NeverEver

Hoofdstuk 13

Meghan POV.

Ik sta voor de voordeur van Sylas zijn huis. Ik klop op de deur, maar het duurt een tijdje voordat hij open gaat. Sylas staat slaperig in de deuropening. Hij heeft alleen een joggingbroek en hij heeft geen shirt aan waardoor je zijn blote buik ziet. Hij wrijft in zijn ogen en als hij het beter ziet valt zijn mond open. 'Meghan? Ik dacht...' Ik onderbreek zijn zin en terwijl ik dat doe spring ik in zijn armen en geef hem een stevige knuffel. 'Ik heb je gemist.' Fluister ik zachtjes in zijn oor. 'Ik jou ook Meghan.' Fluistert hij terug. Daarna laten we elkaar los. Sylas gaat aan de kant en zegt dat ik naar binnen mag. 'Ik heb je hulp heel hard nodig.' Zeg ik wanneer ik naar binnen loop. Ik sta in de woonkamer en loop een rondje. 'Waarvoor heb je me nodig?' Hij gaat mij achterna. 'En kan die bloedzuiger je dan niet helpen? Want we mogen elkaar eigenlijk niet zien.' Geïrriteerd kijk ik hem aan. 'Nou die ''bloedzuiger'' heeft ook een naam, maar nee, hij gaat er alleen heen. Zonder mij. Ga even zitten.' Sylas loopt naar de eettafel en gaat op een stoel zitten. Ik loop hem achterna en ga tegenover hem zitten.

'Het gaat over een vriendin van mij. Ze is ontvoerd door koning Darkmir en ik wil haar graag terughalen, maar ik mag dus niet mee van Alex. Toen bedacht ik een plan. Alleen ik wil niet in mijn eentje gaan, dus ik vraag me af; wil jij mee?' Het lijkt alsof Sylas twijfelt, maar dan springt hij verrast van zijn stoel af. 'Ja! Natuurlijk wil ik je helpen. Weet je? Dan gaan we gelijk beginnen.' Hij loopt naar een deur toe wat leidt naar een trap naar beneden. Ondertussen begint hij te vertellen. 'Volgens mij heb ik nog ergens een oud boek waar spreuken in staan. Misschien kun je het leren nu je weet dat je een heks bent.' Zijn stem wordt steeds zacht hoe verder weg hij gaat. Dan hoor ik hem niet meer.

Na een paar minuten klinken voetstappen op de traptreden en komt Sylas de trap opgelopen met een groot, dik boek in zijn handen. 'Kijk, volgens mij hebben we hier iets aan.' Met een dreun valt het boek op de tafel. Een dikke laag stof ligt op het oude boek. Ik haal diep adem en blaas met een kracht al het stof ervan af. 'Hé! Nu moet ík weer alles opruimen.' Zegt hij op een serieuze toon, maar dan schiet ik in de lach. 'Oh, sorry hoor meneer.' Daarna sla ik het boek open. Overal op de bladzijdes staan rare tekentjes. Het lijk een beetje op het Chinees. 'Hoe zou ik dit moeten lezen als het niet mijn taal is?' Vraag ik aan Sylas. Hij kijkt mij verbaasd aan. 'Hoe bedoel je ''niet mijn taal''. Het zijn toch normale letters? Of niet dan?' Ik scan de tekens met mijn ogen, maar dan zie iets raars. De tekens lijken te bewegen waardoor ik schrik en het boek naar de andere kant van de tafel schuif. Het grote boek komt recht in Sylas zijn buik terecht. 'Wow! Wat is er?' Ik leun over de tafel om het boek weer te pakken, maar Sylas schuift hem al naar mij toe.

'Z-z-ze bewogen.' Komt er stotterend uit. Ik maak het boek weer open en kijk naar de tekst. 'Ja, het zijn echte letters geworden. Ik kan het lezen.' Sylas kijkt ook naar de bladzijdes, maar kijkt verbaasd. 'Ehh, mooi zo. Zelf zie ik niks, maar kun je het voorlezen?'

'Hokes pokes pilates pas, ik wou dat jij een kikker was.' Ik maak een prachtige beweging met mijn handen gericht op Sylas. Hij zegt niks, maar kijkt me scheel aan. Dan schiet ik in de lach. 'Denk je nou echt dat dat er stond? Het was maar een grapje hoor.' Zeg ik. Aan zijn gezicht is te zien dat hij niet moet lachen. 'Meghan, neem dit nou serieus, want dit heb je later veel nodig. Dus maak er geen grapjes over.' Sylas zijn stem klinkt nogal geïrriteerd. 'Sorry.' Mijn hoofd gaat weer omlaag en ik kijk naar de tekst. Dan lees ik echt een zin op die er staat. Het uitspreken gaat alleen wat lastig, omdat het niet een echte taal is.

De middag ging al snel voorbij. Nu het nog maar net avond is - ongeveer rond negen uur - zegt Sylas tegen mij dat de beste optie is om tot morgenvroeg te gaan slapen en dat we daarna op pad kunnen gaan. Ik loop naar de slaapkamer en daarna naar het bed waar ik al eerder op heb geslapen. Ik heb geen zin om me om te kleden dus stap ik gelijk het bed in. De deken trek ik hoog tot op mijn kin. Als ik na een paar minuten bijna wegdommel hoor ik de deur open gaan. Ik draai mijn hoofd die kant op en zie Sylas staan. 'Vind je het erg als ik naast je ga liggen?' Vraagt hij voorzichtig. Vermoeid schuif ik een stukje op zodat hij ook kan liggen. 'Kom maar.' Fluister ik. Hij loopt ook naar het bed toe en gaat er dan in liggen. Het is niet zo'n breed bed waardoor we best wel dicht op elkaar liggen.

Zijn warme lichaam komt tegen het mijne aan en zo blijft hij een paar minuten liggen. 'Ehh sorry, maar kan je iets verder weg gaan liggen?' Vraag ik half slaperig. Het blijft stil. Ik draai me naar hem toe en zie dat zijn ogen dicht zijn. Wat een luilak. Ligt hij nu alweer te slapen. Dat doet hij snel. 'Oké, dan niet.' Ik lig op mijn rug naar het plafon te staren. Wat zou er tijdens de reis allemaal gaan gebeuren? Gelukkig zit ik niet lang na te denken, want na een paar minuten val ik ook in slaap.

'Meghan...? Meeeheeghan!' Een stem tettert in mijn oor. Langzaam open in mijn ogen. 'Ook jij goedemorgen.' Sylas staat gebogen over mij heen. 'Ik ben al klaar. Are you ready?' Hij gaat weer rechtop staan en huppelt vrolijk uit de slaapkamer. Wat een gekke jongen. Ik kijk op het klokje wat op het nachtkastje staat. Het is nu vijf uur in de ochtend. Tijd om eruit te gaan. In een snelle beweging gooi ik het dekbed van me af en sta vlug op.

Wanneer ik naar de keuken wil lopen kom ik Sylas tegemoet. 'Er staat een broodje op de eettafel. Speciaal met liefde gemaakt. Enne... Schiet een beetje op.' Zegt hij en hij loopt verder. Als ik bij de eettafel sta ligt er inderdaad een vers broodje. Ik pak het broodje op met mijn handen. Ik neem een hap en tegelijkertijd loop ik naar de woonkamer waar ik mijn tas had achtergelaten met nog andere kleding erin.

Een paar minuten later staan we met onze tassen op onze rug klaar in de woonkamer. Als we net de voordeur uitlopen en een stukje verder zijn, horen we een stem achter ons. 'En waarom gaan jullie weg zonder mij? Dat is niet lief.'