NeverEver

Hoofdstuk 34

Meghan POV.

'Ik tel tot drie. Wanneer ze binnen zijn, dan vallen we aan.' Fluistert Ryan naar achteren. De deurklink gaat omlaag. Langzaam gaat de ijzeren deur open. De voetstappen weerklinken galmend in de ruimte en we zien twee mannen naar binnen lopen. Ze hebben goede bescherming aan. De voorste man die naar binnen loopt heeft een katana aan de zijkant van zijn broek hangen en de tweede man heeft een kruisboog op zijn rug. Ze lopen nog verder de kamer in. Ze laten de deur achter zich open staan. We zouden nu kunnen wegrennen, maar dat gebeurt niet.

'De koningin had toch gelijk. Ze zijn inderdaad naar het kristal op zoek.' Begint één van de mannen. 'En blijkbaar hebben ze het al kunnen vinden.' Voegt de andere man eraan toe. De bewakers bekijken de opengetrokken tralies en overleggen met elkaar. Gek dat ze niet achter zich kijken. Ze kunnen ons dan gemakkelijk zien.

'Callen, en wat doen we met hem.' Hij wijst naar het leeggelopen lichaam van de man die is vermoord door Vincent. 'We laten het nog wel even liggen. Dan kan iemand anders er gerust even naar kijken.' Zegt Callen – die blijkbaar zo heet.

Ryan houdt zijn hand naast zijn hoofd. Zijn eerste vinger gaat omhoog en de tweede vinger volgt al na een seconde. We wachten rustig af tot de derde komt. Wanneer hij zijn derde vinger omhoog haalt, komt Vincent in beweging. Ik weet niet precies wat we moeten doen, maar Vincent rent naar de twee bewakers toe. Ryan wil hem nog tegenhouden alleen dat is al net te laat. Hij haalt zijn eigen katana van zijn broek en gaat dan achter Vincent aan. Felix, Sylas en ik blijven staan op onze plek. Die twee kunnen het vast wel alleen aan.

'Hey jongens.' Zegt Vincent. Hij pakt met beide handen het hoofd van Callen vast en meedogenloos draait hij zijn nek om. Van een afstand bekijk ik wat er zojuist gebeurde. De man valt met een bons dood neer op de grond. De andere bewaker lijkt geschrokken te zijn wat er net voor zijn neus gebeurde. 'Sttt, niet doorvertellen hoor.' Gaat Vincent verder. 'Oh wacht, dat kan je straks niet doorvertellen.' Er hangt een grote grijns om zijn mond.

Ryan staat achter de bewaker en reikt zijn katana omhoog. Dan doorklieft het zwaard van boven naar beneden het lichaam van de man. Ik hoor het knarsen van zijn botten en liters bloed stromen uit het lichaam. De welbekende ijzergeur dringt mijn neus binnen. De bewaker valt in twee helften neer op de grond. Je kan al zijn ingewanden zien en ik draai snel mijn hoofd de andere kant op. Dat hoef ik niet te zien. Ik druk stevig mijn handen tegen mijn ogen en mijn hoofd hangt omlaag.

Ik hoor voetstappen mijn kant op komen. Dan voel ik een hand op mijn schouder. 'Laten we hier weggaan.' Klinkt er een stem. Voorzichtig haal ik mijn handen weg en zonder te kijken naar het lichaam hef ik mijn hoofd op. Ryan haalt zijn hand van mijn schouder en loopt naar de deur. 'Pas goed op. De bewakers kunnen hier overal rondlopen. Zorg ervoor dat ze je niet zien.'

We lopen weer langs de cellen waar de magere gevangen in opgesloten zitten. Ik vraag me af wat zij voor verkeerd iets hebben gedaan waardoor ze achter de tralies zijn gekomen. Hetzelfde ratelende geluid van eerst klinkt weer door de ruimte. Een gevangene zit met een stok tegen de spijlen te rammen. We lopen langs de volgende cel en daar zit een man stil in een hoekje verscholen, met zijn knieën opgetrokken en zijn armen beschermend voor zijn gezicht. 'Ryan? Vond je het niet verschrikkelijk om die twee bewakers te vermoorden?' Vraag ik voorzichtig. Ryan schudt zijn hoofd. 'Ik kende ze nauwelijks en ik mocht ze eigenlijk niet. Het maakt niet uit. Ik heb dit al vaker meegemaakt.' Krijg ik als antwoord.

We wandelen verder naar de trap omhoog. Ik zet als eerst mijn voet op de eerste trede en zo gaan we achter elkaar de trap op. Ik gluur boven om de hoek of er bewakers rondlopen. Dat is nu niet het geval en de jongens gaan de gang op. We volgen Ryan door het kasteel. We zijn goed op onze hoede en kijken nauwkeurig in het rond.

