NeverEver

Hoofdstuk 3

Meghan POV.
'Hey Meghan. Sorry dat ik gisteravond zo snel weg was en dat ik ons gesprek zo raar heb beëindigd. Dat was niet mijn bedoeling.' Ik schrik en loop een stukje achteruit. 'Eh ook hallo, mag ik vragen wat je hier doet?' Ik kijk op mijn horloge hoeveel minuten ik nog heb voordat Amber komt. 'Ik wilde je gisteravond al iets vertellen maar ik kreeg het gevoel dat ik het op een ander moment moest zeggen, dus doe ik het nu maar'. 'Maar ik heb nu niet zo veel tijd want een vriendin komt hier zo. Dit is een geheim plekje en als ze weet dat hier iemand anders is dan gaat ze dat niet zo leuk vinden'. zeg ik zo tegen Alex.

Eigenlijk wil ik wel meer weten over die vreemde jongen en waarom hij die avond in mijn huis was. Ik heb zo veel vragen voor hem. 'Meghan, ik weet dat je met Amber hebt afgesproken.' Wat! Hoe wist hij dat? 'Mag ik je iets vragen?' Oké, bij welke vraag moet ik eens beginnen? 'Natuurlijk, vraag maar wat je kwijt wil of wil weten.' Zal ik eerst beginnen met vragen wat hij in mijn huis deed gisteren? Nee, ik moet eerst meer vragen over hem. 'Ga je nog iets vragen?' zei hij tegen mij. 'Eh ja, ik eh ik wil graag weten wie je precies bent.

'Oke. Dit is niet de enige wereld. Ergens op deze aarde is een magische wereld genaamd: NeverEver. Daar wonen ook mensen zoals hier, maar de mensen daar zijn niet zo maar mensen; het zijn magische wezens.
Ik slik bij de woorden 'Magische wezens.' 'Wat voor wezens?' vraag ik aan Alex. 'Eh ja het klink misschien raar en je zult het vast niet geloven, maar er wonen heel veel...' hij onderbreekt weer zijn zin net als gisteravond. 'Sorry ik moet gaan. Ik hoor dat je vriendin komt.' En weg is hij. Niet alweer. Zuchtend loop ik naar het huisje maar ik stop als ik Amber tegen mij hoor praten.

'Hey Meghan, Sorry dat ik zo laat ben. Ik draai me om naar mijn vriendin en zeg dat het niet zoveel uitmaakt. 'Kan het ook misschien kloppen dat ik een andere stem hoorde? Of ben ik gewoon een beetje gek geworden?' Oh nee! Wat moet ik nu tegen haar zeggen. Moet ik nu ga liegen of de waarheid spreken. 'Ik denk dat je gek bent geworden want hier was niemand.' Zeg ik maar tegen haar. 'En als dat zo was, waarom zou ik dan iemand meenemen als dit ons geheime plekje is?' 'Oja, dat is waar.'

We lopen samen naar het hutje toe en gaan naar binnen. Samen hebben we nog uren gekletst, maar dan sta ik op van de stoel en loop ik naar de keuken. Ik open de koelkast en kijk of er nog iets te eten is voor ons allebei. 'Amber? Er zit niet meer zo veel eten in de koelkast zullen we even gezellig naar de supermarkt gaan om wat lekkers te halen voor vanavond?' Voordat ze antwoord kan geven, pak ik al mijn portomonee en loop richting mijn vriendin.

Als we weer na een paar uur in het huisje zitten kijk ik op mijn horloge hoelaat het is. Half 6. 'Zal ik alvast het beslag van de pannekoeken maken?' roept Amber vanuit de keuken. 'Ja, is goed. Moet ik je helpen?' 'Nee hoor, het gaat wel.' Ik heb even frisse lucht nodig dus ik zeg tegen haar dat ik even naar buiten ga. Als ik mijn schoenen en jas aantrek doe ik de deur open en er vliegt gelijk een windvlaag door mijn lange bruine haren heen. Ik zet een stap buiten en loop stevig naar voren. Als ik nog maar een paar stappen verder ben stop ik al. Ik ga op het bankje naast het vijvertje zitten. De takken van de bomen waaien heen en weer. De vogels fluiten en de bladeren vallen langzaam van de takken naar beneden. Ik kijk in het rond hoe mooi de natuur is, maar ik wordt onderbroken door een stem. 'Hallo'. Zo snel mogelijk draai ik me om om te kijken wie het is. Dit had ik al kunnen weten. Hij is weer teruggekomen.