Reader samaတို့ကျေးဇူးပြု၍nameလေးစဥ်းစားပေးကြပါ❤

Ep~25 Zawgyi

တစ္ပတ္...တစ္ပတ္တိတိရိွသြားပီ..
Arbishကသူ႔ကိုလစ္လ်ူရႉထားတာေသာက္က်ိဳးနည္းတကယ္ကိုတပတ္တိတိရိွသြားပီ..
အခါတိုင္းစိတ္ရႈပ္စရာေကာင္းေအာင္သူ႔နားပဲေတာက္ေလ်ွာက္ကပ္ေနတဲ့လူကအခုေတာ့အရိပ္အေယာင္ေတာင္မျမင္ရ..
Arbishရဲ့အခန္းကသူနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းမို႔တစ္ခါတစ္ေလတိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ေတြ့ရင္ေတာင္မွကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကသူ႔ကိုအၾကည့္လႊဲသြားပီးမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္...
တကယ္ပဲ..ဒီလူဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ!
ေသာက္က်ိဳးနည္းက်ိန္စာကေရာမေျဖေတာ့ဘူးလား!!
ဒီေန့မနက္လည္းသူ႔ကိုေတြ့တာေတာင္တစ္ခ်က္ပဲၾကည့္ပီးလံုးလံုးလံုးလံုးနဲ႔ထြက္သြားသည္...
က်စ္!ဘာလဲ ဒီလူကသူလိုခ်င္တာရသြားပီဆိုပီးသူ႔ကိုအဖတ္လုပ္စရာမလိုေတာ့ဘူးလို႔ေတြးထားတာလား...
ဟက္!ဒါဆိုထိုလူသူ႔ကိုေျပာေျပာေနတဲ့ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတာကေရာသူလိုခ်င္တာရဖို႔သပ္သပ္ပဲလား...
Arbishခမ်ားကေသာက္က်ိဳးနည္းမေကာင္းတဲ့လူပဲ!
သူကေတာ့အရူးတစ္ေယာက္လိုထိုလူ႔ရဲ့အေျပာေတြေအာက္မွာရင္ေတြခုန္ေနမိခဲ့တာ...
ေသာက္က်ိဳးနည္းအကုန္အလိမ္အညာေတြခ်ည္းပဲ!ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူေနာက္ထပ္ထိုလူ႔ကိစၥေတြမွာ၀င္ရႈပ္ေတာ့မွာမဟုတ္ဖူး...
"ေဒါက္ေဒါက္!.."
အေတြးစေတြကိုျဖတ္လိုက္ပီးမ်က္ခံုးအစံုကိုတြန္႔ခ်ိဳးလိုက္ကာ..
"ဘယ္သူလဲ.."
"ေဒါက္ေဒါက္!.."
"က်စ္!ဘယ္သူလဲလို႔ေမးေနတယ္.."
"ကိုယ္ပါ.."
Arbish?..
"အဟက္!.."
သူေအာင္ႏိုင္သူတစ္ေယာက္လိုၿပံဳးလိုက္ကာ..
အခုေတာ့ကိုယ့္အမွားကိုယ္သိသြားပီေပါ့ေလ..ဒါေပမယ့္သိပ္ေနာက္က်လြန္းသြားပီ..
"ဘာကိစၥလဲ.."
သူေမးေလးကိုအနည္းငယ္ေမာ့ထားကာဂရုမစိုက္သလိုေမးလိုက္ေတာ့..
Arbishကသူ႔ကိုေတြေတြႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနပီးမွ..
"ကိုယ္.."
"အင္း..ေျပာ.."
"ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကေလးငယ္.."
"အင္း..ဒါပဲမလားသြားေတာ့.."
သူတံခါးကိုပိတ္မလို႔ျပင္ေတာ့Arbishကမ်က္ႏွာပ်က္သြားပီးသူ႔လက္ကိုဖမ္းဆုပ္လာကာ
"ကိုယ္ေျပာစရာရိွေသးတယ္ ကေလးငယ္.."
