NeverEver

Hoofdstuk 20

Meghan POV.

Tijdens het rennen veranderen de pleegmoeders in de echte zwarte, griezelende Paholainen. Mijn echte pleegmoeder maakt geen beweging en kijkt hoe de Paholainen op ons af komen rennen. Een kleine gil verlaat zich uit Felix zijn mond. Gelijk daarna stopt hij om een Paholain te kunnen ontwijken. Een andere Paholain staat pal voor Sylas met zijn zwaard naar hem te prikken. Sylas ontwijkt de steken goed en probeert afstand te houden. De derde Paholain rent zo snel naar mij toe, maar ik heb geen idee hoe ik dit zou kunnen overleven. Ik houd niet echt van vechtspelletjes op computer, dus al zeker niet in het echte leven.

Het zwaard in de hand van de Paholain zoeft naar mijn hoofd. Nog net op tijd kan ik het ontwijken. Ik ga iets te diep door mijn knieën, waardoor ik val. Ik beland met een smak op de vloer. Op handen en voeten kruip ik achteruit voor meer afstand, maar ik bots met mijn rug tegen de muur. De Paholain komt steeds meer dichterbij. Ik kan geen kant op. Hij reikt zijn arm met het zwaard naar boven. Dat was mijn leven. Ik ben er geweest. Hij gaat me vast vermoorden. Ik ben altijd al benieuwd geweest wat er gebeurt na de dood...

Mijn gedachten worden onderbroken door een bekende stem die mijn naam roept. 'Meghan!' Het is de stem van Sylas. Geschrokken kijk ik hem aan. 'Vang!' Roept hij vervolgens en ik zie dat hij een groot smal zwaard in zijn handen heeft. Hij gooit hem half schuivend over de vloer heen. Het zwaard komt nog net een meter van mij tot stilstand. Daar kan ik nooit bijkomen.

De Paholain heeft de actie ook gezien en begint kwaadaardig te lachen. Zijn lach klinkt er duister en eng door. Ik krijg de kriebels van zijn lach. Voor de tweede keer kijk ik naar het smalle zwaard op de grond, maar dan lijkt het in beweging te komen. Sylas staat met zijn hand naar voren en gebruikt zijn magie – of weet ik veel hoe hij dat doet – waardoor het zwaard naar mij toe schuift. De Paholain is meteen gestopt met lachen. Ik wacht totdat het zwaard bij mij is, maar het blijft stilstaan. Ik kan er nog steeds niet bij. Ik kijk waarom Sylas is gestopt. Ik schrik wanneer ik zie dat hij op de grond ligt. Een andere Paholain staat met zijn zwaard tegen Sylas' keel aangedrukt.

De Paholain geeft hem vele klappen, die Sylas niet kan ontwijken. Een druppel bloed glijd uit zijn neus. Zijn oog wordt steeds blauwer, maar dan wordt zijn lichaam slap en is hij bewusteloos. De Paholain trekt en sleept Sylas mee aan zijn shirt een donkere lange gang in. 'Alsjeblieft laat hem niet doodgaan. Overleef dit Sylas.' Zeg ik in mijn hoofd.

Langzaam voel ik iets tegen mijn borst drukken. Een pijnscheut komt van die plek vandaan. Ik was even vergeten dat er een Paholain voor me staat. Hij drukt nog harder de punt in mijn borstkas. 'Joehoe!' Roept Felix aan de andere kant van de kamer. De druk wordt minder en de Paholain kijkt de kant op waar het geluid vandaan komt. Ik snap meteen de bedoeling van deze actie. Het is een afleiding zodat ik weg kan komen.

