"၀တုတ္ေလး ဘယ္လိုလဲအရသာရိွ.."
"ခမ်ားဘယ္သူလဲ..."
သူ႔ရဲ့အိပ္ယာထက္မွာထိုင္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ ေငြမွင္ေရာင္ဆံႏြယ္ရွည္ေတြကေလထဲမွာလူးလြင့္ေနသည္..
မ်က္ႏွာကတစ္ဖက္ကိုလွည့္ထားတာေၾကာင့္ဘယ္သူလဲဆိုတာေတာ့မသိရ...
ဒါေပမယ့္ ထိုလူ၀တ္ထားတဲ့အ၀တ္အစားေတြအရ ထိုေန့တုန္းကသူ႔အခန္းထဲခိုး၀င္ပီးေရခ်ိဳးသြားတဲ့သူဆိုတာသူသိသည္..
သူသုတ္လတ္စတဘတ္ကိုမွန္တင္ခံုေပၚပစ္တင္လိုက္ပီးမ်က္လံုးေဝ႔ွကာအခန္းအေျခအေနကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္..
တံခါးေတြဟာလည္းပိတ္ထားဆဲ..မွန္ျပတင္းေပါက္တစ္ခုသာပြင့္ေနသည္..
ထိုလူတကယ္ပဲျပတင္းေပါက္ဘက္ကေနတက္လာတာလား..
သူမ်က္ေမွာင္ႀကံဳ႔လိုက္ပီး..၀တုတ္ေလးေရာဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ..
"ခမ်ားဘယ္သူလဲ.."
"Karen..."
ၾသရွရွအသံထဲမွာႏူးညံ့ေနြးေထြးျခင္းေတြကိန္းေအာင္းေနသလိုမ်ိဳး ထိုအသံကသူ႔ရဲ့ႏွလံုးသားထဲထိ၀င္ေရာက္လာသည္..
နက္ေမွာင္ထူထဲတဲ့မ်က္ခံုးထင္းထင္း..စူးရဲေတာက္ပတဲ့မ်က္၀န္းတစ္စံုကေအးစက္ေနေပမယ့္ႏူးညံ့မႈတခ်ိဳ႕ပါ၀င္ေနသည္..
ေျဖာင့္စင္းေနတဲ့ႏွာတံစင္းစင္း..အထက္ကိုအနည္းငယ္ေကာ့ၫြတ္ေနတဲ့နီေစြးေစြးႏႈတ္ခမ္း
ခိုင္မာျပတ္သားတဲ့ေမးရိုးထင္းထင္းကအရိွန္အဝါတစ္မ်ိဳးကိုေပးစြမ္းေနသည္..
"Karen.."
"ခမ်ားဘယ္သူလဲ.."
သူ႔ကိုစူးစူးရဲရဲစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ေကာင္ေလး..အခါတိုင္းလိုႏူးညံ့ၾကင္နာတတ္တဲ့အေငြ့အသက္ေတြတစြန္းတစေတာင္မပါ၀င္ပဲေအးစက္လြန္းလွသည္..
သူထိုေကာင္ေလးထံေလ်ွာက္သြားလိုက္ေတာ့ ေနာက္ကိုဆုတ္သြားပီးသူ႔ကိုေအးစက္စက္စိုက္ၾကည့္ေနသည္
"ကြၽန္ေတာ္ေမးတာေျဖ..ခမ်ားဘယ္သူလဲ.."
ထိုသူကရပ္တန္႔မသြားပါပဲအၿပံဳးတစ္စကိုခ်ိတ္ဆြဲကာသူ႔ထံကိုေလ်ွာက္လွမ္းလာသည္..
နီေစြးေစြးႏႈတ္ခမ္းကအထက္ကိုေကာ့ၫြတ္သြားပီး..
"Karen..ကိုယ္ေတာ့္ကိုမမွတ္မိဘူးလား.."
"ကြၽန္ေတာ္ခမ်ားကိုမသိ.."
သူ႔ရဲ့ၪီးေနွာက္ထဲမွာ၀င္ေရာက္လာတဲ့ပံုရိပ္ေတြ..
လျပည့္ညရဲ့အလင္းေရာင္ေအာက္မွာရပ္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ ေငြမွင္ေရာင္ဆံႏြယ္ရွည္ေတြဟာတိုက္ခတ္ေနတဲ့ေလထဲမွာလူးလြင့္ေနပီး..