သူေက်နပ္သြားသလိုေယာင္ေယာင္ေလးၿပံဳးလိုက္ပီးမွမ်က္ႏွာကိုခ်က္ခ်င္းျပန္တည္လိုက္ကာ
"က်စ္!စိတ္ရႈပ္စရာေကာင္းလိုက္တာ.."
Arbishကသူ႔မ်က္ႏွာကိုလြတ္ထြက္သြားမွာစိုးသည့္အလားေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ေနပီးမွ..
"ကိုယ္ေတာ္ထြက္သြားေတာ့မယ္.."
"အင္း..ဟမ္!!..ခမ်ားဘာေသာက္စကားေျပာလိုက္တာလဲ.."
Arbishကအနည္းငယ္မိႈင္းညို႔ေနတဲ့မ်က္၀န္းေတြနဲ႔သူ႔ကိုေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ၾကည့္လာကာ
"ကိုယ္ေတာ္သိပါတယ္..ေမာင္မင္းကိုယ္ေတာ့္ကိုသေဘာမက်ဘူးဆိုတာ.."
"က်စ္!ခမ်ား ေသခ်ာေျပာ.."
"ကိုယ္ေတာ္ ေမာင္မင္းကိုစိတ္အေနွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးကေလးငယ္..."
"ေတာင္းပန္ပါတယ္...ကိုယ္ေတာ္ကသိပ္ကိုစိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေအာင္ေမာင္မင္းအနားမွာပဲကပ္တြယ္ေနခဲ့မိလို႔..."
"ခမ်ား...ခမ်ား.က်ိန္စာမေျဖေတာ့ဘူးလား.."
Arbishကအနည္းငယ္နာက်င္ေနပံုရတဲ့အၿပံဳးတစ္ခုကိုႏႈတ္ခမ္းထက္ခ်ိတ္ဆြဲလ်က္ဘာမွမျဖစ္သည့္ပံုအတိုင္း..
"ကိုယ္ေတာ္ေနသားက်ေနပါပီ..
အဟက္!ဘယ္ေသာအခါမွခ်စ္ျခင္းေမတၲာေတြကိုမရရိွႏိုင္ေတာ့တဲ့လူတစ္ေယာက္ကမေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေကာင္အျဖစ္ေနသြားရဖို႔ထိုက္တန္ပါတယ္ကေလးငယ္.."
"ဒါေပမယ့္ခမ်ား.."
"ေပ်ာ္ေအာင္ေနပါကေလးငယ္...ေသရည္ေတြလည္းအမ်ားႀကီးမေသာက္နဲ႔ေနာ္ကေလးငယ္တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ကိုယ္ေတာ္လာကယ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး...
က်န္းမာေရးလည္းဂရုစိုက္ပါကေလးငယ္...
ကိုယ္ေတာ့္ကိုတစ္ခါတစ္ေလေတာ့သတိရေပးပါ..."
"ခမ်ား!!.."
Arbishကသူ႔နဖူးထံဖြဖြနမ္းရိႈက္ပီးမွ..
"ကိုယ္ေတာ္Karenကိုသိပ္ျမတ္ႏိုးတယ္...ဒီဘ၀..မဟုတ္ဖူးသံသရာဘ၀အဆက္ဆက္ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကိုပဲကိုယ္ေတာ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမယ္...ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ကေလးငယ္.."
ဘာလဲ...ဘာလဲ!!ဒီလူဘာေသာက္က်ိဳးနည္းေတြလုပ္သြားတာလဲ!ေျပာခ်င္ရာေတြေျပာလုပ္ခ်င္ရာေတြလုပ္သြားပီးေတာ့မွအခုေတာ့ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္တဲ့လား..ထြက္သြားပါေတာ့မယ္တဲ့လား...
အဲ့တာဆ္ိုလည္း..ေသာက္က်ိဳးနည္းခ်စ္တယ္လို႔ဘာလို႔လာေျပာေသးလဲ!
သူ႔ကိုေက်ာခိုင္းသြားပီျဖစ္တဲ့ေအးစက္စက္ေနာက္ေက်ာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့အမည္မသိတဲ့ႏွလံုးသားဒဏ္ရာတစ္ခ်ိဳ႕ကစူးေအာင့္လာသည္..
