All Against Me

Chapter Fifty- "Paalam"

"You came...you came...you came...you really did came..." he keeps on whispering you came in my ears.

Habang tumatagal, mas pahigpit ng pahigpit ang yakap niya at ganon din ang paglakas ng pagbuhos ng ulan. Kumawala ako. "W-whats wrong?" tanong niya.

"Bakit ka ba nandito?"

"Gusto kitang kausapin," medyo sira ang boses niya sa lamig.

"Ano na sasabihin mo?"

"Gustong gusto kong sabihin sayo na iba ang inisip mo, maling akala lang yun"

"Enough Clifford. Ayoko ng marinig ang explanation mo. Di ko na yun kailangan"

"Kailangan mo yun, Allison."

"Hinde. Dahil walang mangyayari kung sasabihin mo yang explanation mo dahil huli na ang lahat, nasaktan na ako!" tumulo ang luha ko. Oh well...

"Please...forgive me..."

"Okay" i murmur. Napatingin siya saakin.

"Really?" biglang ngumiti ang mga labi niya pero nanginginig parin ito sa lamig.

Tumango ako. "Pero ito na ang huling paguusap natin..."

Nawala ang ngiti niya. "A-ano?"

"Huling paguusap na natin to, Clifford" hinawakan ko ang mga malabangkay na kamy niya sa lamig. Naaawa ako sakanya pero sana, maawa din sila saakin. Physically lang siyang nasasaktan sa lamig, ako, emotionally.

"Di ko na kayang ibigay pa ang natitira kong tiwala. Wala ng matitira saakin kung kusa ko nanaman ito ipabigay."

Nakatingin lang siya saakin habang tumutulo ang mga luha niya.

"Hindi ko ipinagdamot dati ang mga tiwala ko, pero sinayang ninyo ito..." umiyak din ako. Di ko mapigilan ang hikbi ko.

"Hindi nga--" i put my finger at his mouth.

"Ssshhh..." umiyak ako ewan ko kung bakit di ko mapigilan. "Its time, Clifford. Its time na kailangan na nating tanggapin na ang sarili mo lang rin ang maiiwan sayo..."

"A-andito ako Allison, please...nandito ako..." niyakap niya ako na parang natatakot na mawala ako. "I-im here... im here for you... i love you! So so much! Mas mahal kita kaysa sa sarili ko! Please... dont do this? P-please..." humagulgol na siya na parang sisigaw na siya sa sobrang lakas nito. Humikbi lang ako.

"Alam k-ko...pero dati yun, hindi na ngayon..." kumawala ako sakanya pero di niya ako pinakawala at mas hinihigpitan pa ang pagyayakap saakin. Umiyak nalang ako at pinabayaan ang lakas ng ulan.

"Salamat sa friendship..." bulong ko.

"No, no, no, no! dont ever say that. No, no, dont. D-ont just fvcking dont!!! Its like you're telling me goodbye...no..." bumilis ang paghinga niya.

"I am..." lungkot na sagot ko.

"No! Please...no! Allison, mahal kita, mahal na mahal. No please? No!!! No goodbyes okay? Hahaha! No goodbyes!" para suyang baliw na tumatawa at umiiyak. "No goodbyes...n-no" bulong niya.

"Let me go,Clifford, tama na, wala na ring mapupuntahan ang moment na to!" kumawala ako, pinakawalan niya rin ako habang nakayuko.

"Simula ngayon, lets treat each other as strangers..."

Hinawakan ko ang mga pisngi niya at binigyan siya ng huling tunay na ngiti.

"Paalam..." hinalikan ko siya sa pisngi at lumakad na palayo habang hawak hawak ang payong. Basang basa na ako. Nagulat ako ng humahagulgol na tumakbo papunta saakin si Nanay. Sinalo niya ako.

"Diyos ko! Anak! Anong nangyari sayo! Basang basa ka! Tara, pumasok na tayo sa kotse! Nakooo! Magkakasakit ka!" inalalayan ako ni Nanay papasok sa kotse. Mas lumamig dahil sa aircon. Ibinigay saakin ni Manong Eddy ang jacket niya saakin. Napatingin ako kay Clifford sa labas ng kotse. Umiiyak parin ako. Masakit na talaga mata ko...swear.

Nakatayo lang siya habang tinitignan ang rose na lantang lanta na. Umiiyak din siya. Para siyang tanga na umiiyak ng magisa habang tinitignan ang rose na di niya nabigay saakin. Tumitingala siya sa langit habang nakapikit at kahit malayo ako sakanya, rinug na rinig ko ang hagulgol at hikbi niya. "Classy...I LOVE YOU!" iyak na sigaw niya sa langit.

Pinahid ko agad luha ko, ang sakit makitang aalis ka sa ganitong sitwasyon. Patawad Clifford, pero ito ang tamang paraan. Ang iwan ka.

Paalam sayo... dahil mamaya, we'll become strangers again...

To be continued