee!' Gaat hij boos verder. 'Ik ga met jullie mee op reis.' Zijn ogen beginnen te glinsteren. Geschrokken kijk ik Felix aan die ook overstuur is van Vincents opmerking. De gekke psychopaat ook mee? Dat dus echt niet! Hij komt zomaar binnenvallen en zegt dan dat hij...' Vincent onderbreekt me tijdens het denken. 'Meghan, Meghan, Meghan.' Hij maakt een tss geluid. 'Ik dacht al dat je zo zou reageren, maar ik zal me echt gedragen. Als ik niet met de avontuurlijke reis mee mag, weet ik een goede deal. Je vriendje ligt half dood in de andere gang. Als je hem niet snel gaat redden is hij dood. Je mag zelf al raden door wie hij dan doodgaat.' Hij wijst met zijn vinger naar zichzelf en heeft een grote grijns om zijn mond.

Als een gek begin ik te rennen naar de gang hiernaast waar Sylas heen gesleept werd. Achter mij hoor ik snelle bewegingen van voetstappen en ik draai mijn hoofd om, om te kijken wie het is. Felix achtervolgt mij ook snel om vlug bij Sylas te komen. Ik vlieg de hoek om en val bijna door mijn snelheid. Ik tuur in het rond om te kijken of ik hem ergens kan zien. Ik zoek zelfs in de kamers, maar daar is hij niet. Ik ben al bijna aan het eind van de gang en sla de hoek om. Daar ligt Sylas, maar hij is niet alleen.

Vincent zit op zijn hurken vlak naast Sylas. Sylas is wakker en zijn gezicht staat bang en hulpeloos. Vincent houdt een scherp klein mes tegen zijn nek aan. Hij wilt hem vermoorden, maar dat laat ik echt niet gebeuren. Hij mag er wel mee dreigen, maar vermoorden nooit! 'Vincent, ga bij hem vandaan. Hij heeft niks verkeerds gedaan!' Roep ik paniekerig naar hem. Er lijkt geen beweging in te komen en hij blijft met het mes tegen zijn keel gedrukt. 'Ga daar weg!' Schreeuw ik nog voor de tweede keer. Ook deze keer blijft hij zitten.

'Zeg dat ik mee mag. Zo niet, dan gaat je vriendje eraan!' De grote grijns komt weer naar boven en het mes wordt nog dichter bij Sylas' nek gehouden. Nu kijkt Sylas nog banger en paniekerig. Vincent moet wel mee, anders gaat hij hem vermoorden en dat kan ik niet laten gebeuren. Ik kijk Felix ernstig aan. Hij knikt en ik zeg tegen Vincent: 'Oké, je mag mee. Laat nu dat mes zakken!' Hij doet wat ik zeg. Hij laat het mes weer in zijn jaszak glijden en gaat staan. 'Goed zo. Ik denk toch niet dat Sylas meegaat. Hij is, laten we het nog aardig zeggen, pittig erg verwond en kan niet goed meevechten of meegaan.'

Ik hol naar Sylas toe en ga naast hem zitten. Dan sla ik een arm om hem heen. 'Ben je oké? Waar ben je gewond?' Vraag ik bezorgd aan hem. 'Meghan, Meghan, doe rustig. Het gaat goed met mij.' Hij zegt wel leuk dat hij oké is, maar zijn woorden kwamen er niet gemakkelijk uit. Hij gaat wat meer rechtop zitten en wil dan gaan staan. Ik probeer hem te helpen om een arm vast te pakken. Als hij staat zakt hij door zijn knieën en valt weer op de grond.

'Oké, dit gaat zo niet werken. Laat mij dit maar doen.' Zegt Vincent en loopt naar Sylas toe. Ik blijf naast hem zitten, want ik vertrouw hem echt voor geen ene meter. Vincent brengt zijn eigen pols naar zijn mond en drukt zijn scherpe hoektanden in zijn huid. Hij bijt erin en gelijk na één seconde duwt hij zijn pols tegen Sylas' mond. Sylas wil het weigeren, maar Vincent blijft hem ertegenaan drukken. 'Gast, drink op. Dan helen je wonden en kunnen we verder gaan met reis.' Sist Vincent naar hem.

Eerst twijfelt hij nog,maar al snel drinkt hij het bloed van Vincent op. Aan zijn gezicht te zien,vindt hij het niet lekker. Hij trekt een vies gezicht, maar blijft tochdrinken. Na een paar seconden trekt Vincent zijn hand weg. De twee puntjes inzijn huid trekken weg en het lijkt alsof er niks gebeurd is. Ik kijk naarSylas. Op zijn gezicht zat eerst een diepe snee, maar die is nu gelukkigverdwenen. 'Bedankt.' Zegt Sylas en wil weer gaan opstaan. Deze keer hoef ikhem niet te helpen, want hij doet dit erg gemakkelijk. 'En nu is het tijd omverder met de reis te gaan!' Vertelt Vincent in alle vreugde.