ေသြးတစ္စက္စက္က်ေနတဲ့ဓားကိုကိုင္ေဆာင္ထားသည္..
"ခမ်ားက..အဲ့ေန့တုန္းကလူပဲ.."
"အဲ့ေတာ့ ခမ်ားကဘာလိုခ်င္တာလဲ.."
ထိုလူကၿပံဳးလိုက္ပီး
"ကိုယ္ေတာ္က Karenကိုလိုခ်င္တာ.."
"အဟက္!ခမ်ားကြၽန္ေတာ့္ကိုအမွန္အတိုင္း..."
သူေျပာလို႔ေတာင္မပီးေသး ထိုလူကသူ႔ထံေရာက္လာပီးထိုလူ႔ရဲ့ႀကီးမားတဲ့လက္ေတြကသူ႔ရဲ့ခါးတစ္ဝိုက္ရစ္ပတ္လာကာသူ႔ရဲ့ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းလိုက္ေတာ့သည္...
"ခမ်ား!!"
"Karen...ကိုယ္ေတာ္ ေမာင္မင္းကိုအခုလိုမ်ိဳးဘယ္ေလာက္ေတာင္ဖက္ထားခ်င္ခဲ့လဲသိလား.."
"ကိုယ္ေတာ္..."
သူ႔ကိုအတင္းအၾကပ္ဖက္ထားပါေသာထိုလူစိမ္းကိုသူတြန္းလႊတ္လိုက္ပီး..
"ဒီမွာ..ခမ်ားဘာလိုခ်င္တာလဲ ကြၽန္ေတာ့္ကိုအမွန္အတိုင္းေျပာပါ..အဟက္!ခမ်ားကြၽန္ေတာ့္ကိုကယ္ခဲ့တယ္ဆိုတာလည္းအက်ိဳးအျမတ္လိုခ်င္လို႔ပဲမလား.."
"ကိုယ္ေတာ္..Karenကိုပဲလိုခ်င္တယ္.."
"ခမ်ားကကြၽန္ေတာ့္ရဲ့စိတ္ရွည္မႈေတြကိုလာပီးစမ္းသပ္ေနတာပဲ.."
ထိုလူကအနည္းငယ္ၾကက္သီးထစရာေကာင္းေအာင္ၿပံဳးလိုက္ကာသူ႔နားပိုတိုးကပ္လာပီး..
"Karen...ေမာင္မင္းပဲေျပာတယ္ေလ ကိုယ္ေတာ့္ရဲ့ေမြးေန့မွႀကိဳက္တာေတာင္းလို႔ရတယ္ဆို.."
"ခမ်ားဘာေတြေျပာေနတာလဲ.."
"ကိုယ္ေတာ္ ေမာင္မင္းကိုလိုခ်င္တယ္.."
ထို႔ေနာက္သူ႔ရဲ့မ်က္ႏွာနားျဖည္းၫွင္းစြာကပ္လာပီး သူ႔ရဲ့ႏႈတ္ခမ္းထက္ထပ္တူက်သြားပါေသာထိုလူရဲ့ႏႈတ္ခမ္း...."
"ခမ်ား!!.."
ထိုတစ္ခဏသူ႔ႏႈတ္ခမ္းပြင့္အာသြားမႈေပၚအခြင့္ေကာင္းယူကာ ထိုလူရဲ့လ်ွာဖ်ားကသူ႔ပါးစပ္ထဲ၀င္ေရာက္လာပီး ဟိုဒီစူးစမ္းေနကာသူ႔လ်ွာကိုပါရစ္ပတ္ဖို႔ႀကိဳးစားေလေတာ့သည္..
သူအမ်ိဳးမ်ိဳးတြန္းဖယ္ဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ့္ ထိုလူကေတာ့အနည္းငယ္မ်ွေတာင္မေရြ့သြားပဲ သူ႔ကိုပိုပီးတင္းၾကပ္စြာဖက္ထားရင္း အနမ္းေတြကိုပိုမိုနက္ရိႈင္းေစလိုက္သည္..
သူဆိုတဲ့Karen..ဘ၀မွာတစ္ခါမွသူစိမ္းတစ္ေယာက္နဲ႔အခုလိုမသင့္ေတာ္တဲ့ကိစၥမ်ိဳးမလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး..
ပီးေတာ့ပိုဆိုးတာကထိုလူကသူ႔လိုမ်ိဳးတူေယာက္်ားတစ္ေယာက္..
