NeverEver

Hoofdstuk 15

Meghan POV.
'Aislyn? Wat bedoelt u daarmee?' Vraag ik, maar krijg geen antwoord. 'Alstublieft reageer, we hebben uw hulp nodig.' Nog steeds krijgen we geen antwoord. Sylas schudt nog even zachtjes aan haar schouders. Opeens staan haar ogen wijd open. Ik schrik er een beetje van. Ze kijkt naar mij en pakt vlug mijn hand stevig vast. Ik wil mij los trekken, maar haar greep is zo strek en krachtig dat mijn hand niet eruit kan ontsnappen. Dan pakt ze ook met haar andere hand mijn hand vast. Nu krijg ik hem er zeker niet uit. Sylas en Felix kijken ook maar toe wat er gebeurt en doen verder niks. Aislyn trekt me voorzichtig naar haar toe. Onze hoofden raken bijna elkaar.

'M-Meghan, je m-moet nu even g-goed luisteren.' Fluistert ze stotterend in mijn oor. 'Je hebt een klokje nodig om erheen te kunnen. In dat klokje zitten normaal gesproken drie kristallen, maar de Paholainen hebben de kristallen meegenomen. Dus je moet nieuwe gaan zoeken. Ga niet alleen op pad, maar ik zie dat je versterking mee hebt. In het boek staat er alles over. Ik maak dit verhaal niet te lang, want ik houd dit niet vol. Ik wil je nog één ding vertellen. Je echte ouders leven nog, want Darkmir is...' Aislyn maakt haar zin niet af en ze laat mij los. Haar handen vallen op de grond. 'Nee! Je mag nu niet dood gaan! Aislyn! Alsjeblieft.' Aislyn haar ogen sluiten zich langzaam. Ook al ken ik haar nog niet zo lang, ik kan mijn tranen niet binnen houden.

Na een half uur zitten we nog steeds met zijn drieën rondom Aislyn. Ik denk nog steeds aan die ene zin van Aislyn dat ze zei dat mijn ouders nog in leven zijn. Zou ze de waarheid vertellen? Ik kijk naar Sylas en Felix en allebei zijn hun ogen rood van het huilen. Toch is het wel grappig dat ze zo stoer zijn en toch moeten huilen. Dan kijk ik in de kamer en zie een kleed liggen. Ik sta op en loop richting het kleed. Hij is groot en de kleur is crème met prachtige sierlijnen erop. 

Vervolgens loop ik weer terug. De twee uiteinden heb ik vast in mijn handen en ik spreid het kleed over Aislyn zodat we haar niet meer kunnen zien. 'Misschien is het maar beter dat we verder gaan. Ookal gaat dat moeilijk worden.' Zeg ik en de jongens knikken met hun hoofd dat het goed is. 'Maar wat moeten we doen met Aislyn?' Vraagt Felix en gaat staan. 'Ik denk dat het maar beter is al we haar hier gewoon op de grond laten. Wat een naar idee om een lijk ergens heen te brengen.' Antwoordt Sylas.

'Ze zei dat in het boek alles staat beschreven en hoe we – volgens mij de kristallen - kunnen krijgen. Meghan kan je het uit je tas pakken?' Vraagt Sylas aan mij en ik pak gelijk mijn tas erbij. Wanneer ik de tas open maak zoek ik het boek, maar natuurlijk ligt het weer helemaal onderop. Als ik hem heb gepakt, leg ik hem eerst op mijn schoot. Maar al snel pakt Sylas het boek van mijn schoot af en legt het voor zich neer. Hij klapt het boek open en bladert door de bladzijdes heen. Het lijkt een eeuwigheid te duren, totdat hij op een bepaalde bladzijde stopt. 'Ja, dit is wat we zoeken.' Roept hij opgewonden. Uit nieuwsgierigheid kijk ik naar de bladzijden. Eerst staat er niks behalve een titel op, maar opeens zie ik dingen wazig verschijnen. 

