NeverEver

Hoofdstuk 37

Meghan POV.

Zwarte vlekken dansen voor mijn ogen. Het is een en al duister. 'Ik ben het nu al helemaal zat.' Klinkt een stem zacht in mijn achterhoofd. Vaag hoor ik de stem ergens vandaan komen, waarvan weet ik niet. Mijn hoofd doet teveel pijn en bonkt als een gek. 'Hé, stel je niet zo aan. We zijn er nog maar net.' Een tweede stem volgt. Deze klinkt bekender, maar nog steeds kan ik niet helder nadenken. Waar ben ik in hemelsnaam? 'Is er niet een mogelijkheid om weg te komen?' Vraagt een derde stem zacht. Ik hoor iemand zuchten. 'Die is er nog niet, maar daar komt hopelijk wel verandering in.'

Schaduwen glijden langs mijn gesloten oogleden. Het licht wordt langzaam feller. Ik probeer mijn ogen te openen en wrijf de korrels eruit. Ik kom erachter dat ik met mijn rug op een oud, versleten stapelbed lig. Twee benen zie ik vanuit het bed erboven naar buiten bungelen. De benen dragen een groene elfenbroek en plots weet ik weer wat er is gebeurd. We zijn niet langer in NeverEver. Ik draai mijn hoofd opzij en zie Vincent en Felix ook op een ander bed zitten. Felix zit wat met zijn handen te draaien en Vincent kijkt me recht aan. 'Ah, Doornroosje is uit haar slaap ontwaakt. Lekker geslapen prinsesje?' De benen boven mij worden weggetrokken en na één seconden verschijnt er een omgedraaid hoofd van Sylas. 'Hoi Meghan.' Sylas enthousiaste bol maakt me aan het lachen.

Direct stop ik weer met lachen. Er klopt hier iets niet... Ik herinner me het bos waarin we stonden, het klokje dat we gebruikten om bij de Paholainen te komen. Dat betekent dus dat we ons nu in de gure wereld van de Paholainen bevinden. Toch bleef er iets niet kloppen, we zijn met z'n allen van het bos in NeverEver afgereisd naar... 'Hoe kom ik in hemelsnaam op een stapelbed terecht?' Vraag ik stomverbaasd.

Ik ga rechtop zitten, schud mijn haar los en ga dan staan. 'We zitten opgesloten in het kasteel van de Paholainen.' Antwoordt Felix. Ik staar hem onmiddellijk met open mond aan. Sylas vult Felix ondertussen perfect aan. 'Nadat we in de andere wereld verschenen stonden bewakers al op ons te wachten. Ik weet niet of ze wisten dat we kwamen, maar we gingen een gevecht aan. Plotseling zagen we je neerstorten op de grond en dat kwam waarschijnlijk door één van de Paholainen die een spreuk op je uitvoerde. We hadden verloren en nu zitten we hier vast, voor weet ik veel hoelang.' Mijn ogen zo groot als schoteltjes vliegen naar Vincent, vervolgens naar Sylas – die nog steeds ondersteboven hangt – en toen weer naar Felix. Dit is werkelijk niet te geloven... Toch sta ik hier midden in een grauwe, grijze kamer gevuld met stapelbedden.

Ik loop naar de tralies toe en kijk naar buiten. Tegenover ons ligt een andere cel die iets kleiner is dan die van ons. Tussen de cellen in is een lange gang met een betonnen vloer en schemerlampen aan het plafond. Het is een erg zwak licht en moeilijk om erdoorheen te kijken. Een vieze geur dringt mijn neus binnen. Het stinkt naar zweet en schimmel. Ik kijk onze cel rond en ik zie twee stapelbedden, een wastafel en een gat in de grond waar een walm van stank uitkomt. Een lamp hangt aan de muur en deze is echter net zo zwak als alle anderen.

'Hoelang zitten we hier al?' Vraag ik terwijl ik weer op het bed ga zitten. 'Ik denk rond de drie uurtjes?' Antwoordt Sylas niet helemaal zeker. 'Ja, en dat is lang genoeg, dus ik wil er nu uit.' Commandeert Vincent geïrriteerd. 'Hebben jullie al geprobeerd om hieruit te komen of zijn jullie alleen nog maar op jullie bed aan het niksen? Zoals dat de sterkste man de tralies probeert open te breken?'

'Hebben we al geprobeerd, maar de tralies zijn te sterk.' Zegt Felix zuchtend.
'Tegen de muur beuken?' Ga ik verder.
'Ook al getest, maar die is nog harder.'
'Misschien mensen roepen om...'

Vincent onderbreekt mij door luid erdoorheen te tetteren. 'Meghan, denk even goed na. Wie zou ons moeten redden? Er komt niet opeens een engel uit de lucht vallen en zegt dan: Hé! Ik zie dat jullie zitten opgesloten, ik kom jullie bevrijden!' Vincent klinkt nog geïrriteerder dan een paar seconden geleden. Ik ga er niet op in. Ik wil hem niet nog chagrijniger maken dan hij al is.

'Voordat ik het vergeet te zeggen, Meghan.' Praat Sylas de stilte door. 'Toen jij nog aan het slapen was en we in de gevangenis zaten, kwamen er Paholainen aan en zeiden dat we over een lange tijd werden opgehaald. Dat betekent dus dat we eruit mogen. We mogen naar de Koning toe en ons verhaal vertellen, natuurlijk wel onder toezicht en vastgebonden.' Aan de ene kant ben ik blij dat we hieruit mogen, maar aan de andere kant, we zitten nog steeds in het kasteel van de Paholainen opgesloten.

Na ongeveer een half uur zitten niksen horen we plotseling een deur dichtslaan. Het gedreun galmt door de hele ruimte heen en een rilling verspreidt zich in mijn hele lichaam. Voetstappen klinken over de betonnen vloer en het zijn er meerdere tegelijk. Het geluid wordt steeds harder en de Paholainen komen dichterbij. Twee stemmen klinken dan door de gang. Ik ga van mijn bed af en loopt naar de tralies toe. Ik kijk voorzichtig of ik ze kan zien, en ja hoor.

Het zijn twee mannen met een zware uitrusting. Ze zien er gevaarlijk uit en onoverwinnelijk. Dit zijn waarschijnlijk de mannen waar Sylas het over had. Ze komen ons ophalen. We mogen eindelijk uit deze vervelende cel. Ze wandelen deze kant op en stoppen voor de deur. Snel ga ik naar achteren naar mijn bed.

'Vincent, de koning heeft naar u gevraagd.' Zegt één van de Paholainen. De andere bewaker pakt uit zijn broekzak een grote sleutelbos en rinkelt er luid mee. Hij steekt hem in het slot en draait hem om. Ik kijk naar Vincent die met een vriendelijke glimlach om zijn mond naar de deur loopt. Hij wacht netjes totdat de deur van de cel met een piepend geluid open gaat. Hij draait zich nog even naar ons om, maar de lieve glimlach is veranderd naar een grote grijns. Waarom zou de koning alleen naar Vincent hebben gevraagd en niet naar ons allemaal?