NeverEver

Hoofdstuk 48

Felix POV

'Dit mag niet gebeuren.' Zegt Kian. 'Begin met reanimeren!' Hij wijst naar mij. Ik weet niet zo goed hoe dat moet, dus ik knik naar Sylas. Ik weet namelijk van hem dat hij het wel weet hoe het op de juiste manier moet. De angst staat in zijn ogen. Ik kijk naar achteren waar Caiden tegen de muur staat en Alex zit op een stoel. Alex grijnst. Wat een ongelofelijke klootzak. Dat hij hierom kan lachen. Ik heb hem ooit gemogen, en al zeker niet nadat hij ons had verraden.

Met twee handen op haar borst begint Sylas te reanimeren. Ik tel hoe vaak hij op de borst drukt. Acht, negen, tien, elf... Nog vaker. Het zweet hangt op zijn voorhoofd. Vijftien, zestien, zeventien. Hij stopt bij de dertig. 'Kom op!' Roept Sylas. Zijn mond gaat naar Meghan en gaat verder met mondbeademing. Na twee keer gaat hij weer over naar de hartmassage.

Ik kijk en loop gefrustreerd door het laboratorium. Heen en weer terug. Meghans hart klopt nog steeds niet. De lange piep klinkt nog steeds in onze oren. Op de achtergrond hoor ik Sylas tegen Meghan schreeuwen dat ze wakker moet worden. We mogen haar niet verliezen. Sylas blijft op Meghans borst duwen. Hij geeft de hoop nog niet op, maar ik heb er weinig vertrouwen in, totdat er iets verandert in de omgeving.

Op de monitor verschijnen kleine golven, de piep is gestopt. We kijken vol spanning. Meghans borstkas klapt omhoog en wordt gevuld met lucht. Ze leeft. Haar hart klopt weer als een normaal mens. Het is Sylas gelukt. Opgelucht haal ik adem en we staan rondom Meghan. Haar open zijn nog gesloten.

'Wat een wonder, zeg.' Caiden drukt zicht van de muur af en loopt naar het bed toe. Kian, ga je mee? Je moet je pak aantrekken als bediende. En...' Één voor één kijkt hij ons aan. 'En als jullie niet weg zijn morgen, dan zijn jullie mijn gevangenen. Ik gebruik jullie voor het drankje, dat bij mijn vader mislukt is.

'Breng haar hier weg.' Zegt Kian zacht. 'Ze moet hier weg zijn vóórdat ze wakker wordt. Ze gaat natuurlijk tegenstribbelen en roepen dat ze in NeverEver wilt blijven. Let maar niet op mij. Wat ik al eerder zei: ik red me wel hier. Als zij maar veilig is...'

-----

Meghan POV.

Een zwarte waas hangt voor mijn ogen. Ik probeer uit de duisternis te ontsnappen, maar ik zit gevangen in een soort trance wat mij in slaap houdt. Ik probeer me te herinneren van wie het geluid afkomt. Maar dat is nu niet het belangrijkst om aan te denken. Hoe kom ik weer op de wereld?

Mijn gedachten dwalen af naar alles wat er is gebeurd. Vanaf het begin dat Alex, de prins van de Vampieren mij in het bos kwam ophalen en ons bracht naar NeverEver, tot aan het einde met het gevecht met de koning van de Paholainen. Daartussen mijn ontmoeting met mijn vrienden, de ontmoeting met Aislyn, onze zoektocht naar alle drie de kristallen; eerste bij mij thuis – vanaf toen ging Vincent meereizen, tweede in de grot achter de waterval met de gigantische octopus en de derde in het onderwater kasteel van de zeemeerminnen en –mannen waar onze betrouwbare vriend Ryan sneuvelde. We hadden overal vele ontsnappingen en gevechten waarbij gewonden raakten. Het was allemaal een groot avontuur waarbij we met ons leven speelden. Dat was afgelopen nadat ik mijn vader had verslagen. Ik kon nog steeds niet ontcijferen hoe ik de koning precies had gedood met mijn magische krachten.

Ik adem langzaam diep in en uit. Ik voel een tinteling langs mijn voorhoofd. Het gaat als elektrische schokjes verder door mijn hele lichaam. 'Breng... Weg.' Zachte stemmen klinken op de achtergrond. 'Als zij... Veilig is.' Het lukt mij eindelijk om mijn ogen open te doen, de omgeving te kunnen bekijken waar ik mij bevind. De stemmen gaan verder.

Het felle licht schijnt in mijn ogen als ik ze beiden open. Ik verken de omgeving en zie meteen een jongen voor mijn zicht. Hij staat gebogen over mij heen. 'Meghan, je leeft.' Zijn vertrouwde glimlach verschijnt om zijn mond. 'Sylas.' Kan ik nog maar net door mijn lippen persen. Mijn stem klink schor en zacht.