NeverEver

Hoofdstuk 19

Meghan POV.

Het kristal is doorzichtig rood en het is ongeveer tien centimeter lang. Voorzichtig pak ik het kristal uit het kistje en houd hem voor mij. Ik moet oppassen dat ik hem niet laat vallen. Met open mond van verbazing kijken Sylas en Felix naar het kristal in mijn hand. 'Hoe heb je... Wat is de code van het kistje?' Vraagt Sylas nog steeds met zijn mond open. Er staat een glimlach rond mijn mond. 'Als je goed nadenkt is de code best simpel. Onder het mandje zaten toch belangrijke spullen verstopt? Dus ook het doosje met het kristal. Ik zat te denken wat de code zou kunnen zijn en toen schoot me iets te binnen. De code is: de dag dat ik voor mijn pleegouders' deur werd gelegd. De dag dat ik werd verlaten door mijn ouders.'

Nauwkeurig leg ik het kristal goed in het kistje en sluit de deksel. Ik haal mijn tas van mijn rug af en maak de rits open. Ik stop het kistje helemaal onderin zodat hij niet zo veel opvalt. Daarna doe ik de rits weer dicht houd hem nog even op de grond. Vervolgens pak ik de foto van de vloer op en bekijk hem nog eens goed. 'Meghan je lijkt heel erg op je moeder.' Zegt Felix en wijst met zijn vinger naar de vrouw op de foto. 'Ja dat klopt, maar ik heb twee vragen. Wonen zij nog steeds in NeverEver? En de andere vraag: Waarom hebben ze die jongens wel hebben gehouden en mij niet. Alsof ik als meisje niet welkom was, omdat ze alleen maar jongens wilden.'

'Meghan je moet positief denken. Misschien waren ze in gevaar en hebben ze je wel gered. Als je ouders ook heksen waren net als jij, dan hebben ze je hierheen gebracht voor of tijdens de Paholainen de heksen aanvielen.' Zegt Sylas om mij op te vrolijken, maar zo vrolijk word ik er niet van. 'Misschien is het maar beter dat ik er niet te veel aan denk. Ik kom waarschijnlijk toch niet te weten wie ze nou precies zijn en wat er verder is gebeurd.' Ik besluit de foto maar in de tas te stoppen. Ik ga de foto natuurlijk wel bewaren, maar verder ga ik er niks mee doen. Heel misschien over een paar jaar, wanneer ik er klaar voor ben voor een nieuw avontuur.

'We hebben nu het kristal, dus we kunnen naar de volgende opdracht gaan toch?' Vraag ik al wat vrolijker. 'Ja, dat kunnen we zeker nu doen.' Zegt Sylas opgewonden.

Ik raap de tas van de grond op en slinger hem met een grote boog op mijn rug. Felix haalt de zaklamp die we vast hadden gemaakt aan het plafond eraf. 'Oké, zijn jullie er klaar om terug te gaan naar NeverEver?' Zegt Sylas en ik schud mijn hoofd. 'Oh wacht, ik wil nog heel even gedag zeggen tegen mijn pleegmoeder. Dan weet ze dat ik voor altijd weg blijf.' De jongens knikken met hun hoofd en ik loop voorop de trap op naar boven. Voorzichtig zet ik de kapotte deur – die Felix had gesloopt – aan de zijkant. Een schemerlicht valt in de kelder.

We lopen door de lange gang en komen uiteindelijk in de grote woonkamer terecht. 'Meghan, ik vraag me af hè. Waarom hebben jullie zo'n groot huis, ehh ik bedoel, grote villa? Je kan hier gewoon twee voetbalstadions in plaatsen.' Vraagt Sylas en ik begin te lachen. 'Één voetbalstadion is al een beetje overdreven, maar weet ik veel waarom het zo'n groot huis is.'

Mijn pleegmoeder staat in de woonkamer met haar rug naar ons toegekeerd. 'Claire, wij verlaten dit huis weer. Een hele fijne dag nog verder en je ziet...' Ik maak mijn zin niet af. Ze draait langzaam naar ons toe. Haar hele lichaam beweegt ze niet. Haar armen heeft ze strak langs haar heupen hangen. Ze heeft een erg scherp keukenmes in haar handen. Tot mijn grote ontdekking valt mij op dat haar ogen niet normaal zijn. Haar irissen zijn twee grote, zwarte bolletjes. De normale bruine kleur kan ik niet meer terugvinden. Wat is er met haar aan de hand? Vraag ik me af. 'Ehh jongens, volgens mij klopt hier iets niet.' Zeg ik en draai me naar hun toe. 'Mensjes, dit is helemaal niet goed.' Zegt Felix serieus.

'Wat is er met haar aan de hand dan?' Vraag ik. De jongens kijken elkaar aan en Sylas neemt het woord. 'Paholainen kunnen zich in mensen verstoppen. Ze kunnen niet worden bevrijd, behalve als je het mens vermoord. En... Ehh... Er is dus ook een Paholain in je pleegmoeder verstopt. Sorry we kunnen hier verder niks aan doen. Maar als het ons aanvalt is er geen andere keus.' Ik schrik van het antwoord. Een Paholain verstopt in mijn pleegmoeder haar lichaam? 'Is er geen andere manier om dat ding eruit te krijgen?' Zeg ik zacht en snel. Sylas zijn hoofd hangt omlaag en zijn gezicht staat beteuterd. 'Sorry het spijt me, maar die is er niet.'

Een kwaadaardige lach komt uit haar mond. Haar stem klinkt als een soort robot. Zwaar en haperend. Ik word er best wel bang van. Hard schreeuwt ze een zin op. Volgens mij is het een spreuk, want opeens staan er drie dezelfde personen naast haar. Ik vind één pleegmoeder al genoeg, maar nu zijn het er vier. Ze komen dreigend op ons af lopen. Allemaal hun rechterhand wijzen ze onze kant op. Ze komen nog meer dichterbij, maar wij houden ze op afstand door naar achteren te lopen. Er zit nog ongeveer tien meter tussen ons in. Een ijselijke gil klinkt in mijn oor. Het mes wat ze in hun hand hebben wordt steeds groter en groter totdat het een zwaard is. Ze rennen met een snelheid op ons af. Nu gaat de strijd beginnen...