NeverEver

Hoofdstuk 40

Meghan POV.

De jongen wilt nog verder naar mij toe komen, maar ik houd hem tegen. 'Blijf daar staan.' Commandeer ik hem. Hij schrikt even van mijn vraag en blijft gehoorzaam op zijn plek staan. 'Wie ben jij?' Vraag ik voor de tweede keer. De onbekende jongen draait zich even om, kijkt buiten de cel en doet dan stil de celdeur dicht. Hij is lang en heeft donkerbruin haar. Hij heeft een chique zwart jasje aan met een nette broek en schoenen.

'Mijn naam is Kian.' Fluistert hij zacht. 'Ik ga je nu iets vertellen wat je goed moet onthouden. Het gaat namelijk over hieruit ontsnappen.' Mijn aandacht is getrokken bij het woord ontsnappen, maar toch klopt hier iets niet. 'En hoe weet ik zo zeker dat ik jou kan vertrouwen?' Vraag ik met mijn handen in mijn zij. Hij doet een stap naar voren. 'Ik lieg niet. Als je mij niet wil geloven gaat onze vader...' Ik laat hem niet uitpraten, want ik hoor hem al voor de tweede keer "onze vader" zeggen.

'Wat bedoel je toch steeds met onze vader? Bedoel je de koning? Is hij jouw vader?' Ik staar hem met een nijdige blik aan. Hij gaat van zijn ene voet op de andere voet staan en krabt achter zijn hoofd. 'Oh, je wist het nog niet. Ik dacht dat je het wel door zou hebben of dat het verteld was. Blijkbaar dus niet. Ik kan het je wel uitleggen hoor, maar dan moet je naar mij luisteren en niet bang zijn.'

'Waar heb je het over? Ik ken je niet eens. Misschien hoor je wel bij de Paholainen en ga je dingen ter plekke dingen verzinnen.' Schreeuw ik gefrustreerd door de cel heen. 'Ik heb al heel veel mensen vertrouwd die ons hebben verraden. Dat hoeft niet nog eens te gebeuren. Ik kan nu haast niemand meer in vertrouwen nemen, omdat ze allemaal iemand anders blijken te zijn. Ik wil geen risico's nemen tijdens het ontsnappen. Het gaat ons lukken om weg te komen, met of zonder jou hulp.'

'Alsjeblieft, blijf rustig. Ik wil je ook niet helpen hoor, mij best dan ga ik gewoon. Je zoekt het zelf maar uit. Ik bemoei mij er verder niet mee. Het is niet mijn schuld als heel NeverEver verandert in duister en grauw. Het is ook zeker niet mijn schuld als jullie allemaal veranderen in Paholainen.' Hij draait zich om en wilt weglopen. Mijn hoofd hangt omlaag en ik denk terug aan wat ik zei. Misschien was ik iets te bot tegen hem. Natuurlijk wil ik hier ontsnappen en wegkomen. Maar ik wil niet nog een keer mijn vertrouwen kwijtraken door iemand die ons belazert.

'Stop.' Zeg ik terwijl ik mij wegdruk van de muur met mijn ellebogen. 'Ik ga wel luisteren naar het verhaal, want ik wil heel graag weten wat er morgen gaat gebeuren en wat die inwijding inhoudt. Ik hoop natuurlijk wel op een eerlijke en duidelijke verklaring.' Met een ruk draait hij zich weer om en glimlacht lief alsof Kian al wist dat ik hem gelijk zou geven. 'Mooi, ik ben altijd eerlijk. Ik lieg zelden. Je moet alleen niet schrikken van wat ik je ga vertellen en doen alsof ik niet de waarheid spreek.' Ik knik goedkeurend. Ik ga op het matras zitten en leun met mijn rug tegen de muur. Ik probeer naar zijn verhaal te luisteren wat moeilijk gaat door de andere gedachtes die in mijn hoofd ronddwalen. Wanneer ik er eindelijk goed bij zit begint hij te praten.

