Reader samaတို့ကျေးဇူးပြု၍nameလေးစဥ်းစားပေးကြပါ❤

Ep~10 Zawgyi

"Huuriေတာင္ထိပ္??"
"အင္း.."
သူကားေမာင္းေနရင္းကErenကိုျပန္ေျဖလိုက္သည္..
"Karenမင္းဘာစိတ္ကူးေပါက္ပီး Huuriေတာင္ထိပ္ကိုသြားဖို႔စဥ္းစားမိသြားတာလဲ.. "
"ဒီတိုင္းပဲ.."
"Huuriေတာင္မွာဘာမွထူးျခားတာေတာ့မရိွပါဘူး..အဲ့ဒီအစားမင္းphanonကမ္းေျခဘက္မသြားခ်င္ဘူးလား..အဲ့ဒီမွာငါ့daddyရဲ့အပန္းေျဖစခန္းရိွတယ္ ငါမင္းအတြက္စီစဥ္ခိုင္းထားလိုက္မယ္ေလ.."
"မလိုဘူး.."
"အာ..Karen မင္းဒီေန့ဘာျဖစ္ေနတာလဲ စိတ္မၾကည္ဘူးလား.."
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး.."
ကားထဲမွာျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္..
သူလည္းKarenစိတ္မၾကည္ေနတာမို႔ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ေနာက္ခံုမွာအိပ္ေနတဲ့၀တုတ္ေလးကိုၾကည့္လိုက္ပီး..
"ေဟး..မင္းလည္းphanonကိုမသြားခ်င္ဘူးလား.."
၀တုတ္ေလးကလည္းသူ႔သခင္အတိုင္းသူ႔ကိုလွည့္ေတာင္အဖက္မလုပ္..
Huuriေတာင္နဲ႔သူတို႔ေနတဲ့Felnonနဲ႔ဆိုရင္10နာရီနီးပါးကားေမာင္းရသည္..
ေန့လည္၂နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔လည္းအရိပ္ရတဲ့သစ္ပင္ေအာက္မွာကားရပ္ပီးေန့လည္စာစားဖို႔ျပင္လိုက္သည္..
အျပာႏုေရာင္Picnic အခင္းေလးကိုသစ္ပင္ေအာက္ခင္းလိုက္ပီးaunty marrieထည့္ေပးလိုက္တဲ့sandwish..အသားၫွပ္ေပါင္မုန္႔အခ်ိဳ႕နဲ႔Hotdog.ရယ္လတ္ဆတ္ရႊန္းစိုေနတဲ့နီရဲရဲပန္းသီးေတြကိုေနရာခ်လိုက္သည္..
"Karen..ခဏ.."
သူေနရာခ်ေနတဲ့Karenကိုမ်က္စိတစ္ဖက္မိွတ္ျပလိုက္ရင္း..
ကားထဲမွာသူယူလာတဲ့red wineပုလင္းကိုထုတ္လိုက္သည္..
"Wine??.."
"အင္း.."
သူဝိုင္ကိုဖန္ခြက္ထဲထည့္လိုက္ရင္း..Karenထံလွမ္းေပးလိုက္သည္..
"Thanks Eren.."
Erenေပးလာတဲ့Red Wineကိုတစ္ငံုေသာက္လိုက္ေတာ့ ရိွန္းတိန္းတိန္းအရသာကလည္ေခ်ာင္းထဲအထိစိမ့္၀င္သြားပီး တစ္လမ္းလံုးကားေမာင္းလာသမ်ွပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြကိုယူပစ္လိုက္သလိုေပ်ာက္သြားေစသည္..
ဝိုင္ရယ္..လတ္ဆတ္တဲ့ေလရယ္..ေအးျမတဲ့စမ္းေခ်ာင္းရယ္..ယိမ္းႏြဲ႔ေနတဲ့ေနၾကာပန္းခင္းရယ္...