သူေဒါသထြက္လာတာေၾကာင့္အတင္းအၾကပ္တိုး၀င္လာတဲ့ထိုလူ႔ရဲ့လ်ွာကိုကိုက္ပစ္လိုက္ေတာ့..ေသြးၫွီနံ႔ကခံတြင္းထဲမွာပ်ံ့ႏွံ႔သြားေတာ့သည္..
ထိုလူကမရပ္သြားတဲ့အျပင္ေသြးၫွီနံ႔ေၾကာင့္ပိုပီးအရိုင္းဆန္လာေတာ့သည္..
သူအသက္ရႉၾကပ္လာေတာ့မွထိုလူကရပ္လိုက္ပီးသူ႔ကိုနီရဲေနတဲ့မ်က္၀န္းအိမ္ေတြနဲ႔စူးစိုက္ၾကည့္လာကာမေကာင္းဆိုးဝါးဆန္ဆန္ၿပံဳးလိုက္ပီး..
"ေမာင္မင္းက ကိုယ္ေတာ့္အပိုင္ပဲ.."
သူထိုသူ႔ရဲ့မ်က္ႏွာထက္လက္သီးတစ္လံုးက်ေရာက္ေစလိုက္ပီး...
"ခမ်ား!!.ကြၽန္ေတာ္ခမ်ားကိုသတ္ပစ္မယ္.."
မ်က္စိေထာင့္မွာျဖတ္ခနဲေပၚလာတဲ့ သစ္သီးပန္းကန္ထက္ကအေသးစားဓားေလး..
သူ႔စိတ္ထဲမွာဘာမွစဥ္းစားႏိုင္ျခင္းမရိွေတာ့ဘဲ ထိုဓားကိုဆြဲယူလိုက္ကာထိုသူ႔ရဲ့၀မ္းဗိုက္ဆီကိုထိုးခ်ပစ္လိုက္သည္..
"ခ်လြမ္း!!."
ေသြးေတြစြန္းထင္းေနတဲ့ဓားကၾကမ္းျပင္ထက္က်သြားေလသည္..
ထိုသူ႔ရဲ့၀မ္းဗိုက္ထက္မွာေတာ့အနီရင့္ရင့္ေသြးေတြကတစက္စက္စီးက်ေနသည္..
ထိုသူကတစ္ခ်က္ေတာင္မ်က္ႏွာမပ်က္သြားပဲ..
"Karen..ေမာင္မင္းေက်နပ္ရဲ့လား.."
"ခမ်ား.."
ထိုသူကေသြးေတြစီးက်ေနဆဲဒဏ္ရာကိုဂရုမစိုက္ပဲ သူ႔ထံေလ်ွာက္လွမ္းလာကာ..
"Karen..ေမာင္မင္းေက်နပ္ရင္ကိုယ္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္.."
"ကိုယ္ေတာ့္အတြက္ဒီေလာက္ကဘာမွမျဖစ္.."
ေျပာလို႔ေတာင္မပီးေသးထိုလူကသူ႔ပခံုးထက္ၿပိဳလဲက်လာေတာ့သည္..
"ကြၽန္ေတာ္..ခမ်ား.."
"ေျမႇာင္..."
ဘာေတျြဖစ္သြားတာလဲ....
သူ႔ရင္ခြင္ထဲကထိုလူကတျဖည္းျဖည္းေသးသြားပီးသူနဲ႔ရင္းႏွီးေနတဲ့ပံုရိပ္ေလးအျဖစ္ေျပာင္းသြားေတာ့သည္....
"၀..၀တုတ္ေလး.."
"ဘာလို႔...ဘာလို႔၀တုတ္ေလးျဖစ္သြားရတာလဲ.."
""Karen...ေမာင္မင္းပဲေျပာတယ္ေလ ကိုယ္ေတာ့္ရဲ့ေမြးေန့မွာႀကိဳက္တာေတာင္းလို႔ရတယ္ဆို.."
ထိုလူေျပာတဲ့စကားေတြကသူ႔နားထဲမွာထပ္တလဲလဲၾကားေယာင္လာသည္..
ဒီေန့က၀တုတ္ေလးရဲ့ေမြးေန့..ပီးေတာ့သူကိုယ္တိုင္ပဲေျပာခဲ့တာကမင္းဘာလိုခ်င္လဲလို႔
"ေျမႇာင္.."