ဟင့္အင္း...မဟုတ္ဖူး...အမည္မသိမဟုတ္ဖူး..အဲ့တာက..အဲ့တာကအခ်စ္တဲ့...
"Arbish..ေနၪီး..ခမ်ားဘယ္ကိုသြားမလို႔ႀကံစည္ေနတာလဲ.."
သူထိုလူ႔ထံအျမန္ေျပးသြားလိုက္ပီးလက္ေမာင္းကိုဆြဲကာလွည့္လိုက္ေတာ့Arbishကသူ႔ကိုအံ့အားသင့္သြားတဲ့ပံုနဲ႔ၾကည့္လာသည္..
သူArbishကိုလက္ၫွိုးနဲ႔ထိုးလိုက္ရင္း..
"ခမ်ား!ခမ်ားကတကယ္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့လူပဲ..."
"ကိုယ္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကေလးငယ္..."
"အဟက္!ေတာင္းပန္လိုက္ရံုနဲ႔ရမလားဗ်..."
"ကိုယ္ေတာ္ဘာလုပ္ေပးရမလဲကေလးငယ္..."
Arbishကရုတ္တရက္ဓားတစ္ေခ်ာင္းကိုဆြဲထုတ္လိုက္ပီးသူ႔ထံေပးလာကာ..
"ကိုယ္ေတာ့္ႏွလံုးေသြးကိုယူခ်င္ေသးလို႔လားကေလးငယ္..ထိုးစိုက္လိုက္ပါ..ကိုယ္ေတာ့္အသက္ကေမာင္မင္းအပိုင္ပါ..."
"က်စ္!ခမ်ားဓားႀကီးကိုဖယ္လိုက္စမ္းပါ.."
"ဘာလို႔လဲကေလးငယ္..ႏွစ္ေပါင္း၅၀၀ၾကာပီဆိုေပမယ့္Redinကထက္ပါေသးတယ္..ကိုယ္ေတာ့္ရင္ဘက္ကိုေဖာက္ပီးႏွလံုးေသြးကိုယူလို႔ရပါေသးတယ္..."
"ခမ်ား!အဲ့ဒီဓားႀကီးကိုဖယ္ဆိုဖယ္လိုက္..."
"ေကာင္းပါပီ...ကေလးငယ္ကကိုယ္ေတာ့္အသက္ကိုမယူခ်င္ေသးဘူးဆိုရင္လည္းကိုယ္ေတာ့္ကိုခြင့္ျပဳပါၪီး.."
"ခမ်ား..အခုခ်က္ခ်င္းရပ္!ေျပာေနရင္းနဲ႔ဘယ္ကိုသြားဖို႔ႀကံစည္ေနတာလဲ..ခမ်ားကြၽန္ေတာ့္ကိုအဲ့ေလာက္ေတာင္ပဲမုန္းေနတာလား..."
"မဟုတ္တာ...ကိုယ္ေတာ္ကကေလးငယ္ကိုဘယ္လိုလုပ္မုန္းရက္မွာလဲ..ဒီတိုင္း..ကိုယ္ေတာ့္ကိုျမင္ေနရင္ကေလးငယ္စိတ္ဆင္းရဲမွာစိုးယံုပါ..."
"ေပါက္ကရေတြေတာ္ေတာ့...ခမ်ားကြၽန္ေတာ့္ကိုတာ၀န္ယူမွာလားမယူဘူးလားပဲေျပာ.."
"ဟမ္...ကေလးငယ္.."
"က်စ္!ကေလးငယ္..ကေလးငယ္..ကြၽန္ေတာ့္နာမည္karen.ပီးေတာ့ခမ်ားကိုေမးေနတာေျဖ.."
"ကိုယ္ေတာ္..."
"ဘာကိုယ္ေတာ္လဲ..ခမ်ားသူမ်ားသားပ်ိဳေလးကိုလုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ပီးမွဒီတိုင္းထြက္သြားလို႔ရမလားဗ်..ပီးေတာ့ခမ်ားကိုက်ိန္စာေျဖတာကူညီေပးမယ္လို႔ေျပာထားတယ္ေလ..ကြၽန္ေတာ္ကကတိမတည္တဲ့သူမဟုတ္ဖူး.."
"ကိုယ္ေတာ္..."