ဝိုင္ခြက္ကိုတစ္ငံုေသာက္လိုက္ပီးေဘးနားခ်ထားလိုက္ကာအခင္းေပၚကိုလွဲအိပ္လိုက္သည္..
စိမ္းႏုေရာင္သစ္ရြက္ေလးေတြၾကားထဲကေနေျပာက္ေလးေတြက လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ေကာင္ေလးေပၚျဖာက်ေနသည္..
ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္းေလးတိုးေဝ႔ွတိုက္ခတ္သြားထဲေလျပည္ၫွင္းေလးထဲမွာေကာင္ေလးရဲ့နီညိုေရာင္ဆံႏြယ္ေလးေတြကလြင့္လူးေနသည္..
မ်က္လံုးေလးကိုမိွတ္ကာအနားယူေနတာေၾကာင့္ရွည္လ်ားတဲ့မ်က္ေတာင္စိပ္စိပ္ေလးေတြဟာလည္းယပ္ေတာင္ေလးသဖြယ္...
ခြၽန္ျမျမႏွာတံေသးေသးေလးနဲ႔နီရဲရဲႏႈတ္ခမ္းေလးကိုေစ့ပိတ္ထားသည္..
ထိုအေနအထားနဲ႔ေကာင္ေလးကိုသူဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ေငးေမာမိသြားလည္းမသိ..
Phသံျမည္လာေတာ့မွထိုေကာင္ေလးထံပ်ံ့လြင့္ေနတဲ့အာရံုေတြကိုျပန္ေခၚလိုက္ပီး ခပ္ေဝးေဝးကသစ္ပင္ေအာက္နားသြားပီးphေျပာလိုက္သည္..
"Hello..Uncle.."
phေခၚလာသူကKarenရဲ့Daddy..
"ေအး Erenဘယ္လိုလဲခရီးထြက္ရတာအဆင္ေျပရဲ့လား.."
"ဟုတ္ကဲ့ အဆင္ေျပပါတယ္uncle.."
"ေအးေအး..ဒါနဲ႔ ..Karenေရာ.."
သူသစ္ပင္ေအာက္မွာအိပ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးဆီအၾကည့္ပို႔လိုက္ပီး..
"Karenလည္းအဆင္ေျပပါတယ္uncle.."
"ေအးေအး လမ္းခရီးမွာကားကိုလည္းဂရုစိုက္ေမာင္းၾကၪီးေနာ္.."
"ဟုတ္ကဲ့ပါ Uncle.."
"ေအးေအး...Huuriေတာင္ကိုေရာက္ရင္လည္းuncleကိုphဆက္ပီးအေၾကာင္းၾကားၪီး.."
"ဟုတ္ကဲ့ စိတ္ခ်ပါ uncle.."
"ေအးေအး အဲ့ဒါဆိုဒါပဲ.."
သူPhကိုခ်လိုက္ပီးနာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့၃နာရီေက်ာ္ေနပီ..
အခ်ိန္ေတာင္ေတာ္ေတာ္လင့္သြားပီပဲ အခုအခ်ိန္မွမထြက္ရင္Huuriေတာင္ကိုေရာက္တဲ့အခါေမွာင္သြားလိမ့္မယ္...
သူအိပ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးထံသြားလိုက္ပီးပခံုးေလးကိုဖြဖြပုတ္လိုက္ကာ..
"Karen.."
"Karen.."
ကားေမာင္းရတာပင္ပန္းသြားလို႔ထင္ေကာင္ေလးကႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္..
Karenပင္ပန္းမွာဆိုးလို႔သူေမာင္းမယ္လို႔ေျပာေပမယ့္ေခါင္းမာတဲ့ေကာင္ေလးကလက္မခံခဲ့..
အခုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ပင္ပန္းသြားရွာလည္းမသိ အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာသည္..
ၾကည္လင္ရွင္းသန္႔ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးထက္မွာနီညိုေရာင္ဆံႏြယ္ေတြကဟိုတစ္စဒီတစ္စ..
