NeverEver

Hoofdstuk 5

Meghan POV.

Voorzichtig doe ik mijn ogen open. Onrustig kijk ik in het rond om te kijken waar Alex is. 'Meghan, het spijt me.' Alex pakt met beide handen de boom vast. Hij trekt en duwt totdat de boom omvalt. 'ALEX! WAT DOE JE?' Schreeuw ik zo hard als ik kan naar hem. Ik weet niet precies wat hij heeft gedaan, maar wat ik weet is dat het portaal naar de andere wereld kapot is. 'Meghan, ik kan je alles uitleggen. Eerst wil ik dat je met mij meegaat.' Eigenlijk wil ik hem niet meer zien. Dat is het enige waar ik aan denk. Wat een ongelofelijke klootzak! 'Vertel mij hoe ik weer terug kan!' zuchtend ga ik op een rotsblok zitten. 'Dat gaat niet meer...' Antwoordt hij. Ik maak me zo klein mogelijk. Ik besef mij dat ik niet meer naar de normale wereld kan en dat ik niet meer mijn vrienden en familie zie. 'Is er niet een ander boom of een ander ding wat mij terug kan brengen?' 'Nee Meghan, dat is er niet.'

Ik sta op van het rotsblok en loop naar Alex toe. Als ik voor hem sta geef ik hem een harde klap recht in zijn gezicht met mijn platte hand. Hij wrijft met zijn hand over zijn wang en hij kijkt mij met een grijns aan. Ik wil van hem weglopen, maar ik word tegengehouden door twee grote stevige mannen. De mannen pakken me bij mijn armen vast. 'Laat me los!' Roep ik naar hen. Ik probeer me los te rukken, maar steeds als ik dat doe grijpen ze me nog steviger. Opeens staat Alex voor me neus. 'Ik zal maar niet ontsnappen als ik jou was. Jij gaat nergens heen. We brengen je naar mijn kasteel.' En hij wijst tussen de bergen door. Ik kijk ernaar en zie dat er een groot kasteel staat. Ik dacht dat hij aardig was... Maar dat heb ik dus verkeerd.'

We lopen richting het kasteel. Omdat we redelijk snel lopen val ik vaak over stenen heen. Ik denk als ik mijn knieën bekijk dat ze helemaal blauw en paars zijn. Na een tijdje lopen komen we aan bij een raar ding. 'Wat is dit?' vraag ik. 'Dit is een magische wensput. Je gooit er muntje in en dan mag je één wens doen.' Geeft Alex als antwoord. 'Maar je kan er ook gewoon uit drinken. Heb je dorst?' Ik heb natuurlijk dorst, ik zeg maar gewoon dat ik niet hoef. 'Het water is echt niet vergiftigd hoor. Jeff! Haal wat water!' De man die blijkbaar Jeff heet pakt een emmer en maakt hem aan het touw vast. Hij gooit de emmer in de put en wacht een paar seconden. Dan haalt hij hem er weer uit. De andere man houdt mij nog steeds stevig vast.

'Alex?' 'Ja Meghan?' 'Mag ik misschien even los want ik vind het niet zo fijn als iemand mij voor een lange tijd zo vasthoud.' Ik zie dat Alex twijfelt, maar toch knikt hij en de andere man laat mij los. Zal ik wegrennen? Nee, ik weet anders niet waar ik heen moet en ik denk dat ze me toch kunnen inhalen. 'Dankje.' Zeg ik dan maar. Ik krijg een beker aangeboden. Ik kijk in de beker en er zit inderdaad gewoon water in. Of nou ja, het lijkt in ieder geval op water.

Ik breng de beker naar mijn mond en neem een klein slokje. Het proeft eigenlijk lekkerder dan gewoon water. 'Weet je zeker dat dit water is?' Ik neem nu een grotere slok en het is echt verslavend. Als het water op is word ik een beetje duizelig in mijn hoofd. Mijn hoofd voelt zwaar. Ik zak door mijn knieën. Ik knipper met mijn ogen en opeens staat Alex naast mij. Huh, dat is raar hij stond net nog ver weg en nu staat hij naast mij. Ik val in Alex zijn armen. Mijn ogen sluiten zich en ik val in diepe slaap...

*Droom*

Ik zit vast. Mijn handen en voeten zijn met touwen vastgebonden. Ik probeer mij los te maken, maar het lukt niet. Om mij heen staan allemaal schaduwen. Ik hoor ze allemaal dingen opzeggen. Het klinken als spreuken. Opeens loopt er een schaduw naar mij toe. Hij maakt me los en trekt mij omhoog. Als ik beter naar de schaduwen kijk zie ik dat het mensen zijn. Ze hebben allemaal grote lange capen om. Je kan het gezicht niet zien. 'Wie zijn jullie!' Ze geven geen antwoord. 'Waarom willen jullie mij?!' Ik zie dat de man die voor mij staat een mes in zijn handen heeft.