"က်စ္!ခမ်ားဘာျဖစ္ေနတာလဲ.."
Arbishကသူ႔ကိုရင္ခြင္ထဲဆြဲေပြ့လိုက္ပီး..
"ကိုယ္ေတာ္ဘာျဖစ္ေနတာတဲ့လား...နားေထာင္ၾကည့္ပါကေလးငယ္..ကိုယ္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲကအသံကိုနားေထာင္ၾကည့္ရင္ေမာင္မင္းအေျဖရသြားပါလိမ့္မယ္...."
တဒုတ္ဒုတ္ခုန္ျမည္ေနတဲ့ႏွလံုးသားတစ္စံုဟာေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မည့္အလား..
Arbishရဲ့ႏွလံုးသားရိွရာဖိကပ္ထားမိတဲ့သူ႔နားေလးကိုအျမန္ေနာက္ဆုတ္လိုက္ကာထ္ိုလူ႔ရင္ခြင္ထဲကေနထြက္ဖို႔ႀကံစည္လိုက္ေတာ့Arbishကသူ႔ေမးဖ်ားေလးကိုညင္သာစြာဆုပ္ကိုင္လာကာေမာ့ၾကည့္ေစပီးသူနဲ႔အၾကည့္ခ်င္းဆံုေစသည္
သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့မ်က္၀န္းတစ္စံု...
စူးရွရွဇာမဏီမ်က္၀န္းအိမ္ထဲမွာရႊန္းစိုေတာက္ပေနေသာခ်စ္ရည္ၾကည္တစ္ခ်ိဳ႕ယွက္သိုင္းေနပီးသိပ္ကိုႏူးညံ့လြန္းတဲ့အၿပံဳးေလးတစ္စကလည္းနီေစြးေစြးႏႈတ္ခမ္းထက္တြဲလဲခိုေနသည္...
"ဒုတ္..ဒုတ္..ဒုတ္.."
"ၾကားရလားကေလးငယ္...ေမာင္မင္းႏွလံုးသားေလးကသိပ္ကိုခုန္ေနတယ္..."
"ခမ်ား..."
သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးပူလာပီးရွက္စိတ္ေၾကာင့္အျမန္အၾကည့္လႊဲဖို႔ျပင္လိုက္ေတာ့..
Arbishကအလြတ္မေပးေတာ့ပဲလ်ွင္ျမန္စြာသူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးထက္ဖိကပ္လာေတာ့သည္....
ႏူးညံ့လြန္းတယ္...ေနြးေထြးလြန္းတယ္...ခ်ိဳၿမိန္လြန္းတယ္...ပီးေတာ့သိပ္ကိုလွပလြန္းတယ္....
တတိတိရစ္ပတ္ငံုေထြးေနပီးမွသူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုဖြင့္ဟဖို႔ေတာင္းဆိုလာေတာ့မ်က္လံုးသာစံုမိွတ္ရင္းထိုလူ႔အနမ္းထံစီးေမ်ာလိုက္ဖို႔ျပင္လိုက္သည္...
ခ်ိဳၿမိန္လွပတဲ့အနမ္းေလးေတြကိုဖလွယ္ေနၾကတဲ့အေတာအတြင္းမွာပဲအံ့ၾသစရာေကာင္းလွစြာArbishရဲ့ခႏၶာကိုယ္ထက္ကေနေငြမွင္ေရာင္တလက္လက္ေတာက္ေနတဲ့အမႈန္ေလးေတြကဖယ္ခြာေပ်ာက္ကြယ္သြားတာကိုေတာ့ေကာင္ငယ္ေလးကမျမင္လိုက္ရဘူးတဲ့..
ႏူးညံ့ေနြးေထြးစြာရစ္ႏႊယ္ေနၾကတဲ့လ်ွာဖ်ားေလးေတြ..ေနရာလပ္မက်န္ေအာင္သိပ္သည္းတင္းၾကပ္စြာဆက္ႏႊယ္ေနၾကပီးမွအားမလိုအားမရဟန္ခြဲခြာသြားၾကသည္...
ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလးမွာစီးက်ေနတဲ့ေငြမွင္ေရာင္အခ်စ္ရည္ေလးေတြကိုလ်ွာဖ်ားေလးနဲ႔လ်က္လိုက္ကာအားမရဟန္သူ႔ႏႈတ္ခမ္းထက္တစ္ခ်က္ဖိကိုက္လိုက္ပီးမွ..
"ျမတ္ႏိုးတယ္ကေလးငယ္...ကိုယ္ေတာ္ေမာင္မင္းက္ိုျမတ္ႏိုးလြန္းလို႔ဘယ္သူ႔ဆီကိုမွမေပးႏိုင္ဘူး.."
"ခမ်ားကကြၽန္ေတာ့္ကိုဘယ္သူ႔ဆီေပးခ်င္ေသးတာလဲ..."
သူ႔ရင္ခြင္ထဲကေနတစ္ခ်က္စူးခနဲစိုက္ၾကည့္လာတဲ့ေကာင္ေလးေၾကာင့္သူၿပံဳးလိုက္မိေတာ့..
"ၿပံဳးတယ္?..ခမ်ား.."
သူေကာင္ေလးရဲ့ပါးေလးကိုဖြဖြနမ္းရိႈက္လိုက္ပီး...
"ခ်စ္တယ္..ကိုယ္ေတာ္ေမာင္မင္းကိုခ်စ္တယ္..Karen..ေမာင္မင္းေရာဟင္.."
"ကြၽန္ေတာ္..အဟား..မသိဘူး.."
"Karen..."
ပါပီေလးတစ္ေကာင္လိုသူ႔ကိုသနားစဖြယ္ေလးၾကည့္လာပီးသူ႔အေျဖကိုေတာင္းခံေနတဲ့ထိုလူ....
တကယ္ပါေလ...ဒီလူကေတာ့နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔သူ႔ကိုဆြဲေဆာင္ေနေတာ့တာပဲ..
ထိုလူ႔ရဲ့မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာကိုဆြဲယူလိုက္ကာ..
နီေစြးေစြးႏႈတ္ခမ္းထက္ဖိကပ္နမ္းရိႈက္လိုက္ရင္း...
"ခ်စ္တယ္..ကြၽန္ေတာ္လည္းခမ်ားကိုခ်စ္တယ္Arbish.."
"အင္း..ကိုယ္ေတာ္ေရာပဲ..."
ထို႔ေနာက္မွာေတာ့မခြဲႏိုင္မခြာရက္ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြဟာျပန္ပီးဂေဟဆက္သြားၾကေတာ့တယ္....
"Karen!!!!.."
"Dad..dy.."
သူ႔နဲ႔Arbishကိုစိမ္းစိမ္းႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့Daddy...
မီးေတာက္မတတ္မ်က္လံုးေတြနဲ႔သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကိုအထက္ေအာက္စံုဆန္ၾကည့္ေနပီးမွ...
"အခုခ်က္ခ်င္းငါ့အခန္းထဲလိုက္ခဲ့!.."
"Daddy ကြၽန္ေတာ္.."
"​စကားတစ္ခြန္းကိုႏွစ္ခါမေျပာခ်င္ဘူး..လိုက္ခဲ့Karen!!!.."
သြားပီ..သူေမ့ေနခဲ့တာ..သူတို႔ကေသာက္က်ိဳးနည္းအခန္းအျပင္ဘက္ႀကီးမွာဆိုတာ!!
"Arbish..ခမ်ားအခန္းထဲမွာေနခဲ့ ကြၽန္ေတာ္ခဏေနျပန္လာခဲ့မယ္..."
Arbishကသူ႔လက္ကိုျပန္ဆြဲထားပီး..
"ကိုယ္ေတာ္ကေလးငယ္ကိုတစ္ေယာက္တည္းစိတ္မခ်ဘူး..."
"က်စ္!စိတ္မခ်ရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ကရန္သူနဲ႔သြားေတြ့မွာမွမဟုတ္တာ..အေဖနဲ႔သြားေတြ့မွာ.."
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ေတာ္လည္းလိုက္မယ္..."
"က်စ္!Arbish ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဆိုဗ်ာ..ပီးေတာ့ခမ်ားက..."
"ကိုယ္ေတာ္က?.."
