NeverEver

Hoofdstuk 42

(Hey Hoi! Het was gisteren precies een jaar geleden dat ik het eerste hoofdstuk erop zette! Daarom is dit hoofdstuk extra lang. Feestjuuuhh! 
Veel leesplezier ^^ Vote en Commend is altijd welkom ^^)

Meghan POV.

Geschrokken draaien de Paholainen hun hoofd om. De spuit wordt teruggetrokken en ze doen een stap naar achteren. Kian komt het laboratorium binnen met zijn handen achter zijn rug. Ik weet wat er gaat gebeuren dus ik bereid mij al voor op wat er gaat komen. 'Kunnen we verder?' Vraagt een Paholain waarop Kian antwoordt: 'We gaan juist pas beginnen met een ander feestje.' Kian is toch komen opdagen. Ik liet bijna de hoop vallen, maar nu hij hier in de deuropening staat vertrouw ik hem meer dan eerst.

In een snelle beweging haalt hij zijn hand achter zijn rug vandaan. Er ligt een grote bol in, wat hij laat rollen over de grond en midden in het lab tot stilstand komt. We horen drie hoge piepje en dan spuit er een grote wolk rook uit. De witte mist verspreidt enorm snel door de ruimte heen. Ik zie de Paholainen kijken en denken, maar dan krijgen ze het door. Kian had aan mij uitgelegd dat Paholainen niet tegen dit spul kunnen. Ze worden slaperig en vallen in een diepe slaap. Wild rennen ze door het lab heen om niet geraakt te worden. Wat echter niet lukt, want de rookt stijgt al hoog op tot de schouders. Het bed waar ik op lig is nu helemaal in de mist verdwenen.

Het is moeilijk om door de dichte rook te kijken, maar toch lukt het redelijk. Er rennen Paholainen op Kian af. De jongen krijpt naar een ijzeren staaf, waarmee hij twee Paholainen doorboort. Hij rijgt ze zo op de stok. Vervolgens spatten ze in meer dan duizend stukken uiteen, die daarna uit het niets verdwijnen. Een volgend paar komt aanrennen en ook deze worden aan de staaf gespietst. Kian heeft een grote grijns om zijn mond hangen. Hij lijkt hiervan te genieten.

Paholainen kijken wazig voor zich uit. Volgens mij begint het gif te werken, want ze staan wankelend op hun benen. Ze verzetten steeds een voet om in evenwicht te blijven, maar het lukt hen nauwelijks. Ik zie de Paholain naast mij heen en weer bewegen. Hij heeft het erg moeilijk om rechtop te blijven staan. Plotseling valt hij neer op de grond. Er klinkt nog een plof en meer Paholainen vallen. Er staan nog een paar overeind, maar dat is niet voor lang, want Kian staat achter ze en doorboort ze allemaal één voor één met de ijzeren staaf.

Ik draai mijn hoofd om naar Sylas. Hij tuurt met geknepen ogen door het lab. Dan voel ik iets aan mijn enkels kriebelen. Ik til mijn hoofd nog meer omhoog om te kijken wat er zo aan mijn voeten kietelt. Ik zie Kian aan de boeien klooien en daarna luidt er een klik. De banden schieten meteen los. Hij snelt naar mijn polsen en friemelt hier ook aan. Dit lukt echter niet zo snel, toch springen deze ook open. Mijn bloed kan weer normaal stromen doordat mijn enkels en polsen zijn bevrijd. Ik maak kleine rondjes met mijn handen om zo mijn spieren los te krijgen.

Kian loopt snel naar Sylas toe en hij wordt net als ik verlost van de strakke banden. Zo te zien is hij ook opgelucht dat hij weg kan. Hij gaat rechtop in bed zitten met zijn benen over de rand. Ik ga net als hem zitten en dan sta ik op. Kian wilt nog naar mij toe rennen om mij te helpen, maar het gaat prima zonder zijn hulp. Overal op de grond liggen Paholainen in een diepe slaap.

'Oké, zijn jullie in orde? Er is toch niets gebeurd?' Vraag Kian zorgzaam. Sylas staat ook op. 'Met mij gaat het goed. Maar wie ben jij? Hoor jij niet bij de Paholainen?' Ik loop door de dichte mist en over Paholainen heen naar Sylas toe. 'Vertrouw hem. Hij staat aan onze kant. Ik leg later wel meer uit als we op een betere plek staan.' Sylas knikt kort. Ik kijk om mij heen. Overal liggen Paholainen stil op de grond. Voor hoelang zijn ze aan het slapen?

'Als jullie naar buiten gaan en dan de eerste deur links nemen dan komen jullie bij jullie vriend. Ik ga vanzelf wel achter jullie allen aan. Als het goed is, leeft hij nog en is hij niet helemaal leeggepompt. Ik schakel eerst al deze Paholainen uit.' Zegt Kian. Ik trek Sylas mee aan zijn arm en roep nog voordat we uit het lab lopen. 'Bedankt.'