NeverEver

Hoofdstuk 29

Meghan POV.

Er komt een groepje van vier man onze kant opgelopen. De Watermannen hebben allemaal geen shirt aan en alleen een korte zwembroek.

'Hebben jullie trouwens het kristal?' Vraagt Sylas bezorgd. Ik knik. 'Ja, we hebben het kristal, dus geen zorgen. Ga even zitten.' Ik klop met mijn hand op de boomstam en Sylas komt naast mij zitten. 'Toen jij bewusteloos was hebben Felix, Vincent en ik het kristal gevonden toen we verder zochten. In de ruimte waar de reusachtige octopus was, liep het dood. Dus we snuffelden nog wat rond en toen vonden we een andere ingang, een geheime ingang. Daar bevond zich het kristal in een groot, doorzichtig gesteente.' Begin ik te vertellen. Sylas luistert aandachtig naar mijn verhaal. 'We moesten de steen doorbreken om erbij te kunnen komen. Nadat we het kristal in onze handen hadden, liepen we weer het hele stuk terug naar de ingang van de tunnel. We kwamen weer uit bij de waterval.'

'We hadden nog even voor de zekerheid in het boek opgezocht waar het derde en laatste kristal zich zou bevinden, en dat was dus hier, in het waterkasteel. We hebben je opgetild en hierheen gebracht. De watermannen waren erg vriendelijk voor ons en ook zeker gastvrij.' Het groepje Watermannen zijn aangekomen bij het knetterende vuur en gaan net als wij op een boomstam zitten.

'En dan moet jij zeker Sylas zijn nietwaar?' Begint de eerste man. 'Ja, dat ben ik.' De man geeft Sylas een hand en stelt zich voor. 'Mijn naam is Ryan. Ik leid jullie straks naar de koningin toe. Dan blijf ik erbij totdat jullie weer vertrekken.' Sylas knikt. 'Ik neem aan dat jullie klaar zijn voor de reis naar het kasteel?' Vraagt Ryan aan ons.

Vincent komt de tent uitgelopen. 'Ik ben er helemaal klaar voor.' Roept hij enthousiast. Ik sta op en ik zeg dat ik er ook klaar voor ben. De Waterman gaat ook staan en zegt dat we hem moeten volgen. We lopen met z'n vijven naar het water toe en ik zie een soort bootje. Het heeft glazen muren en een dak. Ryan staat voor het bootje en zegt: 'Met deze onderwaterbus gaan we naar het kasteel toe.' Hij maakt de schuifdeur open en stapt in.

We stappen ook in het onderwaterbusje en Ryan sluit de schuifdeur weer achter ons dicht. In het busje tel ik in totaal acht stoelen die aan de glazen muren van de bus zitten. 'Ga zitten en relax.' Zegt Ryan hij gaat op het hoekje zitten. We zeggen de chauffeur gedag en ik ga naast Ryan op een stoel zitten. Tegenover mij komt Sylas te zitten en daarnaast Felix. Vincent loopt door naar achteren en neemt een stoel verderop. We trekken ons niks aan van zijn gedrag.

Wanneer iedereen er klaar voor zit, komt het busje in beweging. Langzaam gaat hij dieper het water in en komt uiteindelijk helemaal onder water. Doordat de muren van glas zijn, kunnen we goed naar buiten kijken. We varen langs allemaal kleine vissen, maar ook langs wat grotere. Op de rotsen zitten zeesterren, zee-egels en we komen mooie kleurrijke zeewieren tegen.

'In dit gebied zwemmen veel Piranha's, dus dat betekent dat we goed moeten oppassen. In principe zijn dit dichte ramen waar ze niet doorheen kunnen, maar je weet het nooit zeker.' Zegt Ryan nadat we een paar minuten verder zijn gevaren en nog in het onderwaterbusje zitten. Hij wijst met een grijns achter mij naar buiten. 'Kijk daar heb je nummer één.' Ik draai mij om en zie een megagrote vis in de rondte zwemmen. Van een afstand leek hij nog normaal, maar hij komt onze kant op en wordt steeds groter en groter. Zijn vinnen gaan heftig heen en weer.

De Piranha zwemt nu naast het busje. Ik wil Ryan best geloven dat deze ramen veilig zijn, maar aan de andere kant twijfel ik. Deze vis is wel erg groot. Je zou denken dat wanneer hij met zijn volle kracht op het raam beukt, dat het glas dan breekt. Vincent zet zijn ellebogen op de reling voor het glas en legt zijn kin in zijn handen. Geamuseerd staart hij naar de vis. 'Dit dier is echt schattig.' Zegt Vincent dan. Ik begin met lachen. 'Wat is hier zo schattig aan, Vincent?' Vraag ik nieuwsgierig om zijn antwoord.

'Ze kunnen iedereen of alles eten, ze zijn niet bang en Piranha's zien er gewoon super cute uit.' Hij staart weer voor zich uit en aait het glas, alsof hij de Piranha aan het aaien is. 'Kijk, Vincent heeft eindelijk een echte vriend gevonden. Je zou hem zeker wel als huisdier willen hè? Dan kan je onschuldige mensen aan hem voeren.' Zegt Sylas geërgerd. Vincent kijkt hem met een dodelijke blik terug. 'Stil jij. Straks ben jij nog het maaltijd van dit dier.' Een grijns hangt rond zijn mond. Benauwd ritst Sylas zijn mond zogenaamd dicht met zijn vingers en gooit daarna het "sleuteltje" weg.

