NeverEver

Hoofdstuk 46

Meghan POV.

'We willen u uitdagen voor een gevecht.' Zegt Sylas zelfverzekerd. Koning Darkmir kijkt ons niet gelovend aan. Hij begint te grinniken en vervolgens gaat het naar hard gelach wat galmt door de troonzaal. Hij stopt abrupt met lachen en zegt dan: 'Wat een verrassing zeg.' Hij komt dichterbij ons staan, maar nog net ver genoeg om niet geraakt te worden. 'Ik kijk er graag naar uit hoe ik jullie allebei versla zonder zoveel moeite te doen.' Zijn lach galmt nu minder hard door de zaal.

'Voordat jullie mij willen vermoorden, heb ik nog iets om mee te delen. Twee tegen één is natuurlijk niet eerlijk. Jullie moeten een keuze maken wie tegen mij gaat strijden. Dus dat zijn twee kansen om mij te verslaan. Verliest de eerste, kun je alleen nog maar jezelf redden.' De koning is even stil. 'Denk er een paar minuten over na en anders kies ik zelf wel uit.'

Ik kijk Sylas aan en hij mij. 'Ik zal de koning verslaan.' Zegt Sylas dapper en al snel zonder te overleggen. Toch zie ik dat hij twijfelt. 'Oké, dat staat vast.' Zegt Darkmir. 'Geen veranderingen zijn mogelijk. En Meghan, je mag niet tijdens het gevecht invoegen, dat is tegen de regels. Ohja, dat schild is ook verboden, zwaard tegen zwaard, niets anders.' Sylas legt gehoorzaam zijn schild naast mij neer. Vervolgens stapt hij naar voren. De Paholainen in de troonzaal zijn nog steeds allemaal stil en kijken naar wat er zal gebeuren.

Koning Darkmir en Sylas draaien eerst rondjes om elkaar heen, maar al snel duikt mijn vader naar voren en steekt zijn zwaard met de punt op zijn tegenstander gericht. Sylas ketst zijn zwaard tegen het andere en een metalig geluid klinkt in de oren. De strijd is begonnen.

Darkmir slaat direct opnieuw toe. Sylas weet weer het zwaard tegen te houden met die van hem. De koning draait het en valt zijn tegenstander vanuit een andere hoek aan. Sylas ontwijkt gelukkig de klap en vlucht. Hij haalt diep adem en zet zijn opties op een rijtje. Hij weet duidelijk meer van zwaardvechten dan ik en kan dus rustig afwachten tot Darkmir een grote fout maak.

Sylas haalt fel uit naar mijn vader, maar hij stapt vervolgens in een reflex naar achteren en slaat een slag terug. Maaiend met zijn zwaard jaagt Sylas weer op hem af. Ik zie de koning amuserend glimlachen. Hij vindt het overduidelijk een leuk spelletje dat hij speelt. Ik zie de twee om elkaar heen cirkelen en afstand van elkaar houden.

'Is dit alles wat je kunt?' Schreeuwt Koning Darkmir naar hem. Sylas verliest geen enkele seconden zijn zicht op Darkmir. Het zwaard rijkt omhoog en Sylas duikt weer naar voren. Het zwaard gaat van links naar rechts langs het lichaam van de koning en deze actie herhaalt hij een paar keer, maar steeds raakt hij hem niet. Minuten gaan voorbij en de Paholainen waren ondertussen al begonnen met juichen voor hun koning. Het metalen geknars komt boven het juichen uit. Het is een chaos in de troonzaal.

Ik kijk naar Sylas. Aan zijn gezicht is af te lezen dat hij moe begint te worden en dat merk ik ook aan zijn bewegingen. Ze worden trager en minder strak. Hiervan maakt mijn vader gebruik van. Hij doet stappen naar voren en slaat sneller met zijn zwaard dan dat Sylas bij kan houden. Het gaat zo vlug voor mijn ogen dat ik haast niet meemaak dat Sylas verliest. Hij struikelt naar achteren en valt op de grond. Darkmir hijst zijn zwaard op en steekt het meedogenloos in de schouder van het slachtoffer. Sylas schreeuwt het uit. Ik voel zijn pijn door mijn hoofd. Ik knijp mijn ogen dicht en hoop dat als ik ze open doe het niet gebeurd is.