သူၿပံဳးလိုက္ပီး..ထိုဆံႏြယ္ေလးေတြကိုလက္နဲ႔အသာဖယ္ရွားေပးလိုက္သည္..
"Karen..မင္းသိလား..ငါငယ္ငယ္ေလးကတည္းကမင္းတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲႏွလံုးသားထဲမွာထည့္ပီးႀကီးျပင္းလာခဲ့တာ.."
"မင္းနဲ႔အခုလိုႏွစ္ေယာက္တည္းအတူတူခရီးထြက္ခြင့္ရတာငါ့အတြက္ေတာ့ကံတရားကမ်က္ႏွာသာေပးတာပဲ.."
"Karen.."
သူထိုေကာင္ေလးရဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးနားအရဲစြန္႔ပီးတိုးကပ္သြားလိုက္ကာ..
"ငါမင္းကိုခ်စ္တယ္..."
ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာဟာထိကပ္လုဆဲဆဲမွာပင္..
"ေျမႇာင္..."
စူးရဲတဲ့ေၾကာင္ေအာ္သံကထြက္လာပီး၀တုတ္ေလးကသူ႔ေပၚကိုခုန္တက္လာကာသူ႔မ်က္ႏွာကိုလွမ္းကုတ္လိုက္ေလသည္..
သူအျမန္ေရွာင္လိုက္ေပမယ့္ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ လက္သည္းအခြၽန္ကသူ႔ရဲ့ေမးေစ့နားမွာစိုက္သြားပီးခ်က္ခ်င္းေသြးစို႔လာသည္
၀တုတ္ေလးရဲ့ေအာ္သံေၾကာင့္Karenကလည္းႏိုးလာပီးသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့အေျခအေနကိုေၾကာင္ၾကည့္ေနပီးမွ..
ေဒါသထြက္ေနတဲ့၀တုတ္ေလးကိုအျမန္ဆြဲေခၚလိုက္ပီး...
"Sry..Eren ငါေတာင္းပန္ပါတယ္.."
သူေသြးစို႔ေနတဲ့Erenရဲ့မ်က္ႏွာထက္လက္လွမ္းလိုက္ေတာ့ ရင္ခြင္ထဲကေဒါသေျပပံုမရေသးတဲ့Arbishကသူ႔အက်ႌလက္ကိုလွမ္းဆြဲလာသည္..
"က်စ္!!၀တုတ္ေလး..မင္း.."
"Eren ငါတကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္.."
ထို႔ေနာက္၀တုတ္ေလးကိုေပြ့ပီး ေခ်ာင္းဘက္ကိုေခၚသြားေလသည္..
*******************************
"Arbish ခမ်ားဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ..Erenကကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းဗ်..ခမ်ားကေတာ္ေတာ္ကိုဆက္ဆံေရးမေကာင္းတဲ့သူပဲ..
"Karen.."
Arbishကလူအျဖစ္ျပန္ေျပာင္းသြားပီးသူ႔ကို၀မ္းနည္းေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ၾကည့္လာသည္..
"က်စ္!Arbishခမ်ားဘာလို႔လူအျဖစ္ေျပာင္းလိုက္ရတာလဲ..Erenသာျမင္သြားရင္ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲ.."
"သူ႔ကိုမရွင္းျပနဲ႔ေပါ့.."
"Arbish!ကြၽန္ေတာ္တကယ္ေျပာေနတာ.."
"ကိုယ္ေတာ္လည္းတကယ္ေျပာေနတာပဲ..ကိုယ္ေတာ္သူ႔ကိုသေဘာမက်ဘူး.."
"ခမ်ားသေဘာမက်တာနဲ႔ပဲသူ႔မ်က္ႏွာကိုကုတ္ပစ္လိုက္စရာလား..ခမ်ားဘာလို႔သည္းမခံႏိုင္ရတာလဲ.."
