Part🌵24(Z)

545 27 0
                                        

မ်က္စိတစ္ဆုံး ေနၾကာခင္းေတြ၊စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ပဲပင္တန္းေတြကိုရထားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ျမင္ခဲ့ရသလို၊လူေနအိမ္တန္းေတြနဲ႕ တစ္ၿမိဳ႕ဝင္တစ္ၿမိဳ႕ထြက္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရသည္။အနိစၥတရားဆိုတာ လူေတြရဲ႕လက္တစ္ကမ္းမွာ ရွိေနတတ္တာေၾကာင့္ ႀကိဳမေတြးထားရင္မွားလိမ့္မည္။ေသသြားခဲ့ရင္ဘာေတြဆက္ျဖစ္မလဲဆိုတဲ့ မေရမရာအေတြးေတြကလဲ ေခါင္းထဲမွာအျပည့္။

မငိုခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုတာထက္ ကြၽန္ေတာ္ဆက္ၿပီးမငိုနိူင္ေတာ့တာ။မ်က္လုံးေတြက်ိန္းစက္ေနသလို ႏွစ္ညဆက္ေလာက္အိပ္ေရးပ်က္ထားတာေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာဟာေနသလိုကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ရတဲ့သူတစ္ေယာက္ေဘးနားကထြက္သြားျပန္ၿပီဆိုတဲ့ စိတ္ကမေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြကို ေမြးဖြားေပးေနျပန္တယ္။

ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကိုေရာက္ေတာ့ ေန႕လည္ခင္းေလာက္ျဖစ္သည္။ကုန္ေရာင္းကုန္ဝယ္လုပ္တဲ့သူေတြ၊ပစၥည္းအတင္ခ်လဳပ္ေနတဲ့သူေတြ၊ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြမ်ားျပားလွသည္။အဖြားမသက္သာဘူးဆိုေတာ့ အဝတ္တစ္ထည္ကိုယ္တစ္ခုနဲ႕ျပန္သြားခဲ့တာ၊ျပန္လာေတာ့လဲ အိတ္ေလးတစ္လုံးသာပါလာခဲ့သည္။အိမ္ကထုပ္ေပးလိုက္တဲ့ ဟင္းေတြနဲ႕အဝတ္စားတစ္စုံသာပါလာ၏။

ရထားရပ္ခါနီးၿပီမလို႔ ၾသေၾသာဆြဲတဲ့အသံရွည္ႀကီးကို ၾကားလိုက္သလို၊ဆင္းဖို႔အတြက္ တံခါးဝမွာရပ္ေနလိုက္သည္။ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္မွာတစ္တန္းႀကီးဆင္းဖို႔ေစာင့္ေနတဲ့သူေတြကိုပါျမင္ရေတာ့ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ႕လူဦးေရအကုန္လုံးပဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေနလားဆိုၿပီးေတြးမိသြားရတဲ့အထိပင္။

"ဆရာအကိုႀကီး..ကြၽန္ေတာ္ဒီမွာ.."

ဆက္ကနဲတုန္သြားေလာက္တဲ့အထိ ဒီအသုံးေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပဳစားနိုင္လြန္းတယ္တဲ့လား။မထင္မွတ္ဘဲ ၿပဳံးလိုက္မိတဲ့အထိေလ..

ဒီလိုနာမ္စားကိုေခၚတဲ့သူဆို တစ္ေယာက္တည္းေသာသူပဲရွိတာေၾကာင့္ မ်က္စိကစားလိုက္သည္။သူ႕စတိုင္ေလးအတိုင္းမဟုတိဘဲခုေန႕ေတာ့ ရွပ္အျဖဴေရာင္ကြက္ေလးနဲ႕ပုဆိုးအနက္ေလးကိုတြဲဝတ္ထားသည္။လူႀကီးဆန္ဆန္ေလးနဲ႕ေခ်ာေနတဲ့ေကာင္ေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကို လက္လွမ္းျပရင္းၿပဳံးျပေနေသးသည္။ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲက ဝမ္းနည္းမႈေတြလဲ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ေလ်ာ့က်သြားသလိုပင္။

ချစ်သောကြယ်တာရာ(ခ်စ္ေသာၾကယ္တာရာ)CompletedDonde viven las historias. Descúbrelo ahora