"ခမ်ားကအခ်ိန္မေရြးပံုစံေျပာင္းသြားႏိုင္တယ္ေလ..ကြၽန္ေတာ္daddyကိုမထိတ္လန္႔သြားေစခ်င္ဘူး..ပီးေတာ့ခမ်ားကိုတစ္မ်ိဳးျမင္သြားမွာမ်ိဳးလည္းမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး..."
"ကေလးငယ္ရာ..."
သူေကာင္ငယ္ေလးရဲ့နဖူးထက္နမ္းရိႈက္လိုက္ရင္း
"အဲ့လိုကိစၥမ်ိဳးရိွလာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ..."
"ဟမ္.."
သူနားမလည္သလိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့Arbishကၿပံဳးျပလာပီး..
"ကိုယ္ေတာ္ေနာက္ထပ္ျပန္ေျပာင္းသြားေတာ့မွာမဟုတ္ဖူး..."
"ဘာကို.."
"ကိုယ္ေတာ့္က်ိန္စာ​ျပယ္သြားခဲ့ပီ...ႏွစ္ေပါင္း၅၀၀ၾကာပီးတဲ့ေနာက္မွာတစ္စံုတစ္ေယာက္စီကအခ်စ္စစ္ရဲ့အနမ္းကိုကိုယ္ေတာ္ရခဲ့ပီ..."
ေက်နပ္ပီတိမႈေတြနဲ႔ေတာက္ပစြာၿပံဳးေနပီးသူ႔ကိုေျပာလာတဲ့Arbishကိုနားမလည္ႏိုင္စြာၾကည့္ပီးမွတစ္စံုတစ္ခုကေခါင္းထဲ၀င္လာသည္..
"ငါလခြီး!ေသာက္က်ိဳးနည္းဘိုးေတာ္ႀကီး!!ခမ်ားေျပာ..ခမ်ားဘယ္အခ်ိန္တုန္းကသြားေတြ့လိုက္တာလဲ.."
"ဟမ္..ကေလးငယ္ဘာကို.."
ေကာင္ငယ္ေလးကသူ႔ကိုေဒါသတႀကီးစိုက္ၾကည့္လာပီး..
"ခမ်ား..အဲ့ဒါေၾကာင့္အိမ္ကထြက္သြားဖို႔ႀကံစည္ေနတာမလား..ဟုတ္တယ္မလား..ဟမ္!!ဘယ္တစ္ေယာက္လဲေျပာ!!ဘယ္မိန္းကေလးလဲ အခုတေလာကြၽန္ေတာ့္ကိုေရွာင္ေနတာအဲ့မိန္းကေလးဆီသြားေနလို႔မလား!!ဟမ္..ေျပာစမ္းပါ ေသာက္က်ိဳးနည္းဘာလို႔ပါးစပ္ပိတ္ေနတာလဲ!.."
"မဟုတ္ဖူး ကေလးငယ္..မွားေနပီ.."
"ခ်ီးကိုပဲမွား..လူကိုေသာက္က်ိဳးနည္းအရူးလာလုပ္ေနတယ္.."
"ဟမ္..Karen..ကေလးငယ္..မဟုတ္ဖူး..ခဏ..ခဏ.."
"ေသာက္ဘိုးေတာ္ ခမ်ား ဒိုးလိုက္ေတာ့.."
ရႉးရႉးရွဲရွဲနဲ႔လွည့္ထြက္သြားပီျဖစ္တဲ့ေကာင္္ေလးေနာက္အျမန္ေျပးလိုက္လိုက္ပီးေနာက္ေက်ာကေနသိုင္းဖက္လိုက္ကာ...
"ကိုယ္ေတာ္ရွင္းျပတာကိုနားေထာင္ပါၪီးကေလးငယ္..."
"ခမ်ား!လႊတ္..လႊတ္လို႔ေျပာေနတယ္..ရတယ္ခမ်ားမလႊတ္ဖူးလား.."
"အ့.."
ေကာင္ငယ္ေလးကတံေတာင္နဲ႔တြတ္လိုက္ေတာ့စူးခနဲေအာင့္သြားေပမယ့္ဖက္ထားတာကိုမလႊတ္ေပးပဲ..