"ကိုယ္ေတာ္သာသည္းမခံဘူးဆိုရင္အဲ့ဒီေကာင္ေလးကအသက္ရွင္ေနၪီးမယ္လို႔ထင္လို႔လား..."
"Arbish..."
"ကြၽန္ေတာ္ခမ်ားကိုေမးစရာရိွတယ္.."
"​ေမးစရာ?ေကာင္းပီKarenေမး.."
"ဟိုလူသံုးေယာက္ကိုခမ်ား....သတ္လိုက္တာလား.."
"Karenေျပာတာက..."
"ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ရန္ျဖစ္တဲ့သူေတြ.."
"ေအာ္..ဟုတ္တယ္..ကိုယ္ေတာ္သတ္လိုက္တာ..သူတို႔ကကိုယ္ေတာ္ပိုင္တဲ့အရာကိုလာထိတာေလ..အဟက္!သူတို႔အတြက္ထိုက္တန္တဲ့အရာကေသျခင္းတရားတစ္ခုပဲရိွတယ္..."
သစ္ပင္ထက္မွာမွီရင္းထိုသတ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကိုေအးေအးေဆးေဆးေျပာလာတဲ့Arbish..
ခပ္ေလွာင္ေလွာင္အၿပံဳးတစ္ခုကိုခ်ိတ္ဆြဲထားပီးအနီေရာင္ဇာမဏီမ်က္၀န္းေတြကေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ေအးစက္ေနသည္..
မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေကာင္အတိုင္းပဲ..
ဟုတ္တယ္..Arbishဆိုတာမေကာင္းဆိုဝါးပဲ
သူေမ့ေနခဲ့မိတာ..သူ႔ေရ႔ွမွာရိွေနတဲ့ထိုသူကသတ္ျဖတ္ျခင္းေတြမွာေပ်ာ္ေမြ့ေနတတ္တဲ့ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့စစ္ဧကရာဇ္တစ္ပါးဆိုတာ..
Arbish...ခမ်ားကေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တာ..
"Karen...ဘယ္သြားမလို႔လဲ.."
"ကားဆီကျပန္သြားမလို႔ ခမ်ားျပန္ေျပာင္းလိုက္ၪီး ကြၽန္ေတာ္တို႔မေမွာင္ခင္Huuriေတာင္ကိုသြားရေအာင္.."
"ဟုတ္ပီKaren.."
Arbishျမန္ျမန္က်ိန္စာျပယ္သြားရင္ေကာင္းမယ္..အဲ့ဒါမွသူ႔ေဘးကေနျမန္ျမန္ထြက္သြားမွာ..
သူတကယ္ကိုေၾကာက္တယ္..အသည္းထဲထိေအးစက္ေနတဲ့ခံစားခ်က္ႀကီးကသူ႔ကိုဝါးၿမိဳေနသလိုပဲ..
သူထိုလူ႔နားကေနျမန္ျမန္ထြက္သြားခ်င္ပီ...
"Karen.."
ကားဆီသြားမလို႔ျပင္ေနတဲ့သူ႔လက္ကိုလွမ္းဆြဲလာတဲ့Arbish..
"Arbish ခမ်ားဘာလုပ္တာလဲမေတာ္လို႔Erenဒီဘက္ေရာက္လာရင္.."
"Karen..ကိုယ္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္.."
ရုတ္တရက္ႀကီးသူ႔ကိုသိုင္းဖက္လာတာေၾကာင့္ဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမလဲမသိျဖစ္သြားသည္..
"Karen...ကိုယ္ေတာ့္ကိုေၾကာက္သြားပီလား.."
"ကြၽန္ေတာ္..ကြၽန္ေတာ္.."
"ကိုယ္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္Karen..ဒါေပမယ့္ကိုယ္ေတာ့္အပိုင္ကိုလာထိပါးတဲ့သူေတြကိုကိုယ္ေတာ္ကသက္ၫွာလိုက္ရမွာလား..အဟက္!မျဖစ္ႏိုင္လိုက္တာ.."
