NeverEver

Hoofdstuk 23

(A/N) Hey hoi, jullie denken nu vast van: 'Huh? Het is toch zaterdag?' Ja dat klopt, maar vandaag is het mijn verjaardag dus dacht ik: 'Laat ik als verrassing een hoofdstuk plaatsen' En! Morgen ook gewoon een hoofdstuk, Wow! Veel leesplezier. (ps. Een deel van dit hoofdstuk heeft mijn zus bedacht. Xx_Lilac_xX)

Meghan POV

'Ik ga wel het vuur maken. Ik weet hoe ik dat ga doen.' Sylas heeft al een paar takken verzamelt en gooit ze op een stapeltje. 'Kijk eens goed.' Met zijn handen maakt hij rare bewegingen en zegt een spreuk op. De stapel houten takken vliegt in de brand en er ontstaat een kampvuurtje. Sarcastisch klapt Vincent in zijn handen. 'Bravo, wat fantastisch.' Hoe dichterbij ik bij het vuur kom, hoe meer ik de warmte voel toenemen.

Ongeveer een uur later verwarm ik mijn handen aan het warme vuur wat behoorlijk aan het knetteren is. Tegenover mij zit Sylas en aan de linkerkant van het kampvuur zit Vincent. Aan de jongens te zien hebben zij het ook erg koud. De lucht is nu helemaal donker gekleurd en het maanlicht schittert door de bomen heen. Ik heb geen idee hoe laat het wel niet moet zijn.

Ik hoor voetstappen onze kant opkomen. Felix komt met een grote vis in zijn handen aanlopen. Hij heeft er één gevangen. Wat knap. Dat zou bij mij nooit goed zijn gegaan. Wanneer hij een stuk dichterbij is, gaat hij zitten op de overgebleven steen en laat ons de vis zien.

'Is hij mooi of is hij mooi?' Trots staart Felix naar de vis in zijn handen. Ik moet toegeven; de vis is aardig groot. Met dit voedsel kunnen we onze maag wel vullen. Hij pakt een scherpe tak die hij ziet en probeert de vis in kleine stukjes te snijden. Die kleine stukjes verdeelt hij over ons vieren. Een klein partje prik ik op mijn stok en houd het hoog boven het vuur. Na een enkele minuut haal ik hem er vandaan en ruik eraan. De geur ruikt goed en ik breng het stukje naar mijn mond. Voorzichtig neem ik een hapje. Hier is niks verkeerd aan. Ik prik nog een stukje vis aan mijn stok en herhaal de actie.

Even later zitten we met z'n vieren bij het door Sylas gemaakte kampvuur. 'Ik heb een idee.' Begint Sylas. 'Laten we liedjes zingen!' Hij maakt een zwaaibeweging met zijn armen en zegt een spreuk op. Uit het niets verschijnt een ukelele in zijn handen. Hij slaat een paar akkoorden aan en begint dan met zingen.

'Now, I see fire. Inside the...' Sylas trekt een bedenkelijk gezicht. '...Hier voor mijn neus. I see fire. Burning the... takken. And I see fire... lalala. I see fire... Bloed in de wind...' Hij stopt met zingen. 'Nee wacht, er is helemaal geen bloed in de wind.' Hij denkt even diep na. 'I see fire... vis op het vuur.' En hij zingt het lied weer vrolijk verder. 'And I hope that you remember me.'

Vincent slaakt een diepe zucht wanneer Sylas vrolijk heen en weer begint te wiegen. De ukelele gaat van links naar rechts. Felix staat op en steekt zijn hand naar me uit. Ik pak hem aan en samen beginnen we om het kampvuur te dansen. Vincent rolt met zijn ogen. 'Doe mee!' Roep ik lachend naar hem. Ik probeer hem overeind te trekken, maar hij werkt niet mee. 'Dan niet.' Zucht ik en ga door met een raar pasje.

Sylas blijft maar door en door gaan met vrolijk zingen. Aan Vincents gezicht te zien, irriteert hij zich behoorlijk aan ons, maar wij trekken er helemaal niks van aan en blijven gewoon door dansen. Het lied is bijna afgelopen en Sylas zingt het laatste refrein nog één keer.

'I see fire... oh, you know I saw the takken branden. And I see fire... lalala. And I see fire... voelen jullie ook de warmte? And I see fire burn on and on... in de takken.'

Hij ramt nog even op alle snaren als slot van het lied. Felix stopt met dansen en begint in zijn handen te klappen. Ik doe Felix na en geef Sylas een warm applaus. 'Danku, danku.' Sylas staat op en maakt een diepe buiging en gelijk daarna gaat hij weer op de rots zitten. 'Welk lied is de volgende?' Vraagt hij opgewonden aan ons. Aan de linkerkant hoor ik een diepe zucht vallen.

'Alsjeblieft. Ik smeek het je. Zing niet nog een lied.' Vincent vouwt zijn handen samen en kijkt met smekende puppyogen Sylas aan, hopend op niet nog een lied. Sylas houdt zijn wijsvinger bij zijn eigen mond en trekt een bedenkelijk gezicht. 'Hmm, nou... Ehh, nee. Maar ik vroeg wat het volgende lied zou worden. Vincent weet jij er één?' Vraagt hij plagerig en trekt een grijns op zijn gezicht.

Vincent staat op van de rots en zegt: 'Oké, ik heb hier dus geen zin in. Dit noem ik nou kinderachtig gedrag. Ik ben even een stukje lopen. Ik hoor wel wanneer jullie klaar zijn met...' Hij is even stil. 'Ehh, met jullie... feestje.' Hij draait zich om en loopt van het kampvuur weg. Verder het bos in. 'Vincent is echt altijd een chagrijntje. Hij kan nooit eens vrolijk zijn.' Zegt Felix plagerig.

'Dat hoorde ik!' Schreeuwt iemand vanuit de verte. Oh wauw, Vincent heeft het gehoord. Felix zei het natuurlijk expres, zodat hij het zou kunnen horen. Ik schiet hard in de lach. Felix maakt een nep lachgeluidje. 'Ja, het is toch waar? Of vinden jullie van niet?' Zegt hij. 'Nee, het klopt. Je hebt gelijk.' Geef ik Felix eerlijk gelijk.

'Misschien is het maar beter als we stoppen met ons feestje. Ik denk dat we morgen ochtend vroeg gaan opstaan.' Zegt Sylas besluitend. Felix en ik vinden het alweer een goed plan. Felix zegt dat hij weer voor voedingsstoffen zal gaan zorgen. 'Ik haat vroeg opstaan.' Reageer ik geïrriteerd. We besluiten alle drie maar te gaan slapen, hopend op geen ongedierte.

Ik rol de steen waar ik op zat met veel kracht drie meter opzij zodat ik goed kan gaan liggen, dicht bij het warme kampvuur. Wanneer ik op de grond mijn plekje heb geclaimd, ga ik op mijn rug liggen en staar aandachtig naar de zwarte lucht. In de sterren kan ik de grote beer vinden. Ik verbind de sterren met een dun lijntje.

Op de achtergrond hoor ik zachtjes de jongens met elkaar praten. Ik hoor de blaadjes ritselen en takjes die worden gebroken door voetstappen. Als snel verflauwen de stemmen in mijn hoofd en ik laat mijn ogen dichtvallen. Ik beland in een diepe slaap.