All Against Me

Chapter Forty Eight- Talk To Me

Wednesday na ako pumasok sa school. Medyo magaling na ako. Back to life na ako. Sina Mommy at Daddy, meeting nanaman ang priority akala ko pa naman ay saakin na ang attention nila, si John ko nakikita parin at kinakabahan, yung apat naman ay naging bitch na saakin, si Enzo wala dito at si Clifford...ay sumali na sa lista ng mga manloloko.

Pumasok ako ng room at nakitang nakatingin saakin si Clifford.

Iniwasan ko ang tignan siya at umupo agad sabay lagay ng earphones sa tenga ko.

~~
Kahit na binabato mo ako ng kung ano ano ikaw parin ang gusto ko...
Kahit na sinasaktan mo ako at sinisipa nasusugatan mo...
~~

"Lintek" tinanggal ko ang earphones ko at pinahid luha ko sabay tingin sa ibang direksyon para maiwasan si Clifford. Ang sakit ng ganitong sitwasyon, sobrang sakit.

Pumasok na si Maam Dorothy at agad kong itinaas ang kamay ko. Napatingin saakin lahat.

"Yes Ms. Cansey?" pinatayo niya ako.

"Maam, can i change my seat?"

"W-why? Dont you like being there?"

"I hated here, Maam. Its like im sitting in hell."

"Ooooohhhhh" bigla silang lahat nag-gasp. Narinig ko ang pagbuntong hininga ni Kapre.

"Where would you like to seat then?"

"There" sabay turo sa kabilang dulo. Tumango si Maam at nakipagpalitan na ng seats. Kinuha ko bag ko at pumunta na doon ng hinawakan ni Clifford ang kamay ko. Naramdaman ko na parang may koryente ang dumaloy sa buong katawan ko. Tumigil ako pero di siya tinignan.

"Lets talk later"

I let go of my hand angrily and went to my new seat which is far away from him...it hurts you know, when you're walking like everything becomes in a slow motion and all the memories you have spent with him is like throwing them into a trashcan...it really hurt... shit!

Umupo na ako sa bago kong upuan. Di ako komportable na walang umaasar saakin. Namimiss ko na siya. Naman eh! Damn you, Clifford! Bakit nakisali ka pa sa mga manloloko?!

Nang nag-recess na, tumayo ako. May lumapit saakin at kahit di ko pa siya nakikita ay kilalang kilala ko na siya dahil siya lang ang makakabigay ng feeling na to, hindi feelings of love pero feelings of hurt.

Humarang siya sa daan ko. Di ko siya tinignan at patuloy na humahanap ng daan para makalabas sakanya.

"Talk.To.Me" he mutter each word. Ha! I dont care so get out of my way b@stard!

I gazed at him. He didn't smile.

"Tabi!" tinulak ko siya palayo pero di siya nagpadala.

"Tabi sabi eh!" tinulak ko nanaman siya pero di parin siya umalis.

"Tabi nga--" i choke, not realizing that tears starts to fall down my cheeks.

"Umalis ka nalang, please..." pinahid ko luha ko. Mahina ang boses ko at nagmamakaawa na sinabu yun dahil pagod na ako, pagod na pagod na akong umiyak.

"Please, im begging you...talk to me..." pagpaparangawa niya. Gusto ko siyang suntukin na sabunutan na sampalain na bugbugin na patayin pero di ko kaya... di...ko...kaya...

Umalis ako pero humarang nanaman siya. Sinampal ko na siya.

"Sabing tabi nga eh!" sigaw ko habang hinahayaan ang mga luha ko na tumutulo.

Nagulat nalang ako ng lumuhod siya sa harapan ko. I gasp.

"Talk to me..." nakayukong pakiusap niya.

Naguusap naman kami, pero hindi ito ang gusto niya, ang gusto niya ay ang seryosong usapan.

Umalis na ako at dinaanan siya. Iniwan ko siyang nakaluhod doon na parang tanga. Kulang pa yun. Ngayon ko lang siya pinagmukhang tanga, ako... simula nung kinder pa, lalo na nung sinabi niyang mahal niya ako...manloloko siya... demonyo siya, gag0 siya!

Pinahid ko luha ko at bumaba na ng stairs ng nakita kong nagtatawanan ang mga apat kong bestfriends. Nang nakita nila ako, tumigil sila sa pagtatawa at dinaanan ako at ng nakaalis na sila, nagtawanan ulit sila.

Ang sakit sakit lang...yung taong lagi mong kasama, dinaraanan ka nalang ngayon.

I have to accept that in some situation, your BFF stands for Best Friends Forever can change to Bitchy Fake Friends...

Pumasok ako sa cr at nag-lock sa cubicle. Ang sakit na talaga, bakit ba lahat ng minamahal ko ay iniiwan ako? Hindi ba ako enough? Kulang ba ang pagmamahal na binigay ko para sakanila?

Sa kaibigan, kailangan kong tanggapin that when you're no longer friends with someone you used to call your bestfriend.

Sa taong minahal, the perfect someone doesn't cheat, doesn't make fun of you, doesn't play with your feeling, doesn't use you and especially, doesn't exist.

Sa mga magulang, we either accept or understand them even though they're doing the wrong thing already.

Sa lalaking akala mo siya na, kahit gaano pa katagal ang relasyon niyo, darating at darating ang panahon na iiwan ka din niya, kahit sabihin mong suko ka na, kapag naaalala mo kung paano ka niya napapasaya, bumabalik ka ulit sa pagiging tanga.

At ako? Kailangan kong tumayo sa sarili kong paa at ipakita sa mundo na kaya ko.

Fake smiling? Im a professional at that...

Kanina pa ako hikbi ng hikbi. Ilang oras na ako dito. Tumayo ako.

Umalis na ako ng cubicle at naghilamos para hindi masyadong pula ang mata ko. Pagkalabas ko, akala ko nanaman okay ako pero ng nakita ko siya sa harapan na nakasandig sa pader na hinihintay ako, bumabalik ulit ang sakit ng puso ko. Di ko mapigilan ang umiyak.

"Talk to me..." paguulit niya.

CAN YOU JUST LEAVE ME ALONE, CLIFFORD?!

To be continued...