နီေစြးေစြးမ်က္၀န္းေတြထဲကဖံုးကြယ္မထားတဲ့လူသတ္ေငြ့ေတြကေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္ေအာင္ေအးစက္စက္..
"Arbish.."
သူတြန္းဖယ္ၾကည့္ေပမယ့္မရတာေၾကာင့္ဒီအတိုင္းသာထားလိုက္ပီး..
"Arbishကြၽန္ေတာ္ကခမ်ားအပိုင္မွာမဟုတ္တာ.."
Arbishကသူ႔ကိုဖက္ထားရာကေနခြာလိုက္ပီး..
"ကိုယ္ေတာ္Karenကိုဘယ္သူ႔ကိုမွမေပးႏိုင္ဘူး.."
"Arbishကြၽန္ေတာ္ကအရုပ္မဟုတ္သလို ခမ်ားပိုင္တဲ့အရာလည္းမဟုတ္ဖူး.."
"Karen..ေကာင္းပီ..ေမာင္မင္းကကိုယ္ေတာ့္အပိုင္မဟုတ္ဖူး.."
"အင္း..Arbishခမ်ားသေဘာေပါက္သြား.."
သူ႔ရဲ့ႏႈတ္ခမ္းထက္ျဖတ္ခနဲေရာက္လာတဲ့အနမ္းတစ္ပြင့္..
"ကိုယ္ေတာ္ကသာKarenအပိုင္"
"Arbish!!ခမ်ား.."
"Karenသြားေတာ့ေလ ေနာက္က်ေနေတာ့မယ္ ကိုယ္ေတာ္ခဏေနေျပာင္းပီးရင္လာခဲ့မယ္.."
"ခမ်ား!!.."
"ဘာလို႔လဲ Karenဒီအခ်ိန္ခဏေလးေတာင္ေမာင္မင္းကကိုယ္ေတာ့္ကိုမခြဲႏိုင္ဘူးလား.."
သူArbishကိုတစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္ေပးလိုက္ပီးထိုေနရာကအျမန္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္..
ေအးစက္ပီး​ေသြးဆာတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔Arbish..
ပီးေတာ့ႏူးညံ့ေနြးေထြးစြာၿပံဳးတတ္ပီးသူ႔ကိုအခ်ိန္ျပည့္စေနတတ္တဲ့Arbish..
လူသာမန္ေတြရဲ့မာယာဆိုတာဧကရာဇ္တစ္ပါးရဲ့မာယာကိုမမွီႏိုင္ဖူးဆိုတာအမွန္ပဲ...
"Arbish..အေျပာင္းအလဲျမန္လြန္းတဲ့ခမ်ားကတကယ္ကိုေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္.."
***************************
သူတို႔Huuriေတာင္ကိုေရာက္ေတာ့၇နာရီနီးပါးရိွသြားပီ..
"ဒီေန့ညေတာ့ေတာင္ေျခမွာပဲအိပ္ရေတာ့မယ္..ဒီေလာက္ေမွာင္ေနတာဘယ္လိုမွေတာင္ထိပ္ကိုတက္လို႔ရမွာမဟုတ္ဖူး..."
သူ႔စကားကိုErenကလည္းေခါင္းၿငိတ္ပီး..
"အင္း...Karenငါမီးေမႊးရေအာင္ထင္းသြားရွာလိုက္ၪီးမယ္.."
"ေကာင္းပီ ငါယာယီတဲေတြလုပ္ထားႏွင့္မယ္.."
"အင္းkaren."
သူတို႔တာ၀န္ကိုယ္စီခြဲပီးသြားေတာ့ Erenကလည္းထင္းရွာရေအာင္ေတာထဲထြက္သြားသည္ သစ္ပင္ေတြကမ်ားတာမို႔ ေတာအနက္ႀကီးထဲအထိသြားရွာစရာေတာ့လိုမွာမဟုတ္ဖူး..
