NeverEver

Hoofdstuk 2

Meghan POV.

'Goedemorgen Meghan!' zeg ik tegen mezelf. Wat ben ik blij dat het vakantie is'. Ik kijk op de klok naast mij en zie dat het al half 11 in de ochtend is. Ik stap uit mijn warme bed en loop naar de badkamer om mij eens lekker op te frissen.

Ik doe de kraan van de douche aan en ga eronder staan. De warme waterstralen glijden over mijn lichaam heen en ik denk opeens aan gisteravond. Ik vraag me nog steeds af wie dat nou precies is. Een paar minuten later stap ik onder de douche vandaan en trek schone kleren aan. Nu nog bedenken wat ik vandaag ga doen.

Ik ga naar beneden en loop naar de keuken. 'Hm laat ik eens gek doen en gewoon pannekoeken bakken'. Nadat ik de 5de pannekoek klaar heb pak ik een bord en bestek en begin te eten. Als alles op is pak ik zo snel mogelijk mijn telefoon en kijk wie er online is waarmee ik dan kan afspreken. Dan zie ik dat Amber online is.

'Hey moppie, heb je zin om te chillen bij ons plekkie? xxx.

En inderdaad krijg ik gelijk antwoord.

'Helloow, is goed zie ik je over een half uur? xxx

'Okee is goed doeii'

'Tot zooo'

Amber en ik zijn al sinds de kleuterschool beste vriendinnen dus daarom hebben we een plek gekozen waar we dan kunnen gaan chillen als we ons weer eens vervelen. Het plekje ligt midden in het bos waar het dan ook lekker rustig is. Ik trek gelijk de schoenen aan die ik als eerst zie. Ik pak mijn jas, ren naar de voordeur toe en loop naar buiten. Natuulijk vergeet ik weer eens de deur op het slot te doen.

Met grote passen loop ik richting het bos. Het is ongveer een kwartier van mijn huis vandaan, maar altijd als we een half uur later afspreken ben ik er altijd al eerder, net als deze keer. Ik kom aan bij ons plekkie en kijk op mijn horloge. Ik ben inderdaad veel te vroeg maar dan kan ik nog even uitrusten en lekker liggen. Ons plekkie bestaat uit een gezellig huisje die we toen ooit hadden gemaakt. Vroeger gingen we dan ook in het huisje samen slapen. Vandaag gaan we dat ook doen. Ik heb er heel veel zin in!

Ik klim op het dak van het hutje en kijk naar de lucht. Er zijn allemaal wolken en het lijkt alsof het straks gaat regenen, maar toch schijnt de zon vel op de bomen. Door de zon val ik bijna in slaap, maar ik wordt wakker gehouden door geritsel en takken die breken. Ik ga rechtop zitten en kijk waar het vandaan komt. Weer hoor het geritsel. Het komt van de struiken vandaan. 'Amber ben jij dat?' Ik krijg geen antwoord en vraag het nog een keer. 'Amber, kom maar. Ik heb je echt wel gehoort.' Het lijkt wel of ik genegeert word omdat ik steeds geen antwoord krijg. Dus ik besluit van het dak af te springen en ik loop naar het struikje toe. Ik pak een stok en prik in de bosjes of ik iets kan raken. Maar dan zie ik tussen het bosje rode stipjes. Plotseling springt er een jongen uit. 'Auw doe eens niet. Weet je wel hoe irritant dat is als iemand je met een stok prikt'. Nu zie ik pas wie het is: 'Alex'.