အံ့ၾသလြန္းေနတဲ့သူ႔ရဲ့အေတြးေတြကလက္ရိွက္ိုျပန္ေရာက္လာပီးသူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာလဲေနတဲ့၀တုတ္ေလးထံအၾကည့္ေရာက္သြားသည္..
အျဖဴေရာင္အေမႊးေတြကအခုေတာ့ေသြးေတြနဲ႔ရဲရဲနီေနသည္...
နာက်င္လြန္းတာေၾကာင့္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကတုန္ေနပီး..ညည္းၫူေနသည္..
အခုအခ်ိန္မွာဘာေတျြဖစ္ေနလဲသူမစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့..၀တုတ္ေလးကိုေပြ့ပီးအိပ္ယာထက္တင္လိုက္ကာ..
"Aunty Marrie!!!Aunty Marrie!!"
"သခင္ေလး.."
"အခုခ်က္ခ်င္း..အခုခ်က္ခ်င္း ဆရာ၀န္ေခၚေပးပါ.."
"သခင္ေလး ဘာျဖစ္.."
"ျမန္ျမန္သြား!!"
"ဟုတ္ဟုတ္.."
"၀တုတ္ေလး..၀တုတ္ေလး...ငါေတာင္းပန္ပါတယ္.."
၀တုတ္ေလးကမ်က္လံုးေလးကိုအားနည္းစြာဖြင့္လာပီး..
"ေျမႇာင္.."(ကိုယ္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္..Karenစိတ္မပူပါနဲ႔..)
ထို႔ေနာက္ျပန္လည္မိွတ္က်သြားေတာ့သည္....
ထိုေန့ကတည္းကသူ႔ကိုကယ္တင္ခဲ့တဲ့သူက၀တုတ္ေလးျဖစ္ေနခဲ့တာပဲ.....
*********************************
သူႏိုးလာေတာ့ညေတာင္ေရာက္ေနေလပီ..
ဟိုလွည့္ဒီလွည့္လႈပ္ရွားၾကည့္ေတာ့၀မ္းဗိုက္နားတစ္ဝိုက္ကေအာင့္တက္လာသည္
ပံုမွန္ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ဆိုဒီဒဏ္ရာေလာက္ကျပႆနာမရိွေပမယ့္အခုက....
သူ႔အိပ္ယာေဘးကိုစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ေအးစက္စက္အထိအေတြ့သာခံစားရသည္..
Karen...Karen..ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ..
ျဖတ္ခနဲလင္းလာတဲ့မီးေၾကာင့္မ်က္လံုးကိုမိွတ္လိုက္ပီးမျွဖည္းျဖည္းခ်င္းျပန္ဖြင့္လိုက္ေတာ့သူ႔အေရ႔ွမွာရပ္ေနတဲ့Karen...
Karenကသူ႔ကိုေအးစက္စက္စိုက္ၾကည့္ေနပီးသူ႔နာေတာ့လွမ္းမလာေပ..
"Karen.."(ေျမႇာင္)
ထြက္လာတာကေျမႇာင္ဆိုသာအသံသာ..
သူ႔ရဲ့လက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျဖဴေဖြးေဖြးအေမႊးလံုးလံုးနဲ႔လက္၀တုတ္ေလး...
ကိုယ္ေတာ္ေၾကာင္အျဖစ္ျပန္ေျပာင္းသြားပီပဲ...
"ေျမႇာင္.."(Karen...)
Karenကသူ႔နားမလာဘဲဆိုဖာေပၚမွာေျခေထာက္ခ်ိတ္ထိုင္လိုက္ကာသူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္လာပီး..
"မင္းဘာေျပာေနတာလဲဆိုတာေတာ့ ငါနားမလည္ဘူး..ဒါေပမယ့္..မင္း..ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ငါ့အိမ္ကိုေရာက္လာတာလဲ.."
"ေျမႇာင္.."(ကိုယ္ေတာ့္ကိုေမာင္မင္းပဲေခၚလာတာေလ)
သူ႔ကိုသနားစဖြယ္မ်က္လံုးေလးေတြနဲ႔ၾကည့္ပီးတေျမႇာင္ေျမႇာင္နဲ႔ရွင္းျပေနတဲ့၀တုတ္ေလး..