Zo snel mogelijk rol ik een stukje weg en gelukkig kan ik het zwaard pakken. De Paholain zag het en wilde aanvallen, maar ik was net wat sneller en eerder. Met een kracht boor ik het zwaard in zijn been. Hij valt op de grond, waardoor ik genoeg tijd heb om op te staan en me gereed te maken. Met het zwaard in mijn hand, sta ik op en houd het deze keer tegen zijn keel aan. Ik durf door te drukken en hem te vermoorden, zeg ik tegen mijzelf in gedachten. Ik houd helemaal niet van bloed. Op tv keek ik wel allemaal moordseries, maar dit wil ik niet doen. Toch verzamel ik al mijn moed en dan vervolgt het vanzelf.

Mijn handen zijn kleverig en nat van het zweet. De Paholain kijkt me triest aan. Een traan rolt over het gezicht. Eigenlijk zit er nog diep in het hart een deel van een heks. Stevig knijp ik mijn ogen samen. Zonder na te denken steek ik het zwaard in de keel van de Paholain. Gelijk al na een paar seconden, open ik voorzichtig weer mijn ogen. Onder het lichaam ontstaat er een grote rode plas bloed. Een ijzergeur dringt mijn neus binnen. Ik kan het niet geloven, maar ik heb zojuist voor het eerst iemand vermoord... Opgelucht haal ik adem, daar ben in nu vanaf.

Haastig kijk ik in het rond of Sylas, Felix of iemand anders in de buurt is. Aan de andere kant van de kamer is Felix druk bezig met vechten. Zijn zwaard gaat soepel op, neer, links en rechts. Het lijkt alsof hij training heeft gekregen, want met gemak kan hij de steken blokkeren. Ik verken de omgeving wat voor schade er is gemaakt. In het rond liggen lijken, meubels zijn kapot, de muren zijn beklad met rode bloedstrepen, maar Sylas is nergens te bekennen. Onmogelijk dat ik hem in deze rumoerigheid van een gevecht ga vinden...

Ik kijk weer naar Felix en besluit ernaartoe te gaan. Niet dat ik goed ben in vechten, maar eerst kijk ik bij hem af hoe hij probeert de steken te blokkeren. Als ik goed heb gekeken, zie ik voor mijn ogen dat Felix is gevallen en op de grond ligt. Zijn zwaard ligt een meter bij hem vandaan. Een van de Paholainen neemt een grote sprong en belandt bovenop Felix. Ik moet hem gaan helpen, dus ik ren zo snel mogelijk naar hem toe en hef mijn arm met het zwaard in mijn hand. Ik verzamel weer al mijn krachten bij elkaar en dan steek ik het zwaard door de rug van de Paholain. Hij rolt van Felix af. Hij heeft nog een laatste paar stuiptrekkingen, totdat hij stil op de grond ligt.

Felix staat vermoeid op. 'Bedankt Meghan. Je hebt mijn leven gered.' Ik geef een glimlach met een knikje. 'Felix! Achter je!' Waarschuw ik hem. Een Paholain komt onze kant op rennen. Felix draait zich om en precies als de Paholain voor hem staat steekt hij het zwaard naar voren. Het zwaard komt er aan de achterkant weer uit. De Paholain valt neer op zijn knieën en een grote plas bloed verspreid zich over de vloer.

Onverwachts wordt ik platgedrukt door de stevige knuffel van Felix. 'Ik ben zo blij dat je nog leeft. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat je het durfde.' Zegt hij terwijl we nog steeds bezig zijn met de knuffel. 'Het is nog niet voorbij. Kijk maar.' Gaat hij verder en wijst naar mijn pleegmoeder die nog meer Paholainen tevoorschijn tovert. Ze krijsen weer en banen zich weer naar ons toe. 'Pas op!' Roept hij en geschrokken deins ik naar achteren. Felix gaat in een vechthouding staan en probeert zijn best te doen om niet geraakt te worden.

Ik sta maar een beetje op de achtergrond, niet-wetend wat te doen. Plotseling krijg ik een mes tegen mijn nek gedrukt, omdat ik niet goed oplette. Met een andere hand word ik goed vastgehouden. Een klein gilletje verlaat mijn mond. 'Stop met vechten! Iedereen, anders snijd ik haar keel door!'