Langzaam open ik mijn ogen en ik zie dat Sylas nog steeds op de grond ligt, maar hij ligt stil. Is hij dood? Een grote plas bloed is onder Sylas verzameld. Ik weet het nu zeker, we hebben verloren. We hebben gefaald. Ik zou de koning nooit kunnen verslaan. Mijn technieken van zwaardvechten zijn totaal niet goed, niet beter dan van mijn vriend. De kwaadaardige lach galmt weer door de troonzaal. Ik kijk mijn vader aan en hij houdt zijn armen opzij.

'Kom mij maar eens verslaan!' Roept hij. Ik leg mijn schild op de grond neer, naast die van Sylas. In één rechte lijn loop ik op de koning af zonder ook maar een keer naar Sylas te kijken. Mijn focus is alleen gerecht op Darkmir. Hij houdt zijn hand naar voren. Ik vraag mij af waarom, maar al snel kom ik erachter.

Mijn vader roept een zin en een enorme lichtstraal komt uit de hand. Het komt al sneller op mij af dan ik had gedacht. De straal botst tegen mij op, ik vlieg een paar meter naar achteren en kom met een harde bons op de grond terecht. Het zwaard in mijn hand laat ik tijdens de vlucht vallen.

Ik lig op mijn rug en alles doet zeer. Ik probeer niet op te staan om weer verder te vechten, want dat gaat gewoon niet. Ik draai op mijn zij en tuur voor mij uit. Het zicht voor mijn ogen is erg wazig. Mijn hoofd tolt enorm en ik kan mij nog net in leven houden. De hoofdpijn wordt erger en mijn handen reiken naar mijn slapen.

'Ik had helemaal niets gezegd over dat we geen magie mochten gebruiken.' Hoor ik koning Darkmir zeggen. Hij lacht kwaadaardig en draait zich om. Dan hoor ik een schreeuw uit de zaal komen en ik zie Sylas naar voren strompelen. Hoe kan dit? Hij leeft nog... In zijn ene hand houdt hij zijn zwaard vast en zijn andere hand houdt hij tegen zijn schouder aan.

Zijn zwaard gaat omhoog en hij gaat ten aanval. Zijn actie is roekeloos en zonder plan komt hij op de koning af. De koning ziet en hoort hem aankomen, maar hij houdt zijn zwaard niet paraat. Zijn hand gaat van mijn kant naar Sylas toe en alweer roept hij een spreuk op. Net als ik, vliegt Sylas in de lucht en beland meters verder op de grond. Hij ligt weer stil.

Door de waas voor mijn ogen zie ik dat koning Darkmir langzaam van mij wegloopt. Hij gaat richting Sylas. Met zijn zwaard losjes in zijn handen staat hij naast Sylas. Dit is zijn einde. Hij wordt nu vermoord, ik zou het zien en waarschijnlijk ben ik de volgende. Mijn pijn neemt nog meer toe. Toch denk ik aan de gevolgen als mijn vader alle macht heeft. Hij zou heel NeverEver verwoesten en van iedereen of heel veel, een Paholain maken. Alle families in de dorpen in NeverEver zullen verdriet hebben. Dat mocht zeker niet gebeuren. Wat zal Felix ook wel niet denken als hij weer beter is en hij opeens ziet dat zijn vrienden vermoord zijn door een machtige, kwaadaardige koning. Een traan glijdt langs mijn wang omlaag en Darkmir daalt in een snel tempo zijn zwaard richting Sylas' hart.

'Neeeee!' Schreeuw ik en vervolgens zet een tinteling in mijn lichaam op. De prikkel voel ik in mijn hart. De pijn gaat langzaam weg in mijn hoofd. De waas voor mijn ogen verdwijnt en ik voel me krachtig genoeg om mijn hand omhoog te hijsen. De tinteling verspreidt zich nu over mijn hele lichaam. Ik voel het door mijn aderen stromen. Ik sluit mijn ogen en wanneer ik ze open komt er een enorme lichtstraal uit mijn hand. Ik schreeuw het uit. De lichtstraal is zo fel, dat ik haast niet kan zien wat er gebeurt. Het enige wat ik zie is dat de straal richting de koning gaat.

Darkmir stopt abrupt en draait zijn hoofd naar mij. Zijn gezicht staat angstig en hij weet wat er te wachten staat. De lichtstraal botst tegen zijn lichaam op en hij schreeuwt het uit van de pijn. Het licht verspreidt over zijn hele lichaam. Het is een en al lichtbol. Ineens spat hij in duizenden stukken uiteen.

We hebben de koning verslagen. Ik glimlach, maar dan voel ik me duizelig, vervaagt de wereld en wordt het zwart voor mijn ogen...