ဘယ္ေလာက္ပဲသနားစရာေကာင္းေကာင္းထိုေကာင္ေလးကေန့လည္တုန္းကသူ႔ကိုရမ္းကားခဲ့တဲ့လူနဲ႔တစ္ေယာက္ထဲဆိုတာေတြးမိေတာ့သူျပန္ပီးေဒါသထြက္လာသည္..
ထိုလူ..မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေကာင္လိုအၿပံဳးေတြနဲ႔သူ႔ရဲ့ပထမဆံုးအနမ္းကိုသိမ္းပိုက္သြားတဲ့ထိုလူ..
က်စ္!!
"ေျမႇာင္.."(karen...ကိုယ္ေတာ့္ကိုစိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေတာ့..)
"ေျမႇာင္.."(Karen....)
"ေတာ္ေတာ့..မင္းဘာေတြေျပာေနလဲငါနားမလည္ဘူး...မင္းလူအျဖစ္ျပန္ေျပာင္းလို႔ရတဲ့အခ်ိန္ငါ့ကိုေျဖရွင္းခ်က္ေပးဖို႔ျပင္ထား.."
ထို႔ေနာက္မီးပိတ္ပီးအခန္းထဲကထြက္သြားေလသည္..
"ေျမႇာင္.."(Karen..ကိုယ္ေတာ့္ကိုမထားခဲ့ပါနဲ႔..)
ကြၽီ~
Karenကျပန္၀င္လာပီး..
"ခဏေန..aunty marrieမင္းအတြက္ႏြားႏို႔လာပို႔လိမ့္မယ္ အဲ့တာေသာက္ပီးအိပ္လိုက္ေတာ့.."
ထို႔ေနာက္တံခါးကျပန္ပိတ္သြားေလသည္..
"ေျမႇာင္.."(ကိုယ္ေတာ္သိတယ္..Karenကကိုယ္ေတာ့္အေပၚဂရုစိုက္တုန္းပဲဆိုတာ)
ဧည့္သည္ေတြအလည္လာရင္အနားယူဖို႔လုပ္ထားတဲ့အခန္းထဲသူသြားေနလိုက္သည္..
မ်က္လံုးကိုအတင္းမိွတ္ပီးအိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားၾကည့္ေပမယ့္ဘယ္လိုမွမရ..
ေနာက္ဆံုးမွန္ျပတင္းေပါက္နားသြားထိုင္ကာလိုက္ကာစကိုဖယ္လိုက္ပီး တိုက္ခတ္ေနတဲ့ေလေျပေအးကိုရႉရိႈက္လိုက္သည္..
ေကာင္းကင္ထက္ကလမင္းႀကီးကထိန္ထိန္သာေနဆဲ..
"၀တုတ္ေလးနဲ႔ထိုလူ.."
ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ..ဒါေပမယ့္လည္းသူ႔မ်က္စိေရ႔ွမွာတင္ထိုလူက၀တုတ္ေလးအျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တာ
ေလာကမွာလူေတြမသိႏိုင္တဲ့ထူးျခားဆန္းၾကယ္မႈေတြအမ်ားႀကီးရိွတယ္....
အခုကိစၥလည္းအပါအ၀င္ေပါ့....
ဒီကိစၥကိုဘယ္လိုေျဖရွင္းရမလဲမစဥ္းစားတတ္ေတာ့..
တကယ္ေတာ့...သူကအခုမွ၁၈ႏွစ္အရြယ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ပဲရိွေသးတာပါ...
တစ္ပတ္လံုးလံုးသူ၀တုတ္ေလးကိုဒီအတိုင္းပဲပစ္ထားခဲ့သည္...
စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ကိစၥကိုေတာ့Aunty marrieကိုပဲစီစဥ္ပီးထိုအခန္းကိုသြားပို႔ခိုင္းထားလိုက္သည္..
အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္..သူထိုလူ႔ကိုမ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရဲ..
ေအးစက္စက္မ်က္၀န္းေတြနဲ႔အၿပံဳးေတြ..
ထိုလူ႔ထံမွာမျမင္ရတဲ့အရိွန္အဝါေတြဖံုးလႊမ္းေနသည္...
သူဆိုတဲ့Karenကဘယ္သူ႔ကိုမွမေၾကာက္တတ္သလို..အၿမဲတမ္းေလလြင့္ရန္ျဖစ္ေနတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္..ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔လည္းမသိထိုလူ႔ကိုေတာ့သူနည္းနည္းေၾကာက္မိသည္..
