All Against Me

Chapter Thirty Eight- He Cared

Nagising ako sa room ko. Teka, anong nangyari? Late na ba ako? Waaa! Napatayo agad ako.

"Saturday ngayon" -___-

Napatingin ako sa nagusap saakin. Si kuya. Nasa side siya ng kama. Inabot niya saakin ang paracetamol at tubig. Ininom ko yun.

"Saan si Nanay?" tanong ko ng nainom ko na ang paracetamol. Sakit ng ulo ko -0-

"Nasa baba, naghahanda ng soup para sayo"

"Bakit mo ako inaalagaan?"

"Napilitan lang," -____-

Humiga ulit ako at tinakpan ang mukha ko gamit ang kumot pero agad naman itong hinalbot ni kuya.

"Ano ba?!" napaupo ako.

"Ano ba talagang problema mo ha?"

"..." naspeechless ako.

"Im tried of feeling like this," kinuha ko ang kumot sakanya at pinahid sa luha ko. Lumapit siya saakin pero hindi nagsalita.

"Spit it out, Classy" seryosong saad niya.

Huminga ako ng malalim. Here goes nothing.

"Niloko lang ako ng mga kaibigan ko..."

"Talaga?!" O.O

"Mmm..." i yawned. "Im tired can i sleep?"

"Uhuh. Nasimulan mo na, kaya tapusin mo rin"

Tinignan ko siya -________-++

"Ginamit lang nila ako, pinaglaruan, niloko at ang alam mong pinakamasakit doon? Yun yung di ka nila tinuring bilang kaibigan pero bilang strangers, yung parang wala lang..." pumatak na luha ko.

"Matagal na yun, pero pabalik balik kong tinanong sa sarili ko kung bakit hindi pa ako nakakamove-on? Ang sakit parin...sobra" umiyak na ako ng sobrang sobra habang tinitignan niya lang ako.

"Give, but dont allow yourself to be used. Love, but dont allow your heart to be abused. Trust, but dont be naive. Listen, but dont allow to lose your voice..."

Nagulat ako sa speech ni kuya.

"Paano mo yan nalaman?" O+O

"Nabasa ko lang sa magazines" -____-

"Nice" -__- inis na sagot ko. "Sabi nila, Parents notice fake friends before you do. Pero bakit nung pinakilala ko silang apat kay mommy, wala lang...wala lang siyang reaksyon, wala siyang pakialam, wala siyang keber..."

Pinahid ko luha ko. Naman eh! Masyadong epal ang luha sa moment ko!

"Anak niya ba talaga tayo, kuya?"

Pinitik niya ulo ko "Natural" -___-

"Bakit di ko ramdam ang love nila?"

"Iba iba ang pagpaparamdam ng parents ng kanilang love para sa anak"

"So ang pagpapakita saatin ni Mommy at Daddy ay sa pamamagitan ng meeting?"

Binuka niya ang bunganga niya pero agad din itong sinerado.

"Now? Me and my fake friends treat each other as enemies. Mga enemies na ayaw kong magkaroon..."

"You got enemies? Good" ^____^

-______- ME

"It means you actually stood up something in your life"

"Saan nanaman galing yan?" -___-

"Nabasa ko sa fb" -___-

"Tsssk" Nakakawala talagang gana tong lalakeng to. Akala mo naman pinagisipan ang sasabihin yun pala nabasa lang sa kung saan saan.

"Bakit naman nila gagawin yon?" This time, seryoso na siya. Goodie.

"Yun ang hindi ko maintindihan. Wala naman akong ginawang masama, tahimik naman ako, loyal, di popular na kaiinggitan nila lalo na't di maganda"

"Dati, now you're super close to pretty"

I roll my eyes. Humiga na ako. "Nasabi ko na ha! Pwede na ba akong magpahinga?"

"May problema ka pa. Alam ko"

Gulp. Alam niya kaya na...na...naga...hasa na ako? Nakagat ko labi ko. Rinig na rinig ko ang malakas ng tibok ng puso ko sa kaba. Sana naman di niya alam.

Napatingin ako sakanya habang di matago ang kaba.

"Well?" He prompt.

"Anong gusto mong sabihin ko?"

"Yung totoo" -___-

"Narape ako" tumawa tawa ako para isipin niyang joke lang pero do niya alam na yun ang isa ko pang problema.

"..." -____- ganyan parin expression niya.

"Hindi lahat ng kwento ay totoo. At hindi lahat ng totoo ay dapat ikwento" sabay peace sign. Inirapan ko siya at kumunot naman noo niya.

"Saan galing yun?" Medyo nawala na ang serious expression niya na parang nagchange into relaxing? I dont know.

"Sa gm ng classmate ko" :D HA! Nakabalus din! Bwahahaha! Eat that, Kuya!

Nagulat ako ng ngumiti siya. Di ko pa siyang nakitang ngumiti sa harap ko lalo na kung naguusap kami.

May bumukas ng pinto. "Okay ka na pala, heto oh" lumapit si nanay saakin habang may dalang soup sa trey. Inilapag niya to sa kama ng dahan dahan.

"Salamat, makakaalis na rin" he groaned while walking outside my room. When the door was shut, i hear his voice shouting finally! Not sure but yeah, not sure ^___^v

"He really care for you, anak"

*pbbbshhh*

Nabuga ko ang soup mula sa bunganga ko. He cared? Who? Boots? Dora? Or...kuya?

"Again?" i asked desperately.

"Mahal ka ng kuya mo" hinaplos ni Nanay ang buhok ko.

"Nay, its not time to joke" nag-blow ako ng soup sa kutsara at sinubo ito. Ang sarap talaga ng soup ni Nanay. I wonder if ano ang lasa ng soup ni Mommy. Never niya pa kasi ako napagluto ng kahit ano eh.

"Nung nalaman niyang lasing na lasing ka kagabi, agad siyang tumakbo papunta sa kwarto mo at siya ang nagalaga sayo."

"Ano na po akong oras nakauwi?"

"10:39" ngumisi si Nanay.

"Ow. Sino naghatid saakin?"

"Isang lalaking gwapo na matangkad? Para nga kayong mag-ama, ang tangkad niya" *____*

Oo na, pandak ako >0< kailangan pa bang ipamukha ni Nanay sa mga readers?

"He cared. Di niya lang pinapakita at sinabi niya rin na wag sabihin ang ginawa niya sayo"

"Ano bang ginawa niya saakin?"

"Ginawa niya lahat para maging maayos ang pakiramdam mo, pinatulog niya na nga ako kasi sabi niya siya na daw bahala sayo"

"Thats beyond impossible, Nanay" sinubo ko na ulit ang soup.

"Minsan anak, ang di mo inaasahang tao na magce-care sayo, ay sila pa ang nandyan sayo hanggang huli para alagaan ka, sadyang manhid lang tayong mga babae kaya di natin nakikita yun..."

Napatahimik ako.

Ngmiti siya,"Youre brother cared for you, you just cant see it"

To be continued...