A Deal Of Love

Chapter 53

GABRIEL

"Sir, ilalapag ko nalang po itong baso sa table niyo." Sabi sa akin ng bago kong sekretarya. I'm scanning some files in my laptop, kailangan kong makakuha ng mas magagandang idea kung paano umangat ulit.

I just nod at her at lumabas na siya. Simula ng nawala na si Vicky, sa labas na ulit ang table ng sekretarya ko. Napapadalas nga ang pagtingin at sulyap ko sa dati niyang pwesto. And I can see her writing using her violet pen.

Sa ganitong oras kami naglalambingan. Ito ang pinaka-free time namin sa isa't-isa.
Nag-ring yung cellphone ko.

"Hello?" I answered the call. Unknown ang number niya.

"Please come home.." Sabi ng isang babae. Yun lamang ang tangi kong narinig, dahil nanginginig sa takot ang boses niya. I hang the call at nagmamadaling kinuha ang susi ng kotse.

When I rush towards the door, natabig ko ang baso at nalaglag sa sahig. Napatigil ako sa nangyari dahil may masamang mangyayari kapag nangyari ang ganitong insidente. After I released a heavy sigh, tumakbo na ako palabas ng opisina.

JOHN

"I'm sorry to say this Mrs. Alvarez, but we diagnosed Leukemia to your daughter. Matagal na ito sa katawan niya and according to what you have said lately na ilan sa mga sign ang mahinang resistensiya, pale color, swollen lymph nodes, bleeding, at pagkakaroon ng pasa." Sabi ni Dr. Pascual kay Vicky. Kanina pa siya umiiyak mula pagkaalis namin ng bahay hanggang sa naipasok na sa emergency room si Lorey. Sinisisi niya ang sarili niya.

"What will be a possible cure for this, doc?" Tanong ko sa kanya. Tumingin siya sa akin and pause. "Please tell us doc." Pagmamakaawang sabi ni Vicky. Umiiyak na naman siya. Walang tigil ang luha niya. She looks tired and empty. Pero sa ngayon, wala akong pakialam kung anong nararamdaman namin dahil mas kailangan kami ni Lorey kaysa sa kailangan namin ang aming mga sarili.

Dr. Pascual releases big sighs.

"There's only one way para magamot ang sakit niya, we need to find a bone marrow that match with her." Sagot ng doktor sa amin.

"How can we find it?" I ask.

"Sa inyo, mga magulang niya. But I tell you, mahal ang maaari ninyong magastos para sa mga proseso." Tumango lamang kami ni Vicky sa sinabi niya.

"We can pay everything just to save her life." Sabi ko. Kahit maubos pa ang lahat ng mga ipinundar ko. Napamahal na ako kay Lorey, I treated her as my own child at hindi ko makakayanang mawala siya sa amin lalo na kay Vicky. Siya sng naging dahilan kung bakit nakuha ko si Vicky kaya gagawin ko ang lahat para gumaling siya.

Tumalikod na ang doktor at umalis. Pumasok na kami ni Vicky sa room ni Lorey dito sa hospital. Natutulog na siya. Nakalabas na rin ang natural color ng skin niya but I can sense na hindi ito magtatagal. Kailangan naming makahanap ng bone marrow sa lalong madaling panahon. We are given a week para makahanap at kung hindi, her life will end.

Nang makapahinga na si Vicky, nasa tabi siya ni Lorey hawak-hawak ang mga kamay nito. Lumapit ako sa kanya at niyakap silang dalawa.

"John... I can't...." She started to cry again. Hinaplos ko ang mga balikat niya para patahanin siya.

"It's okay Vicky. Makakahanap tayo. Nariyan ka, kaya hindi tayo pababayaan ng Diyos." Bulong ko sa kanya ng mahinahon.

"What if my bone marrow doesn't match? Saan tayo makakahanap John?" She told and still crying.

"Shhhhhhh. Wag kang mag-isip ng ganyan Love, think positive. Hahanap ako sa ibang bansa, kahit saang lupalop ng mundo. Kahit maubos ang milyung-milyong dolyares ko, maisalba lang ang buhay ni Lorey."