ဒီေန့ေတာ့စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္Erenကသူနဲ႔အတူတူအျပင္သြားဖို႔သူ႔ကိုေခၚထားတာမို႔ အ၀တ္အစားလဲပီးသြားဖို႔ျပင္လိုက္သည္..
"ေဒါက္!ေဒါက္!"
သူမ်က္ေမွာင္ႀကံဳ႔လိုက္ပီး
"ဘယ္သူလဲ.."
"ေဒါက္!ေဒါက္!!"
ျပန္လည္ေျဖၾကားလာျခင္းမရိွဘဲတံခါးကိုပဲဆက္တိုက္ေခါက္ေနတာေၾကာင့္..
သူအက်ႌၾကယ္သီးတပ္ေနရင္းနဲ႔တံခါးကိုသြားဖြင့္လိုက္သည္..
"က်စ္!ဘယ္သူ.."
သူ႔ရဲ့ႏႈတ္ခမ္းထက္ျဖတ္ခနဲက်ေရာက္လာတဲ့အနမ္းတစ္ခု..
"ခမ်ား!!"
ထိုလူကသူ႔ကိုသိုင္းဖက္လာပီး..
"Karen..ကိုယ္ေတာ့္ကိုဘာလို႔ပစ္ထားခဲ့တာလဲ.."
"ကိုယ္ေတာ္Karenကိုလြမ္းတယ္.."
"ခမ်ား!!"
ထိုလူကအခန္းထဲကို၀င္သြားပီးသူ႔ရဲ့အိပ္ယာထက္မွာလဲေလ်ာင္းလိုက္ရင္း..
"Karen..ကိုယ္ေတာ့္ကိုဘာလို႔လာမေတြ့တာလဲ.."
"ဒီမွာ..ခမ်ား..ကြၽန္ေတာ့္အိပ္ယာေပၚဘာလို႔လွဲေနတာလဲ.."
"ဘာလို႔လဲ..ကိုယ္ေတာ္ေနလို႔မရဘူးလား.."
"ေကာင္းပီေလ.."
ထိုလူကလွဲေနရာကထလိုက္ပီးသူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္လာကာ..
"Karen...ကိုယ္ေတာ္ေမာင္မင္းကိုတကယ္လြမ္းေနတာ.."
"က်စ္!ခမ်ား ဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ.."
ထိုလူကမ်က္ခံုးတစ္ဖက္ကိုအေပၚပင့္လိုက္ရင္း..
"ကိုယ္ေတာ္ဘာမွမျဖစ္ခ်င္ဘူး..ပီးေတာ့..ကိုယ္ေတာ္ကQuinxionတိုင္းျပည္ရဲ့ဧကရာဇ္Arbish ေမာင္မင္းကိုယ္ေတာ့္ကိုအရွင္လို႔မေခၚခ်င္ရင္..Arbishလို႔ေခၚလို႔ရတယ္.."
ထိုလူကႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလးေတြကိုအထက္ကိုေကာ့ၫြတ္သြားတဲ့အထိၿပံဳးလိုက္ပီး..
"ကိုယ္ေတာ္ကေမာင္မင္းတစ္ေယာက္ထဲကိုပဲေခၚခြင့္ျပဳထားတာေနာ္.."
"ခမ်ား!!.."
"ကိုယ္ေတာ့္ကိုArbishလို႔ေခၚ.."
"က်စ္!ဒီမွာ Arbish..ကြၽန္ေတာ့္ကိုနည္းနည္းေလာက္ေျဖရွင္းခ်က္ေပးဖို႔မစဥ္းစားထားဘူးလား.."
"ေျဖရွင္းခ်က္?ကိုယ္ေတာ္ကဘာကိုေျဖရွင္းရမွာလဲ..ေမာင္မင္းပဲကိုယ္ေတာ့္ကိုဒီကိုေခၚလာတာမဟုတ္ဖူးလား.."
"အဲ့ေတာ့ အားလံုးကကြၽန္ေတာ့္အမွားေပါ့ဟုတ္လား.."
"ကိုယ္ေတာ္မေျပာဘူး.."
"ဟက္!ထားပါေတာ့ ဒါဆိုတျခားအေၾကာင္းေမးမယ္ခမ်ားဘာလို႔အခုလိုေျပာင္းသြားရတာလဲ Arbish.."
