Gecekondu

27

Mila'ya

Üzerime zıplıyor koşarak geldiği yol sona erdiğinde. Sarı kafasını koyuyor ileri doğru uzanmış bacaklarıma. Sev beni diyor sessizce. Gülümsüyorum. Baş ağrım akıp gidiyor parmaklarım onun kıllı gövdesini okşarken. Sırt üstü dönüyor. Kendinden geçer gibi bir hali var. Kendini sevdiriyor bana. Yine hamile mi diye düşünüp duruyorum. Yavrularını nasıl koruduğu aklıma geliyor. Ben de onu öyle seviyorum.

Güneş vurdukça gövdesine gittikçe yayılıyor. Haz aldığını her hareketinden anlayabiliyorum. Ne zaman ki elimi çeksem üzerinden patilerini koluma koyup gözlerimin içine bakıyor. Mila bana beni anımsatıyor. Hep yanımda olayım istiyor diyemem. Hep onunla ilgileneyim de istemiyor. Bazen alıp başını gidiyor. Onu sokak sokak arasam da bulamıyorum. O istemediği sürece onu sevemiyorum. Sonra birden çıkageliyor. Koşa koşa aşıyor yolu. Bana kocaman sarılıyor. Beni her daim orada bulacağını biliyor. Ben de her zaman döneceğini biliyorum.

Bu defa kolay kolay bırakmıyor beni. Gitmek için ayağa kalkmaya yeltendiğimde engelliyor. Burnunu burnumun ucuna kadar getiriyor. Kapalı gözlerine bakıyorum. Kokluyor. Bana bıraktığın his Mila hala parmaklarımın ucunda duruyor. O kokuyu aylar sonra hala alabiliyorum. İhtiyacım oluğu anları hisseder gibi kapının önünde bitiyor. Usulca yatıyor betonun üstünde. Patilerini kafasının iki yanına koyuyor. Balkondan seslenince ona kafası hemen dikiliyor. Etrafa şaşkın şaşkın bakıyor. En sonunda buluyor beni. Etrafta sevinçle gezinmeye başlıyor. Mila beni anlıyor. Nasıl oluyor bilmiyorum. Bana hiç darılmıyor. Niye benimle ilgilenmiyorsun diye kızmıyor. Keyifsizliğim devam etse de beni terk etmiyor. Kucağımda sakince oturuyor. Onunla konuşmama izin veriyor.