NeverEver

Hoofdstuk 31

Meghan POV.

'Hé, voordat we beginnen met dat "moeilijke"raadsel oplossen.' Zegt Felix. 'Ik denk dat we allemaal eerst het kristal willen zien. Misschien heb je het kristal helemaal niet en staan we hier voor jan lul.' Felix heeft inderdaad een punt. We hebben wel bewijs nodig dat die man dat kristal heeft. De vreemde man stopt met heen en weer wiegen en staat op. 'Ja, natuurlijk. Wacht heel even. Niet weggaan. Blijf. Sta daar stil. Het duurt niet lang. Ik kom zo. Even geduld. Bereid je maar alvast voor.'

'Verdomme, pak gewoon het kristal, en snel een beetje!' Schreeuwt Vincent geïrriteerd naar de man. De gek blijft maar door ratelen met dat we even moeten wachten en Vincent wordt daar erg chagrijnig van, wat hij eigenlijk toch al elke dag is. 'Een momentje graag, heb geduld, geef me even tijd, ik haal het nu. Oké, ik ga al.' Hij draait zich om en loopt een duister hoekje in. Ik kan nog net door het donker heen kijken en zie dat hij een steen optilt. Een klein doosje haalt hij uit de grond. Op zijn twee voeten en één hand kruipt hij weer naar ons toe.

'Dit is het kristal. Nee wacht. Het kristal zit hierin verstopt. Klaar voor het spelletje? Ik wel.' Felix schudt zijn hoofd. 'Hiervan zijn we nog niet wijzer geworden. Maak het open.' De man gromt terug. Met zijn slanke, lange vingers probeert hij peuterend het doosje open te maken. Het lukt hem wel en een blauwe lichtstraal schijnt uit het doosje, op het plafond. Zijn ogen worden groot en zijn tandloze mond springt open. 'Dit is mooi. Ik heb het eigenlijk nog nooit echt gezien.' Onvoorzichtig haalt de man het blauwe lichtgevende kristal eruit.

'Pas wel op. Straks laat je hem vallen en dan zijn wij niet erg blij.' Roep ik wanneer de gek met het kristal zit te spelen. Van zijn ene hand gooit hij hem naar de andere. Hij is helemaal gefocust op het kristal. 'Hallo?' Vraag ik. 'Heb je gehoord wat ik net zei?' De man kijkt op en zegt: 'Sorry. Ik leg hem alweer netjes terug.' Precies zoals hij zei, legt hij het kristal daarna weer vertrouwd in het doosje en klapt de deksel dicht.

'Nu weten jullie dat het kristal hier is. Gaan jullie nu mijn spelletje spelen?' Met z'n vieren kijken we elkaar aan en dan knikken we tegelijk. 'Kom maar op met je raadsels.' Zegt Sylas. Enthousiast springt de man in de lucht. Het doosje legt hij weer in het donker neer op de grond en zelf gaat hij ook op de vloer zitten. Met zijn benen opgetrokken en armen om zijn knieën geslagen vertelt hij het eerste raadsel.

'Hoe jonger, hoe langer het is. Hoe ouder, des te korter het wordt. Wat is het?'

Ik denk na. Ik zie dat de jongens ook hard bezig zijn in hun hoofd. Als het jonger is, is het langer en als het ouder is, is het korter. Wat kan dat toch zijn? Vincent loopt naar de man toe en trekt een vreemd gezicht. 'What the f...?' De gekke man wiebelt opnieuw van links naar rechts. 'Wat is je probleempje?' Vincent raakt met twee vingers de zijkant van zijn hoofd aan. 'Waarom kan ik niet jouw gedachten lezen? Ik kan het bij iedereen, dus bij jou zou het ook moeten lukken.' De gekke man begint met lachen. 'Ha, denk je nou echt dat ik zo dom ben. Zo gemakkelijk gaat dat niet hoor.'

'Ah ja, je hebt zeker je gedachten voor mij geblokkeerd. Hoe kon het ook anders.' Vincent draait zich om en staat weer naast ons. Ik kijk hem met grote ogen aan. 'Vincent, wat bedoel je met "gedachten blokkeren"? Bestaat dat echt?' Vraag ik nieuwsgierig. 'Oh jazeker, dat kan meisje.' Antwoordt de man grinnikend voor Vincent kan reageren. 'Stil, Meghan. Vraag er niet naar. En gek mannetje, jij ook stil.' Commandeert hij gelijk.

'Stil? Ik wil ook mijn gedachten kunnen blokkeren. Ik wil niet dat jij ze gaat afluisteren.' Zeg ik deze keer wat bozer. Sylas schudt zijn hoofd. 'Meghan, ik heb ook al aan Vincent gevraagd of ik dat mocht, maar bijna niemand kent deze spreuk. Het blijkt dat alleen de vampieren en...'

'Speel mijn spelletje!' Schreeuw de man door ons gesprek heen. 'Jullie hebben nog steeds niet het kristal, dus ga verder met beantwoorden van mijn raadsels. Of geven jullie de hoop op? Ohja, bij elk raadsel mogen jullie twee keer raden. Als jullie ze alle twee fout hebben, mag ik het kristal houden en hebben jullie dikke pech.'

Oké, ik begin me maar weer eens te concentreren op het raadsel. Als eerst dacht ik aan een mens, maar dat is het waarschijnlijk niet. Een volwassenen is dan wel eerst groot en krimpt als hij ouder wordt, maar als baby ben je ook klein. Haha, ouderen die krimpen. Het klopt wel, uiteindelijk ben ik namelijk groter geworden dan mijn oma. Ik heb het zelf niet door, maar een grote glimlach verschijnt om mijn mond. 'Binnenpretje?' Vraag Sylas aan mij. Ik knik. 'Jazeker.'

Ik scan de omgeving goed om te kijken of er verder nog iets is wat in mij opkomt. Een schemerlamp aan het plafond, tralies waar de man achter zit, twee witte kaarsen die in de kamer branden, een tafel en een stoel... Wow wacht, kaarsen? De ene is kaars is tien centimeter en de ander nog twintig centimeter. Hoe langer ik besta, hoe kleiner ik ben. De kleinste kaars is al eerder aangestoken en brandt dus al langer, waardoor hij veel kleiner is.

'Een kaars?' Fluister ik zo zacht dat niemand het goed kan horen. 'Wat zei je jongedame?' De man loopt naar de tralies toe en houdt zijn oor mijn kant op. 'Een kaars.' Zeg ik nu harder en duidelijker. Ik schrik van de man die plotseling luid in zijn handen klapt. 'Ja! Je hebt het geraden. Toppertje ben jij! Volgende.'

'Wat? Dus het antwoord is goed?' Vraagt Felix ongeloofwaardig. De gek stuitert op en neer. 'Jaahaa, dat zei ik toch net. Zijn jullie klaar voor de volgende? Het eerste raadsel was een makkelijke, nu komt de gemiddelde en daarna een hele moeilijke. Oké, komt-ie:'

'Hoemeer je ervan maakt, hoe meer je er achterlaat. Wat zijn het?'    

~~~~~~~~~

(A/N) Hey hoi, wie wist er het antwoord op het eerste raadsel? Toen ik het raadsel te horen kreeg, wist ik eerst niet het antwoord. Nu denk ik: wat een makkie.
Al een enig idee wat het antwoord op het volgende raadsel zal zijn? Laat gerust een comment achter. ^^