သူကားေနာက္ဖံုးကိုဖြင့္လိုက္ပီးယူလာတဲ့ယာယီအမိုးအကာအိမ္ေလးကိုထုတ္လိုက္သည္...
Erenျပန္ေရာက္လာေတာ့မီးေမႊးလိုက္ပီးေရႏြေးတစ္အိုးတည္ထားလိုက္သည္...
Felnonမွာဒီအခ်ိန္ဆိုမေအးေတာ့ေပမယ့္..Huuriေတာင္မွာေတာ့အနည္းငယ္ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္ေနသည္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေလေအးေတြကျဖတ္တိုက္သြားတာမို႔အသည္းတစ္ခုလံုးစိမ့္ခနဲ..
ေရႏြေးဆူလာေတာ့ယူလာတဲ့ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဗူးေတြထဲတည့္ပီးစားလိုက္ၾကသည္...
ထိုအခါမွနဖူးထက္ေခြၽးစေလးေတြသီးလာပီးအနည္းငယ္ေနသာထိုင္သာရိွသြားသည္..
စုန္းအိုႀကီးကိုဒီေနရာမွာဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ေစာင့္ရမလဲမသိႏိုင္တာမို႔အစာေျခာက္ေတြေရာREADY made အသားဗူးေတြေရာမ်ားႏိုင္သမ်ွမ်ားမ်ားသယ္ခဲ့တာမို႔အစားအေသာက္အတြက္ကေတာ့ပူစရာမလိုေပ..
ညဥ့္လည္းအေတာ္နက္ေနပီမို႔ မီးထဲထင္းအနည္းငယ္ထပ္ထည့္ပီး ကိုယ့္တဲထဲကိုယ္အသီးသီး၀င္လိုက္ၾကသည္..
************************************
ေက်ာရိုးတစ္ေလ်ွာက္စိမ့္ခနဲ..
ေစာင္ပါးေလးကိုဆြဲၿခံဳလိုက္ေပမယ့္ အေအးဓာတ္ကေလ်ာ့နည္းသြားျခင္းမရိွ..
အေစာပိုင္းကအဲ့ေလာက္မေအးပါဘူး ဘာလို႔အခုမွဒီေလာက္ေအးလာရတာလဲ...
သူမ်က္လံုးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတြ့ပါပီတရားခံ...
ဇစ္မွမပိတ္ထားပဲ..အဲ့တာေၾကာင့္ေလေအးေတြကဒလေဟာ၀င္လာေနတာ..
သူဇစ္ပိတ္မလို႔ထထိုင္လိုက္ေတာ့ေဘးနားမွာအိပ္ေနတဲ့Arbishကမရိွေတာ့..
"ဒီလူဘယ္ထသြားျပန္တာလဲ.."
သူအျပင္ထြက္လာေတာ့ေလေအးကစိမ့္ခနဲ..
"က်စ္!ေအးလိုက္တာ.."
အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားပီလဲေတာ့မသိေမႊးထားတဲ့မီးကၿငိမ္းသြားေလပီ..
ေတာ္ေသးတာကလေရာင္နဲ႔မို႔အရမ္းႀကီးေမွာင္မည္းမေနပဲပတ္၀န္းက်င္ကိုရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ရေသးသည္...
ေနာက္ဆံုးေတာ့ေတြ့ပါပီ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးေပၚမွာထိုင္ေနတဲ့Arbish..
လေရာင္ေအာက္မွာစည္းေနွာင္မထားတဲ့ေငြမွင္ေရာင္ဆံႏြယ္ေတြကလြင့္လူးေနသည္...
မ်က္လံုးကိုမိွတ္ထားပီး မ်က္ႏွာကိုအနည္းငယ္ေမာ့ထားတာေၾကာင့္ေမးရိုးထင္းထင္းကိုအထင္းသားျမင္ေနရသည္..