'Koning Darkmir is jouw vader. Dat is wat ik je de hele tijd probeer te vertellen. Misschien ga je het niet geloven, maar jij bent dus een Koninklijke dochter. Natuurlijk had je ook een moeder. Zij heette Valerie. Allereerst werd er een jongen geboren, oftewel de oudste zoon genaamd Caden. Hij wordt de troonopvolger als onze vader sterft. Vervolgens kwam ik op de wereld, als een soort reserve troonopvolger.'

'Onze ouders wilde graag nog een kind erbij, maar toen werd jij geboren, een meisje. Uit verhalen kreeg Koning Darkmir een ontzettend goed idee. Hij wilde nog sterker en rijker worden dan dat hij was. Er ging een legende rond van een machtselixer en Koning Darkmir wilde koste wat het kost dat in handen krijgen. Daarvoor moest hij bloed hebben van één vampier, een weerwolf, elf en het bloed van de eerste Koninklijke dochter. Na deze inwijding zou al hun bloed weggenomen zijn en zouden alle wezens doodgaan. Valerie wilde voorkomen dat haar dochter dood zou gaan, dus besloot ze haar liefdevolle dochter ergens in de mensenwereld te verstoppen waar niemand van NeverEver of van de Paholainen haar kon vinden. Toen de koningin terug naar het land ging, kwam Darkmir erachter. Hij wilde het elixer, hij wilde zijn dochter terug. Jou.' Vertelt Kian zijn verhaal.

'Koning Darkmir sloot Valerie op en behandelde haar als grof vuil. Hij martelde en sloeg met voorwerpen om erachter te komen waar ze jou had achtergelaten in de mensenwereld. Je moeder hield haar mond en bleef sterk ook al leed ze veel pijn. Darkmir kreeg er genoeg van en liet de hoop zakken. Hij was helemaal klaar met Valerie. Hij wilde haar gaan vermoorden. Een dag voordat ze werd geëxecuteerd schreef ze een brief, voor jou. Die brief gaf ze aan Koning Darkmir en hij beloofde als hij jou zou vinden het te geven. Zelf was ik bij de executie. Ik zag alles vlak voor mijn ogen gebeuren. Langzaam zag ik haar doodgaan aan de galg. Ik was nog maar vijf, Caden zeven. Mijn eigen moeder werd vermoord door mijn vader, de verschrikkelijke koning. Hij liet niet eens een traan, alsof hij geen liefde meer voor haar had.'

Ik voel mijn hart kloppen. Ik vind het erg heftig om het aan te horen. 'Wat verschrikkelijk.' Zeg ik om de stilte te verbreken. Verder vertelt Kian alles zo duidelijk mogelijk zodat ik het begrijp. Hij heeft uitgelegd wie mijn ouders zijn en wat mijn moeder heeft gedaan om mij in veiligheid te brengen. 'Hoe kwamen ze erachter waar ik was?' Vraag ik tot slot. Kian denkt nog even na en dan gaat hij verder. 'Dat weet ik niet precies, maar wat ik wel weet is dat de koning de brief die je moeder had geschreven verbrand heeft en in duizenden snippers heeft gescheurd.

Kian vertelt over de spullen in de mand waar ik in gebracht werd naar de mensenwereld en de foto die ik in mijn huis aantrof. Daar stonden mijn vader, moeder, Caden, Kian en ik op. Vervolgens praat hij over van alles en nog wat, mijn verleden klinkt als een kindertijd van iemand anders. Het is vreemd om voor te stellen dat ik Koning Darkmirs dochter ben, alles is ongeloofwaardig. Toch neem ik mezelf voor te geloven wat Kian vertelt – onder één voorwaarde. 'Ik geloof je.' Zeg ik. 'Als, je ons helpt te ontsnappen.'

'Je zult alles vanzelf merken. Ik ga nu. Ik heb je alles kunnen en mogen vertellen wat mijn bedoeling was. Knoop het goed in je oren, je kunt op mij vertrouwen.Ik ben niet zoals alle andere mensen. Ik wil onze vader stoppen en daarmee uit.'Ik kan hem niet eens bedanken voor de uitleg of hij is al weg. Hij kijkt nog één keer achter zich en dan loopt hij de cel uit. De celdeur valt zachtjes dicht en ik hoor gerinkel van de sleutel die de deur op slot zet.