"ကိုယ္ေတာ္..က်ိန္စာတိုက္ခံလိုက္ရတာ.."
"က်ိန္စာ??အခုေခတ္ႀကီးမွာအဲ့လိုမ်ိဳးထူးထူးဆန္းဆန္းေတြရိွေသးတာလား.."
"လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္၅၀၀တုန္းက.."
"ႏွစ္၅၀၀?ဟက္!!အဲ့တာဆိုခမ်ားကေတာ္ေတာ္အသက္ႀကီးေနပီပဲArbish.."
"ကိုယ္ေတာ္ကသက္ေတာ္၂၄ႏွစ္ပဲရိွေသးတာ..ႏွစ္၅၀၀ၾကာသြားပီဆိုေပမယ့္ ကိုယ္ေတာ့္အသက္ကက်ိန္စာတိုက္ခံရတဲ့အခ်ိန္မွာပဲရပ္တန္႔ေနခဲ့တာ.."
"ထားပါ..အဲ့ေတာ့ခမ်ားကအခုလိုျဖစ္ေနတာႏွစ္၅၀၀ေတာင္ရိွသြားပီေပါ့..သနားစရာေကာင္းလိုက္တာ.."
သနားစရာေကာင္းတယ္လို႔သာေျပာေနတာထိုေကာင္ေလးရဲ့မ်က္၀န္းထဲမွာေတာ့သနားေနတဲ့အရိပ္အေယာင္တစ္စေတာင္မရိွေပ..
သူၿပံဳးလိုက္ပီးထိုေကာင္ေလးနားထသြားလိုက္ကာ..
"ကိုယ္ေတာ္သိတယ္..အဲ့တာေၾကာင့္သနားစရာေကာင္းတဲ့ကိုယ္ေတာ့္ကိုKarenကထားမသြားနဲ႔ေနာ္..."
သူ႔ခါးကိုလာပီးရစ္ပတ္လာတဲ့ထိုလူ႔ရဲ့လက္ကိုဖယ္ခ်လိုက္ပီး..
"အဲ့ေတာ့ခမ်ားရဲ့က်ိန္စာကဘယ္လိုလုပ္မျွပယ္မွာလဲ.."
Arbishရဲ့မ်က္ႏွာကတည္သြားပီးအေလးအနက္ပံုစံေျပာင္းသြားကာ...
"ေနြးေထြးၾကင္နာတတ္တဲ့မိန္းမပ်ိဳေလးဆီကအခ်စ္စစ္ရဲ့အနမ္း.."
"အဟားးတကယ္ႀကီးလား.."
"အင္း.."
"ကြၽန္ေတာ့္အထင္အဲ့တာကသိပ္မခက္ပါဘူး.ဒါနဲ႔မ်ားခမ်ားကႏွစ္၅၀၀ၾကာသြားတာေတာင္က်ိန္စာမျပယ္ေသးဘူးဆိုေတာ့..."
"ကိုယ္ေတာ္သိတယ္..ကိုယ္ေတာ္နည္းမ်ိဳးစံုသံုးပီးပီ..ဒါေပမယ့္ဘယ္လိုမွထူးမလာဘူး..နည္းလမ္းတစ္ခုပဲရိွေတာ့တယ္.."
"ဘာနည္းလမ္းလဲ.."
"ကိုယ္ေတာ့္ကိုက်ိန္စာတိုက္သြားတဲ့စုန္းအိုႀကီးကိုရွာရမယ္..သူ႔ဆီမွာကိုယ္ေတာ့္က်ိန္စာျပယ္ဖို႔နည္းေသခ်ာေပါက္ရိွတယ္.."
YOU ARE READING
Reader samaတို့ကျေးဇူးပြု၍nameလေးစဥ်းစားပေးကြပါ❤
RandomFic nameလေးအတိုင်းပါပဲ ဖတ်ပီးရင် nameလေးကူပီးစဥ်းစားပေးကြပါဦး... အဟား..စတာပါ.. လိုက်ပါစီးမျောပေးကြပါဦး.❤️ ဖတ်ရှုပေးတဲ့သူအားလုံးကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ်.. [တကယ်လို့Fic nameလေးစဥ်းစားမိရင်လည်းပြောလို့ရတယ်နော်٩(๑'3｀๑)۶❤️] Fic nameေလးအတိုင္းပါပဲ ဖတ္ပ...