ေက်ာက္စိမ္းလိုၾကည္လင္ေနတဲ့အသားအရည္ကလေရာင္ေအာက္မွာပိုပီး၀င္းလဲ့ေနသည္...
ေျဖာင့္စင္းေနတဲ့ႏွာတံနဲ႔နီေစြးေစြးႏႈတ္ခမ္းကအခါတိုင္းလိုအထက္ကိုေကာ့ၫြတ္မေနပဲတင္းတင္းေစ့ထားသည္...
ဇာမဏီမ်က္၀န္းေတြကပြင့္လာပီးေခါင္းေစာင္းကာသူ႔ဘက္ကိုစိုက္ၾကည့္လာသည္..
"Karen..."
ျဖာက်ေနတဲ့လေရာင္ေအာက္ကထိုလူကတကယ့္ကိုအမတနတ္ဘုရားတစ္ပါးအလား..
ေခ်ာေမာခံ့ညားပီးေအးစက္စက္အရိွန္အဝါေတြကထိုလူ႔တစ္ကိုယ္လံုးလႊမ္းၿခံဳထားသည္
"ခမ်ား ဘာလုပ္ေနတာလဲ.."
Arbishကသူ႔ေဘးနားကေနရာကိုအနည္းငယ္တိုးလိုက္ပီး..
"ကိုယ္ေတာ္အိပ္မေပ်ာ္လို႔..Karenလာဒီနား.."
သူArbishတိုးေပးတဲ့ေဘးနား၀င္ထိုင္လိုက္သည္..
ထိုလူရဲ့ကိုယ္ေငြ့ေနြႏြေးကသူ႔ကိုအေအးဓာတ္ေလ်ာ့ပါးသြားေစသည္..
"Karen..ေမာင္မင္းသိလား..ကိုယ္ေတာ္ဒီေနရာမွာ10ႏွစ္နီးပါးစုန္းအိုႀကီးကိုေစာင့္ေနခဲ့ဖူးတယ္.."
"အင္းကြၽန္ေတာ္သိတယ္..ခမ်ားေျပာဖူးတယ္.."
"ဟုတ္တယ္..ကိုယ္ေတာ္ေျပာဖူးတယ္.."
"10ႏွစ္..ကိုယ္ေတာ္ဒီေတာင္ထိပ္မွာတစ္ေယာက္တည္းေနခဲ့ရတယ္..လူသားဆိုလို႔ဘယ္သူမွမရိွသလို..ကိုယ္ေတာ့္နားမွာအေဖာ္ျပဳေပးမယ့္သူလည္းမရိွခဲ့ဘူး..ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ညေပါင္းမ်ားစြာကိုတစ္ေယာက္တည္းျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္..ညအိပ္လိုက္တိုင္းလည္းျပည္သူေတြရဲ့ပူေဆြး၀မ္းနည္းေနတဲ့ပံုေတြကေပၚလာပီးေျခာက္လန္႔ေနတယ္..ကိုယ္ေတာ္ကတကယ္ကိုအသံုးမက်ခဲ့ဘူး မ်က္စိေရ႔ွမွာတင္တစ္စစီေၾကမြပ်က္စီးသြားတဲ့တိုင္းျပည္ႀကီးနဲ႔ သူတစ္ပါးရဲ့လက္ေအာက္ခံအျဖစ္သိမ္ငယ္စြာေနခဲ့ရတဲ့ကိုယ္ေတာ့္ရဲ့ျပည္သူေတြ...ကိုယ္ေတာ္လုပ္ႏိုင္တာဘာမွမရိွခဲ့ဘူး...