"ခဏ..ခဏပဲကေလးငယ္ စိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ထားေနာ္..ကိုယ္ေတာ္ရွင္းျပမယ္.."
"ေသာက္က်ိဳးနည္းခ်ီးတဲ့မွပဲ!!.."
ေကာင္ငယ္ေလးကမရုန္းေတာ့မွရင္ခြင္ထဲကေနမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဆြဲလွည့္လိုက္ပီး...
"ကိုယ္ေတာ္ ၀န္ခံစရာရိွတယ္ကေလးငယ္.."
"တကယ္က..တကယ္က..ကိုယ္ေတာ့္ရဲ့က်ိန္စာကမိန္းမပ်ိဳေလးဆီကအခ်စ္စစ္ရဲ့အနမ္းမဟုတ္ဖူး.."
"က်စ္!ရႈပ္လိုက္တာ.."
"အင္း..ကိုယ္ေတာ္လည္းမသိခဲ့ဘူး...ဟိုတစ္ခါHuriေတာင္ထိပ္မွာစုန္းအိုႀကီးနဲ႔ေတြ့ပီးမွကိုယ္ေတာ္သိသြားခဲ့တာ..က်ိန္စာေျဖဖို႔နည္းလမ္းက..."
Arbishကမေျပာေသးပဲသူ႔ကိုၿပံဳးၿပံဳးႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္..
"က်စ္!​မေျပာရင္လည္းကြၽန္ေတာ္သြားပီ.."
"​ကိုယ္ေတာ္ေျပာမယ္..ကိုယ္ေတာ္ေျပာမယ္..က်ိန္စာေျဖဖို႔နည္းလမ္းကေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဆီကအခ်စ္စစ္ရဲ့အနမ္းတဲ့..."
"ဟမ္?.."
"အင္း..ဟုတ္တယ္..အခုကိုယ္ေတာ္ကကေလးငယ္ဆီကအခ်စ္စစ္ရဲ့အနမ္းကိုရသြားပီေလ..အဲ့တာေၾကာင့္ကိုယ္ေတာ့္ရဲ့က်ိန္စာကျပယ္သြားခဲ့ပီ...ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကေလးငယ္..ကိုယ္ေတာ့္အခ်စ္ကိုလက္ခံေပးလို႔..."
"ughh.ဒါနဲ႔ဘယ္သူ..ဘယ္သူကအခ်စ္စစ္လို႔ခမ်ားကိုေျပာလို႔လဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အထင္ႀကီးမေနနဲ႔.."
"အဟား...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အခုမဟုတ္ေသးရင္လည္းေနာက္ဆိုျဖစ္သြားမွာပဲကို.."
"ခမ်ား!ဒါနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ခမ်ားကိုေမးစရာရိွတယ္ဟိုတစ္ခါက..."
"ဘယ္တစ္ခါလဲကေလးငယ္..."
"က်စ္!ဟိုတစ္ခါပါဆိုဗ်ာ..."
"အဟား...ကိုယ္ေတာ္မွတကယ္မသိတာ.."
"က်စ္!မသိလည္းေနေတာ့ဗ်ာ..!
ေကာင္ငယ္ေလးရဲ့မ်က္ႏွာေလးကအသည္းယားဖြယ္ရဲတက္လာကာထြက္သြားဖို႔ႀကံစည္ေနေတာ့သူဆက္ပီးမသိခ်င္ေယာင္မေဆာင္ေတာ့ပဲ..
"ကေလးငယ္ေလးနဲ႔ကိုယ္ေတာ္တစ္သားတည္းေပါင္းစည္းခဲ့တဲ့ေန့ကိုေျပာတာလား.."
"ခမ်ား!.."
"အဟား..မစေတာ့ဘူး ကိုယ္ေတာ္မစေတာ့ဘူး
အဲ့ေန့တုန္းကကိုယ္ေတာ့္ကိုစုန္းအိုႀကီးေပးခဲ့တဲ့ေဆးလံုးေလး​ကိုသံုးခဲ့တာ.."
"ေဆးလံုး?.."