De kronkelende lijnen komen in beeld. Mijn vingers glijden eroverheen en het wordt steeds duidelijker. 'Trouwens Sylas? Hoe kom jij aan dit boek?' Vraag ik en ik kijk nog steeds naar de bladzijde. 'Dit boek was eerst van de heksen, maar de paholainen hebben het dorp van de heksen verwoest, in brand gestoken en alle mensen meegenomen. Toen ik op bezoek ging was er bijna niks meer van over. Ik keek een beetje rond en toen kwam ik dit boek tegen.' Vertelt Sylas. 'Wat zijn er met die heksen gebeurd? Vraag ik vervolgens. Felix draait zijn hoofd naar mij toe en vertelt verder. 'Paholainen zijn gemaakt van heksen, maar ze hebben hen duisterder en krachtiger gemaakt. Het begon allemaal bij één gezin. Dat bestond uit een vader, moeder, twee zonen en één dochter.' Ik ga er beter voor zitten. 'En die vader? Wie is dat dan?' Vraag ik aan één van de jongens. Sylas reageert als eerste. 'Nou ja, de vader is dus koning Darkmir.' Verbaasd kijk ik hem aan. 'Koning Darkmir?' De jongens knikken tegelijk met hun hoofd. 

Als ik weer beter in het boek kijk, lijkt het wel of de lijnen zich een kaart vormen. 'Ehh jongens? Volgens mij is dit de kaart naar de Paholainen.' Sylas begint in zijn handen te klappen. 'Ja, dat was ook de bedoeling om dat te vinden.' Ik begin te gniffelen. 

Wanneer ik het pad volg zie ik een tekening van een wereldbol. Vlak daarnaast staat een huisje met een tekst. De tekst lijkt op een straatnaam met huisnummer. 'Wat is er op de kaart te vinden?' Hoor ik Felix vragen. Het valt me nu pas op dat de straatnaam en huisnummer precies hetzelfde zijn als waar ik woon. De mensenwereld. 'Dat is mijn huis.' Antwoord ik. Met een verbaasde blik kijken ze me aan. 'Bedoel je in de mensenwereld?' Zegt Sylas. 'Ehh ja, dat denk ik wel, maar waarom zou zich een kristal in mijn huis bevinden?' Vraag ik, maar Felix en Sylas weten het ook niet. Ik kijk snel verder.

Met mijn ogen volg ik het pad verder en er staat nog een schets. Het is een waterval met een meertje ervoor. Naast de tekening staat ook een pijl en het wijst naar een kist die geopend is. In de kist ligt een kussen met een ruit erop. De ruit moet zeker het kristal zijn. Ik kijk zo geconcentreerd naar de schets dat ik schrik van iemand die in mijn oor tettert. 'Meghan? Wat is de volgende?' Zuchtend antwoord ik: 'Is er ergens in de buurt een grote waterval met daarvoor een meer?' Ik zie dat Felix diep nadenkt. 'Volgens mij weet ik wel wat je bedoelt. Sylas? Waar wij altijd vroeger gingen ''spelen'' dat wat toch vlak bij een waterval?' Sylas zijn gezicht heeft een grijns. 'Ik dacht het wel ja.'

De laatste tekening is erg onduidelijk, maar als ik goed kijk, lijkt het wel op een tempel. Wat het rare aan deze tempel is, is dat er overal vissen zwemmen. Nee wacht... Geen vissen, maar... zeemeerminnen? 'Bestaan er ook zeemeerminnen in NeverEver?' Vraag ik. 'Ehh ja die bestaan ook.' Antwoordt Sylas. 'Is dat het volgende waar we heen moeten?' Ik kijk verder op de bladzijde, maar er staat niks meer. 'Ja dat is het volgende en ook het laatste waar we heen moeten.' Sylas klapt het boek dicht en gaat staan. 'Dan moeten we nu maar snel naar de mensenwereld gaan en dan naar jouw huis.'