ကိုယ္ေတာ္က်ိန္စာျပယ္ဖို႔အစြမ္းကုန္လုပ္ခဲ့တယ္..ဒါေပမယ့္ ဘာေတြကမွားယြင္းေနလဲမသိႏိုင္ေအာင္ ကိုယ္ေတာ့္ရဲ့က်ိန္စာကျပယ္မသြားခဲ့ဘူး..ဒီလိုနဲ႔ႏွစ္ေပါင္း၅၀၀ေတာင္ၾကာသြားတယ္..စုန္းအိုႀကီးရဲ့က်ိန္စာေျဖနည္းကပဲမွားယြင္းေနခဲ့တာလား..ဒါမွမဟုတ္ျဖစ္ႏိုင္တာကဘယ္သူကမွကိုယ္ေတာ့္ကိုအခ်စ္စစ္နဲ႔မခ်စ္ခဲ့တာလား..."
ႏွစ္ေပါင္း၅၀၀...အစပိုင္းကသူေလွာင္ေျပာင္ခဲ့ဖူးတယ္..ဒါေပမယ့္ႏွစ္ေပါင္း၅၀၀ကိုတစ္ေယာက္တည္းျဖတ္သန္းေနခဲ့ရတဲ့လူတစ္ေယာက္..အဲ့ဒီလူကဘယ္ေလာက္ပဲရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့စစ္ဧကရာဇ္တစ္ပါးျဖစ္ေနပါေစ..အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့အထီးက်န္ဆန္ခဲ့ရမွာပဲ..အိပ္ယာႏိုးလာတဲ့အခါမွာလည္းေဘးနားမွာအတူႏိုးထေပးမယ့္သူ..ဘယ္သူမွမရိွခဲ့သလို...ခ်မ္းေအးတဲ့ညေတြမွာလည္းအေနြးဓာတ္ကိုအတူမ်ွေဝပီးေဘးနားမွာေပြ့ဖက္အိပ္စက္ေပးမယ့္သူမရိွခဲ့ဘူး..
လေရာင္ကArbishရဲ့မ်က္ႏွာထက္ျဖာက်ေနသည္...
ေခ်ာေမာတဲ့မ်က္ႏွာထက္မွာအထီးက်န္ဆန္ျခင္းေတြထင္ဟပ္ေနသည္..
ေအးစက္တဲ့မ်က္၀န္းေတြကအသက္မဲ့ပီးအနည္းငယ္ေဝဝါးေနသည္..
"Arbish.."
ထိုလူကသူ႔ဘက္ကိုမ်က္ႏွာလွည့္လာသည္..
သူဟာရာႏႈန္းျပည့္ေယာက္်ားစစ္စစ္တစ္ေယာက္ပါ...
ဒါေပမယ့္ထိုခဏမွာသူျပဳမူလိုက္တဲ့အျပဳအမူကသူကိုယ္တိုင္ေတာင္ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္သြားေစသည္..
Arbishရဲ့မ်က္ႏွာထက္လက္လွမ္းလိုက္ပီးေအးစက္ေနတဲ့ထိုလူ႔ရဲ့ႏႈတ္ခမ္းကိုသူ႔ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ထိကပ္လိုက္သည္..
Arbishကခဏေလာက္အံ့ၾသသြားပံုေပၚပီးမွခဏေနေတာ့ၿပံဳးသြားကာသူ႔ရဲ့ႏႈတ္ခမ္းကိုငံုေထြးလာသည္..
သူဆိုတဲ့Karenကရာႏႈန္းျပည့္ေယာက္်ားစစ္စစ္တစ္ေယာက္ပါ..ျဖစ္ႏိုင္တာက ထိုလူဟာဧကရာဇ္Arbishျဖစ္ေနခဲ့လို႔ပါ....
လေရာင္ကအနမ္းျခင္းဖလွယ္ေနၾကတဲ့လူႏွစ္ၪီးထက္ျဖာက်ေနသည္...
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ညသန္းေခါင္ယံမွာ စမ္းေခ်ာင္းထဲကေရစီးသံတေဝါေဝါနဲ႔ပုရစ္သံတစီစီကသာထြက္ေပၚေနသည္...