'We zijn er bijna jongens. Je kan het kasteel al zien.' Roept Ryan onze kant uit. We kijken allemaal naar buiten en ik zie een groot, mooi gebouw wat het kasteel zou moeten zijn. We naderen onze bestemming en het onderwater busje komt vlak voor het kasteel tot stilstand. 'Ik heb een vraag.' Iedereen kijkt gelijk mijn kant op. 'En die vraag is? Zegt Felix. 'We moeten door het water. Maar hoe kunnen wij dan ademen?'

Ryan gaat staan. 'Jullie kunnen dan ook niet ademen, maar daar weet ik wel een oplossing voor.' Hij loopt naar Sylas toe en gaat voor hem staan. 'Sylas jij kan toch hopelijk wel een spreuk opnoemen?' Gaat hij verder. Sylas knikt. 'Mooi, dan kan je dit wel zeggen.' Ryan noemt een spreuk en houdt zijn handen voor zich. Sylas doet hem na en heeft ook zijn handen voor zijn buik.

Een grote luchtbel verschijnt in Sylas' handen. 'Tadaa! En hier moet je hoofd in.' Vertelt de waterman simpel. 'Deze bel gaat niet zo gemakkelijk kapot, dus wees maar niet bang dat je verdr...' 'Ho wacht, maar het kan dus wel?' Onderbreekt Vincent de waterman. 'Alleen als je besluit er met een naald in te prikken, ja.' Grapt Ryan. Vincent lijkt nog niet honderd procent overtuigd, maar er zit niets anders op. 'Je kunt ook hier blijven als je wilt?' Vraag ik, maar Vincent schudt heftig met z'n hoofd.

Sylas loopt als eerst naar Felix toe en geeft hem de bol. Felix tilt zijn handen omhoog en stopt zijn hoofd erin. Een grote bel zweeft om zijn hoofd. 'Wow, dit is super tof.' Felix gaat van links naar recht met zijn hoofd en de luchtbel beweegt rustig mee. Ondertussen herhaalt Sylas de actie en er verschijnt een tweede bol in zijn handen. Deze keer loopt hij naar mij toe en geeft hem aan. Ook ik zet hem op mijn hoofd en moet lachen. 'Dit zit best wel goed.' Ik tik met mijn vinger tegen de bel en kijk of hij niet knapt, maar dat gebeurt niet.

Sylas loopt met de derde bel rustig naar de volgende toe, maar Vincent weigert het aan te pakken. 'Ik ga dat stomme ding niet dragen. Weet je wel hoe erg voorschut je dan staat.' Ik loopt naar Vincent toe en mijn hand raakt zijn schouder aan. 'Doei Vincent, dan blijf jij maar wel lekker hier en wacht je op ons totdat wij weer terug zijn.' Hij rolt met zijn ogen en laat een diepe zucht horen. 'Goed dan. Voor deze ene keer doe ik gek.' Hij pakt de bel aan en zet hem op zijn kop. Ik schiet weer in lach. Vincent kijkt met een geïrriteerde blik terug, maar dat boeit me niet. Ik moet nog harder lachen en kan niet stoppen. 'Meghan, jij ziet er net zo belachelijk uit als ik. So shut up.'

We hebben alle vier een bel op onze kop en Ryan vraagt of we klaar zijn. Hij opent de schuifdeur en een vloed van water stroomt naar binnen. Mijn schoenen lopen helemaal vol met warm water. Ik had verwacht dat het koud was, maar het is dus warm. Felix springt op het stoeltje om het water te ontwijken, maar het stijgt al hoog op. Het water komt nu tot de luchtbel en stijgt erover heen. Nu is het hele busje vol gelopen, maar toch zinkt hij niet naar de bodem van de zee.

Ryan stapt uit. Hij bedankt de chauffeur en zegt dat we hem moeten volgen. Ik zie dat Ryan op een normaal tempo door het water kan lopen, maar ik ga echt in een slakkentempo. Het lijkt alsof ik door drijfzand loop, zo zwaar voelt het ook aan. Ik kijk de jongens aan en zie dat zij ook moeite hebben met het voortbewegen. Dan springt Felix er een beetje bij en loopt tegelijkertijd. Het ziet er erg komisch uit, maar toch is hij sneller dan wij. 'Kijk ik lijk net een astronaut!' Roept hij dan. Er verschijnt een glimlach op Sylas zijn gezicht. 'Astronauten hebben ook een bol op hun kop en zweven langzaam door de omgeving.' Felix grinnikt. Hij springt mij voorbij en roept dan: 'Komen jullie nog?'

Ik probeer de techniek die Felix ook gebruikt en inderdaad, ik ga sneller vooruit. Sylas ziet het en doet ons ook na. Ryan schudt zijn hoofd en moet lachen. 'Gekkies.' En zo springen Sylas, Felix en ik doodleuk door het water en lopen we Ryan en Vincent achterna het kasteel binnen.