De gang is leeg en muisstil. Alleen onze schoenen maken geluid op de vloer. We lopen de hoek om en komen uit bij een kruispunt. We willen naar rechts afslaan, maar we horen stemmen van de linkerkant naar ons roepen. 'Hé, daar zijn ze! Grijp ze!' We draaien verschikt ons om en zien een groepje mannen bij elkaar staan. Drie bewakers met een kruisboog, twee met een katana en de andere mannen hebben niks wat op een wapen lijkt. We zien ze naar ons toe snellen. 'Ren.' Fluistert Ryan. 'Volg mij.' We nemen de benen en rennen door de lange gangen heen. De bewakers zitten ons op de hielen en houden hun kruisboog gereed, klaar om te schieten.

We vliegen de bochten om, ontwijken de pijlen die op ons af stuiven en trekken elkaar mee door de gangen. Ik hoor weer een klik en er schiet een pijl af. In een fractie van een seconde zoeft de pijl langs mijn hoofd. Ik roep naar de jongens dat ze sneller moeten rennen en ze luisteren meteen. Gelijk daarna raast er een tweede pijl vlak langs ons.

'Verdomme, kap eens met die stomme pijlen!' Schreeuwt Vincent kwaad naar achteren. Ik herken de gang waar we zijn. Nog twee bochten en we zijn in de troonzaal. Ik hoop maar dat er niemand is, anders hebben we daar weer last van. We slaan weer een hoek om en rennen de hele gang door. Ik krijg een steek ik mijn buik, maar ik zet nog door. We sprinten de laatste hoek om en de bewakers schieten nog steeds pijlen onze kant op. Gelukkig kunnen ze niet richten anders waren we nu al op de grond gevallen met een pijl in ons lichaam. Aan het eind van de oneindige gang is een deur naar de troonzaal.

Ryan gooit de deur open en we rennen erdoorheen. Ik scan de ruimte, maar er is niemand, wat nogal raar is. Ze zijn naar ons op zoek en hier niet? 'We hebben geen tijd om de spreuk op te noemen en een luchtbel op ons hoofd te zetten. Dat duurt te lang.' Roept Sylas. 'Jullie moeten jullie adem inhouden en dan gelijk in het busje stappen. Ik hoop dat jullie dat kunnen volhouden.' Reageert Ryan. Ik twijfel aan mijzelf of ik dat kan, maar er is geen andere keuze. Dit is de enige manier. We staan voor de poort en Vincent en Felix maken al de grote deur open. Ik prop mijn longen vol met lucht en de jongens doen precies hetzelfde. Vervolgens kruipen we tegelijk door het water.

We zwemmen naar de voorste en enige onderwaterbus die voor de ingang staat. Ik kijk snel achterom en zie dat de bewakers net de troonzaal binnenrennen. Ze wijzen naar buiten waar wij ons bevinden.

Vlug schuift Ryan de deur van de onderwaterbus open en wij stappen meteen in. Ryan gaat deze keer achter het stuur zitten en ik sluit de deur achter mij dicht wanneer de jongens mij voorbij zijn gezwommen. Ik houd nog steeds mijn adem in, maar ik begin het niet meer vol te houden. We kijken door het raam en zien de bewakers aan komen rennen met hun boog gereed in de hand. Ze schreeuwen, roepen en schieten pijlen op ons af, maar niks houdt ons tegen. De pijlen vliegen tegen de ramen, maar er komt geen een krasje of deuk in. Ryan zei al dat Piranha's er niet doorheen konden, nou pijlen dus blijkbaar ook niet.

Ryan draait de sleutel om en probeert de motor aan de praat te krijgen. Hij slaat er een paar keer op, maar hij wilt niet meewerken. 'Kom op.' Schreeuwt Ryan tegen de motor terwijl hij het nog probeert. Plotseling horen we de motor brommen. Het is gelukt. Hij drukt op een van de vele knopjes wat daarna een pruttelend geluid veroorzaakt. Van boven naar beneden zakt het water langzaam. 'Ga snel zitten.' Roept Ryan vervolgens. Eerst probeer ik te springen zodat ik lucht kan happen. Mijn hoofd komt uit het water en snel vul ik mijn longen weer met lucht.

Ik ga op de voorste stoel zitten en Felix en Sylas nemen ook plaats. Behalve Vincent. Hij moet weer zo nodig staan. Hij kijkt door het raam heen. Het water zakt sneller dan eerst totdat het al op onze knieën zit. Iedereen haalt opgelucht adem en blazen diep in en uit. Ryan drukt op nog meer knopjes en de onderwaterbus komt in beweging. Langzaam zwemt het vaartuig weg. We zien de bewakers weer met hun armen zwaaien en dingen onverstaanbaar roepen.

Het is gelukt. We hebben het laatste kristal en zijn ontsnapt uit het kasteel. Nu nog veilig boven water komen. 

~~~~~
Hey Hoi! Hmm, misschien was er een stukje ietsjes te bloederig. Sorry, hihi. ^^  En wat een ontsnapping, Pfoe! 
Ik wil jullie allemaal super erg bedanken voor meer dan 500 votes  dankuuu! Het maakt me erg gelukkig! Dus dat betekend: ik heb nog veel hoofdstukken te schrijven.^^
Vote & Comment is welkom.