NeverEver

Hoofdstuk 18

Meghan POV.

Na ongeveer twee uur in de trein te zitten, nemen we de taxi om naar mijn huis te gaan. Mijn kont doet nogal pijn door het alleen maar zitten in de trein. Jammer dat we niet mochten staan of lopen, anders had ik dat wel gedaan. Voor straks ben ik eerlijk gezegd een beetje zenuwachtig. Na zo'n lange tijd weer terug bij je huis komen is best spannend. Hoe gaan mijn ouders reageren? Ik ben zo lang ben weg geweest, wat moeten ze wel denken. Ik mag ze zeker niet vertellen over NeverEver, dus wat moet ik tegen mijn ouders zeggen? Ik heb ze zo erg gemist dat ik een traan over mijn wang voel rollen.

Felix ziet het en slaat zijn arm vertrouwd over mijn schouders heen . 'Het komt wel goed.' Fluistert hij in mijn oor. Sylas kijkt alsof hij precies hetzelfde wilde doen, dus Felix kijkt hem met een grijns aan. We zijn bijna bij mijn huis en ik word alleen maar zenuwachtiger. Het liefst hoop ik dat mijn pleegouders en broer niet thuis zijn. Dan kunnen we gerust naar het kristal zoeken.

De taxi stopt voor mijn huis. We zijn er. We geven de taxichauffeur een hand en stappen dan uit de auto. Sylas had geregeld dat we niet hoefden te betalen voor de rit. Vraag me niet hoe hij dat deed. Met z'n drieën staan we stil voor het pad naar de voordeur. Dan lopen we tegelijk naar de deur. We kijken elkaar aan en dan druk ik op de bel. De deur gaat niet gelijk open, maar het duurt een tijdje. Plotseling gaat hij open. Daar staat mijn moeder. Haar mond staat wagenwijd open. Ik stap naar voren. Ik durf niks te zeggen, totdat mijn moeder zegt: 'Ik heb je gemist.' En ze loopt naar mijn toe. Ze geeft mij een stevige knuffel. Ik sla mijn armen om haar heen. Mijn longen worden fijn gedrukt, maar ik kan nog net, 'Ik heb jou ook gemist,' fluisteren. Het lijkt of ik haar jaren niet heb gezien of gesproken, maar eigenlijk zijn het maar vier maanden geweest.

We laten elkaar uiteindelijk los en mijn moeder kijkt erg bezorgd. Dan zegt ze: 'Wie zijn deze twee heren?' Sylas stapt naar voren en maakt een buiging. 'Ik ben Sylas. Dit hier is mijn vriend, Felix.' En Felix maakt ook een buiging. 'Ik ben geen koningin hoor.' Lacht mijn moeder. 'Kom binnen.' En ze maakt ruimte voor ons vrij. Ik ben opgelucht dat mijn moeder niet gelijk vroeg waar ik was geweest. Ze doet de voordeur weer dicht en loopt naar de keuken. 'Willen jullie wat drinken? Roept ze met de koelkast open. Ik kijk de jongens aan en schud nee. 'Nee hoor mevrouw.' Zeggen Felix en Sylas tegelijk. Wat zijn die jongens toch goed opgevoed. Dan komt ze terug uit de keuken. 'Meghan, kan ik je even spreken?' Zegt ze uiteindelijk boos. Oh nee, daar komt het hoor. Als mijn moeder boos is moet je haar nooit bozer maken. Deze keer komt er nog net geen stoom uit haar oren.

We staan in de gang met de deur dicht. Ik bedenk alvast wat ik moet zeggen als leugen waarom ik zo lang weg was. 'Meghan, je vader, broer en ik dachten dat we wel leuk op vakantie konden. Zijn we daar nog maar een paar dagen, horen we dat je vermist bent. We waren zo snel mogelijk naar huis gegaan. De politie heeft dagen lang naar je gezocht.' Mijn moeder haar stem klink erg woedend. 'Je vriendin Amber vertelde aan de politie dat jullie samen naar het ''geheime''huisje gingen. Ze zei ook dat er een andere jongen was met lang zwart haar, een bleke huid en een lange zwarte jas. Jullie liepen samen het bos in en toen was je verdwenen. Heeft die man je ontvoerd?' Gaat ze paniekerig verder.

'Mam, doe even rustig. Die man heeft me niet ontvoerd, maar er is iets anders wat ik je niet kan vertellen. Ik ben hier maar voor één dag en dan moet ik er weer vandoor. Alsjeblieft vraag niet wat ik moet doen, want ik kan het je dus niet vertellen. Zou ik dat wel doen dan kan ik je in gevaar brengen. Dit is erg belangrijk voor me.' Volgens mij kom ik erg serieus over, want mijn moeder knikt en loopt van me weg. Ze draait zich nog even om en zegt: 'Als je weer gaat, hoef je nooit meer terug te komen. Begrijp dan dat dit huis voor jou gesloten is.' Dan loopt ze de deur door. Ik ren haar achterna. 'Sorry hoor, maar ik kan er ook niets aan doen dat er iets belangrijks is!' Zeg ik luid. Sylas en Felix kijken mij geschrokken aan. 'Laat ook maar. Jij bent hier de baas, ik snap het al. Een echte dochter kon ik toch al nooit van je worden.'