"အင္း..စုန္းအိုႀကီးကသူ႔ရဲ့က်ိန္စာေျဖနည္းကမွားယြင္းေနခဲ့တာေၾကာင့္ကိုယ္ေတာ့္ကိုအေႂကြးတင္မခံခ်င္လို႔တဲ့..အဲ့ဒါေၾကာင့္အဲ့ေဆးလံုးေလးကိုေပးလိုက္တာ..မထင္ထားပဲေဆးလံုးေလးကသိပ္ကိုအသံုး၀င္သြားတာပဲေနာ္ဟုတ္တယ္မလား..ကေလးငယ္..."
"ခမ်ား!ေတာ္ေတာ့ ဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့.."
"ေဟာဗ်ာ...ေကာင္ငယ္ေလးကေမးလို႔လည္းကိုယ္ေတာ္ကေျဖရေသးတယ္..ကိုယ္ေတာ့္အမွားျဖစ္သြားျပန္ပီလား.."
"ဟုတ္တယ္..ခမ်ားအမွားပဲ!..."
"အဟား..ေကာင္းပါပီတဲ့ဗ်ာ..ကိုယ္ေတာ့္ႏွလံုးသားေလးကအမွားလို႔ဆိုလာမွာေတာ့လည္းအမွားပဲေပါ့.."
"ခမ်ား!တကယ္ကိုအရွက္မရိွဘူး.."
"သခင္ေလး...သခင္ႀကီးကအခုထိမလာေသးဘူးလားတဲ့..."
ဟုတ္သားပဲ...သူDaddyကိုေမ့သြားတယ္
အန္တီMerrieကိုေခါင္းၿငိတ္ျပလိုက္ရင္း..
"ကြၽန္ေတာ္အခုလာခဲ့မယ္..."
"ဟုတ္ကဲ့သခင္ေလး...ပီးေတာ့.."
အန္တီMerriကသူ႔နားမွာရပ္ေနတဲ့Arbishကိုမဝံ့မရဲၾကည့္လိုက္ပီးမွေခါင္းငံု႔သြားကာ..
"သခင္ေလးသူငယ္ခ်င္းကိုပါေခၚခဲ့ပါတဲ့..."
"ေယာက္်ား.."
"ရွင္.."
"သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ဖူး..ကိုယ္ေတာ္ကKarenရဲ့ေယာက္်ား.."
"ခမ်ားဘာေတြေလ်ွာက္ေျပာေနတာလဲ..."
Arbishကမ်က္ခံုးကိုအသာပင့္ျပရင္းသူ႔နားနားတိုးကပ္လာကာ...
"ဘာလို႔လဲ..ကိုယ္ေတာ္ေျပာတာမဟုတ္လို႔လား.."
ထို႔ေနာက္သူ႔နားရြက္ထိပ္ေလးကိုလ်ွာဖ်ားေလးနဲ႔လ်က္လိုက္ပီး..
"သြားရေအာင္ေလကေလးငယ္..လူႀကီးကိုအၾကာႀကီးမေစာင့္ခိုင္းသင့္ဘူး..."
"ခမ်ား!.."
အန္တီmerrieကေတာ့သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က္ိုမၾကည့္ပဲေခါင္းႀကီးကိုအတင္းငံု႔ထားေပမယ့္သူ႔မွာေတာ့အရွက္မရိွတဲ့လူေၾကာင့္မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးပူထူလာရသည္..
ထိုလူ႔ကိုအျမန္တြန္းဖယ္လိုက္ပီးေခ်ာင္းဟမ့္လိုက္ကာ...
"အင္း...ကြၽန္ေတာ္လာခဲ့မယ္..ခမ်ားသြားလို႔ရပီ.."
"ဟုတ္ကဲ့ပါသခင္ေလး..."
သူတို႔ကိုတစ္ခ်က္ေတာင္မၾကည့္ေတာ့ပဲအေျဖရတာနဲ႔တစ္ခါတည္းကိုေျပးသြားေတာ့သည္..
သူလည္းေဘးကေနၿပံဳးစိစိလုပ္ေနတဲ့ထိုလူကိုတစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္ေပးလိုက္ပီး...
"သြားမယ္..."
"ေကာင္းပါပီကေလးငယ္..."